Alexey Lutsenko reed een sterke Amstel Gold Race, maar was in de finale niet bij machte om Tadej Pogacar te volgen. De Kazach belandde uiteindelijk bij Andreas Kron en samen kwamen ze nog heel dichtbij het bijhalen van Tom Pidcock, die nipt zijn derde plaats vasthield.
‘Vijfde is niet slecht als je bedenkt dat ik nog geen 48 uur geleden de koninginnenrit in de Ronde van Sicilië won. Na vier uur slaap had ik ook een lange reisdag’, noemt Lutsenko omstandigheden die extra glans geven aan zijn vijfde plaats in de Amstel. Lutsenko zat al vroeg in de voorhoede van de koers. Hij was mee met een sterke groep, waar de topfavoriet Pogacar deel van uitmaakte. ‘Als je tegenwoordig naar de grote wedstrijden kijkt, begint de finale altijd op 80, 90 kilometer van de finish. Dus ik volgde enkele favorieten en kwam in de ontsnapping met Pogacar en Pidcock.’
'Na tweehonderd kilometer is het niet abnormaal dat je een gat niet meer kunt dichten.'
Lutsenko stak zijn goede benen niet onder stoelen of banken en oogde op de beelden gretig. Desondanks denkt hij niet dat hij te veel met zijn krachten heeft gesmeten. ‘Ik denk niet dat ik te hard gewerkt heb in die ontsnapping. In het begin werkte ik veel, want het was belangrijk om voorop te blijven met onze groep.’ Toen Pogacar op de Eyserbosweg de hamer bovenhaalde, kon Lutsenko net niet mee. ‘We moeten eerlijk zijn, op dit moment is Pogacar te sterk voor iedereen. Kijkend naar mijn wattagemeter zag ik dat ik helemaal niet slecht was.’
Op de top van de Eyserbosweg zat Lutsenko samen met Kron, niet ver van de voorste drie. ‘Het gat tussen Pogacar en zijn twee metgezellen en mij was lange tijd vijf seconden, maar Kron, mijn metgezel in de achtervolging, deed - laten we zeggen – niet zulke goede kopbeurten’, deelt Lutsenko een sneertje uit. ‘Na tweehonderd kilometer is het niet abnormaal dat je een gat niet meer kunt dichten.’
‘In de laatste kilometer leek het erop dat we Pidcock konden inhalen voor een podiumplaats, maar we kwamen gewoon te laat. En eerlijk gezegd, toen ik mijn sprint wilde inzetten, reageerden mijn benen niet meer na zes uur koers. Ze waren dood. We zijn geen machines, maar ik mag blij zijn met het resultaat. Wat een zware dag in de kou en regen’, besluit Lutsenko zijn terugblik op de ploegsite.
Lees het artikel op de mobiele website