'Stond op het punt mijn Dumoulin-moment te beleven'; Woods vertelt over bizar avontuur in camper tijdens etappe 10

De Tour de France kent natuurlijk ontzettend veel verhalen, maar het verhaal van Michael Woods over de tiende etappe van maandag is wel heel bijzonder. De Canadees van Israel-Premier Tech kende onderweg wat problemen, die hij oploste dankzij een camper van een wildvreemde man. Het doet toch denken aan een beroemd moment van Tom Dumoulin, zo concludeerde de routinier zelf ook.

'Voor het eerst sinds de start van deze Tour trokken we in etappe 10 eindelijk de bergen in', begint Woods zijn verhaal op zijn eigen website. 'Met acht gecategoriseerde beklimmingen en een grote kans dat de kopgroep zou winnen, was ik dolblij dat ik eindelijk niet door rouleurs verslagen.'

'Vanaf het vallen van de vlag voelde ik me fantastisch', gaat de Canadees verder. 'Op de eerste klim van de dag was ik er zeker van dat ik mijn weg naar de kopgroep zou vinden, en dat deed ik ook. Maar ondanks mijn geweldige gevoel was het tempo in deze etappe waanzinnig.' Woods kreeg in de vlucht ook ploeggenoten Joe Blackmore en Alexy Lutsenko met zich mee.

Het peloton viel echter niet stil bij het wegrijden van een grote groep. 'Door dat tempo waren we gedwongen om in de kopgroep door te zetten. EF, met Ben Healy, Harry Sweeny en Alex Baudin in de aanval, en gemotiveerd om Ben naar het geel te rijden, nam een groot deel van het werk op zich.' Zodoende moest er flink bijgetankt worden. 'In het pre-koolhydraatrijke tijdperk zou de snelheid waarmee we reden onhoudbaar zijn geweest, maar in plaats daarvan trapten we gewoon harder op de pedalen en gebruikten we de gels.'

Lees verder onder de foto!

'Werd overvallen door het besef dat ik op het punt stond mijn Dumoulin-moment te beleven', aldus Woods

'Na elke klim begon mijn zelfvertrouwen en ook mijn kracht te dalen', gaat de Israel-Premier Tech-renner verder. 'We vlogen, en misschien komt het doordat ik dit seizoen zo weinig wedstrijden heb gereden, of misschien word ik gewoon oud, maar ik kon niet geloven hoe snel we gingen.' Op kilometer 135 kende Woods dan ook een kantelpunt. 'Toen begonnen mijn benen te verkrampen en begon mijn maag te rommelen.'

Het zou het moment zijn dat zijn ontsnappingspoging ten einde kwam. 'Ik was uitgeput en kon alleen maar toekijken hoe Healy, die Quinn Simmons achtervolgde, Thymen Arensman, Michael Storer, Ben O'Connor en de uiteindelijke winnaar van de etappe, Simon Yates, wegsleepte. Verslagen en ontmoedigd reed ik in een tempo dat ik aankon, maar de knoop in mijn maag werd alleen maar erger.'

'Ik probeerde adem te halen, ik probeerde erdoorheen te rijden, maar ik werd overvallen door het besef dat ik op het punt stond mijn Dumoulin-moment te beleven', weet Woods zich te herinneren. En poepen in de Tour, dat blijkt nog wel een lastige opgave. 'Een "nummer 2" langs de kant van de weg doen, tijdens de Tour, is gewoon niet echt mogelijk. Er zijn te veel mensen. Zelfs even stoppen om te plassen is al lastig genoeg.'

Lees verder onder de foto!

Woods biedt excuses aan aan campereigenaar: 'Laten we zeggen dat dat er niet best uit komt'

Daarom stelde Woods zich de vraag der vragen: 'Ga ik in mijn broek schijten?' Toch kreeg de Canadees op dat moment een geniale ingeving. 'Ik kwam tot de prachtige conclusie dat campers toiletten hadden, en de Tour heeft meer campers dan Burning Man. Binnen enkele seconden reed ik langs een camper en riep ik: "Toilet, toilet, toilet!"'

Zodoende kon Woods toch gewoon zijn behoefte doen op een wc, al ging dat niet heel soepel. 'Aan de arme, zeer vriendelijke en verbijsterde man die zijn camperdeur voor me opende, wil ik eerst mijn dank uitspreken, maar ook mijn excuses aanbieden voor de staat waarin ik je badkamer heb achtergelaten. Laten we zeggen: 120 gram koolhydraten per uur gedurende vier opeenvolgende uren komt er niet best uit.'

De walk of shame moest toen nog komen. 'Terwijl een menigte verwarde fans toekeek, stapte ik eindelijk, en tot mijn schaamte, uit de camper. Ik sprong weer op mijn fiets en realiseerde me dat ik geen idee had waar ik me in de race bevond ten opzichte van de rest van het peloton. Ik zat al langer in de camper dan ik wil toegeven (in tegenstelling tot Dumoulin had ik geen trui te verdedigen en had ik minder haast), en toen een groepje renners me inhaalde, zei ik tegen Julian Alaphilippe: "Ik heb geen idee of ik nog steeds voor of achter het peloton rijd." Ik legde uit waarom, we lachten allebei, en begonnen toen te praten over hoe veel makkelijker koersen vroeger was.'