Hopen op Healy, Pidcock of Skjelmose: Waarom het broodnodig is dat een outsider Van der Poel en Pogacar verslaat

Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar zullen het wel uit gaan maken. Dat is wat we lezen in de doorsnee vooruitblik richting Luik-Bastenaken-Luik. Niet zo gek ook. Beide mannen hebben duidelijk hun zinnen gezet op La Doyenne en in aanloop naar het oudste Monument ook de nodige wedstrijden overgeslagen. Zoals ze eigenlijk heel 2024 al doen, in de jacht op de grootste prijzen uit het wielerjaar. Daarachter vinden we een lange rij met schaduwfavorieten. Ze spraken over winnen en niets anders. Het is hopen dat zij het de twee toptenoren ook echt moeilijk kunnen maken. Uiteraard zodat we zondag een open en mooie koers krijgen. Maar ook om de overige grote koersen wat meer allure te geven.

Want juist de allergrootste wielrenners ter wereld mikken alleen nog maar op de allergrootste wedstrijden. En geef ze eens ongelijk. Vlaanderen, Roubaix, Luik, de Tour, het WK, Lombardije. Dat zijn de wedstrijden om ieder jaar de focus op te leggen. De rest van de prachtige, uitgebreide en veelzijdige WorldTour-kalender wordt óf geskipt, óf één keertje bezocht. Kijk maar naar Pogacars raid in Catalonië. De kans dat de Sloveen snel terugkeert in Barcelona en omstreken lijkt zeer klein. De toppers vinken hun nog lege hokjes op het wielerrapport af en trekken verder door naar de meest prestigieuze koersen ter wereld.

Het interesseerde Van der Poel helemaal niets dat hij de Gold Race niet op zijn naam kon schrijven

Dat dacht Pogacar vorig jaar ook met zijn deelname aan de Waalse Pijl. En Van der Poel dit jaar over de Gold Race. De UAE Team Emirates-veelvraat boekte in 2023 met speels gemak zijn overwinning op de Muur van Hoei. Een iconische klim in het wielrennen. Pogacar zal inmiddels vergeten zijn waar Hoei ligt, wat de Muur van Hoei is en maar wat blij zijn dat hij niet in de Waalse Pijl gestart is. Hij heeft er vorig jaar gewonnen en heeft geen reden meer om er ooit terug te keren. De Waalse Pijl is te klein geworden voor Pogacar. Het is een idiote en vervelende constatering. Maar die koers interesseert hem niet meer. Het zal hetzelfde zijn met Catalonië. Hij is er geweest. Heeft er zijn handtekening achtergelaten en that’s it.

Bij Van der Poel kunnen we een vergelijkbare koers opmerken. In zijn uitgeklede voorjaar reed hij naast de Monumenten enkel de E3 Saxo Classic en Gent-Wevelgem. Hij durfde openlijk te roepen dat dat geen wedstrijden zijn die hij per se wil winnen. Boude uitspraken, die geen wereldtopper tien jaar geleden uit de mond zou krijgen. Peter Sagan eindigde bijvoorbeeld zes keer op het podium in Gent-Wevelgem. Van der Poels opstelling na de Gold Race was al even veelzeggend. Die koers won hij al, op een manier die nooit meer herhaald zal worden. Hij hoefde er niet te winnen. Naar alle wielplakkers die naar hem keken, maakte hij een lange neus. Willen jullie niet rijden? Dan niet. Winnen jullie ook de Gold Race niet. Want ik hoef zelf niet zo nodig.

Het wielrennen heeft meer toppers zoals Valverde en Alaphilippe nodig

Pogacar en Van der Poel krijgen zonder meer hun gelijk. Ze sloegen de Waalse Pijl over en zagen al hun uitdagers uitgeput en onderkoeld uitvallen of getekend de finish bereiken. Van der Poel sloeg eerder al een rits Vlaamse voorbereidingskoersen over en zag daar concurrenten Wout van Aert, Mads Pedersen en Biniam Girmay hard tegen de grond gaan. En dan het Baskenland. Daar gingen Primoz Roglic en Remco Evenepoel tegen de grond, waardoor zij Luik niet haalden. Risico’s nemen loont niet meer. De grootste doelen en daar blijft het bij. Het zorgt voor een divisievorming in het wielrennen. De subtoppers zien opgeladen aliens in de meest prestigieuze wedstrijden verschijnen en daarmee de status van koersen die ze wél kunnen winnen, slinken.

De Waalse Pijl is hier het meest verse voorbeeld van. En in dat kader is het goed om even terug te grijpen op een jaar of acht geleden. Alejandro Valverde was ieder jaar weer de topfavoriet voor Luik-Bastenaken-Luik. En toch bracht hij altijd even een bezoekje aan Hoei. Hetzelfde gold voor Julian Alaphilippe. Ook hij sloeg de Waalse Pijl niet over in zijn topjaren. Het leverde iconische duels én altijd een grote naam op de erelijst op. De Waalse Pijl was een ding. Een prijs. Te mooi om te laten liggen, omdat de toppers besloten er samen heen te trekken. En een topwedstrijd is geen topwedstrijd meer als de grootste toppers thuisblijven. We hebben het wel over een klassieke WorldTour-koers.

Het is hopen op een stoot van Healy of een wonderdag van Pidcock

Wellicht is het wensdenken. Nee, zeer waarschijnlijk is het dat. Maar hoe mooi zou het zijn als al die Luik-Bastenaken-Luik-voorbeschouwingen over alleen maar die twee namen, voor niets zouden zijn geweest. Dat één van de dappere Waalse Pijl-strijders ergens een vaatje energie vindt om zondag voor een enorme stunt te zorgen. Stiekem hoop ik op een straffe stoot van Ben Healy of Stephen Williams. Of een wonderdag van Tom Pidcock. Of een heldendaad van een goed opgewarmde Mattias Skjelmose. Gewoon, omdat zij de moeite hebben genomen om woensdag naar het ijskoude en verregende Charleroi af te reizen. Lekker puh voor Pogacar en Van der Poel. Hadden ze de Waalse Pijl maar moeten rijden.