Blanka Kata Vas kwam de voorbije jaren sterk opzetten als vreemde eend in de bijt in de sterk Vlaams en Nederlands gekleurde crosswereld. Hoewel ze snel haar plaatsje veiligstelde, moest ze aanvankelijk nog veel leren én zich aanpassen aan het weer. ‘Wij zijn tenminste zo slim om die wedstrijden in de zomer te houden.’
Wat Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Tom Pidcock bij de mannen zijn, mag je de Hongaarse Vas bij de vrouwen noemen: multitalent als het om sporten op twee wielen aankomt. Zo werd ze vierde op de Olympische Spelen mountainbike van Tokio, vierde op de WK-wegrit van 2021 en is ze natuurlijk zeer sterk in het veld. Hoewel Vas dit seizoen in de grote crossen wat minder voor de dag komt, won de renster van SD Worx met de Nacht van Woerden en de Kermiscross van Ardooie wel twee veldritten.
Dat de 22-jarige Vas in aanraking met het wielrennen kwam, had alles te maken met haar vader. ‘Hij doet aan marathonwedstrijden op de mountainbike. Bij iedere vakantie zette hij zijn hele gezin op de fiets. Op mijn derde maakte ik al lange tochten op mijn kleine mountainbikeje. Natuurlijk doe je dan ook af en toe aan wedstrijden mee. Ik won ze meestal, maar veel stelde het niet voor’, vertelt Vas in gesprek met Knack Sportmagazine.
'Met Marianne Vos had ik dat het meest. Zij was mijn idool, samen met Mathieu van der Poel. Bij die twee zie je dat ze genieten op de fiets. Ze laten het hip lijken.'
Vas haar vader moedigde haar uiteindelijk aan om in België een cross te rijden, Loenhout welteverstaan. Het was alvast wat anders dan ze in Hongarije gewend was. ‘Mijn vader vond dat ik ook in de winter competitie kon gebruiken, en hij wist dat veldrijden groot is in België. Ik werd meteen derde in Loenhout, maar wat haatte ik de sport. Kou, nat, modder, wind: bah! Ik had in Hongarije al aan veldrijden gedaan, maar wij zijn tenminste zo slim om die wedstrijden in de zomer te houden’, lacht Vas.
Toen Vas beter en beter werd, trof ze ook de wereldtoppers. Aanvankelijk toonde ze naar eigen zeggen te veel ontzag. ‘Bij mijn eerste koersen liet ik me intimideren door de bekende rensters. Dan ging ik in de remmen wanneer ik naast Sanne Cant reed, opdat ik haar zeker niet zou hinderen. Dom. Ik heb mezelf moeten overtuigen dat ik het waard ben om voorin te koersen. Met Marianne Vos had ik dat het meest. Zij was mijn idool, samen met Mathieu van der Poel. Bij die twee zie je dat ze genieten op de fiets. Ze laten het hip lijken.’
Wat de toekomst betreft is Vas niet van plan om zich te specialiseren in een specifieke discipline. ‘Ik denk niet dat ik ooit een discipline helemaal laat vallen. Ik vind ze allemaal leuk, en heb op elk terrein kansen. Weg-wielrennen is fijn omdat dat een ploegsport is: winnen doe je samen, en de slimste haalt het vaak. Bij mountainbiken en veldrijden gaat het om techniek en kracht. Waar ik het best in ben? Geen idee. Schrijf maar: overal even goed.’
Lees het artikel op de mobiele website