Wout van Aert

Dit is de pagina over Wout van Aert. De Belg in Nederlandse dienst is zowel veldrijder als wegwielrenner en rijdt sinds maart 2019 voor Team Visma | Lease a Bike. Wout werd drie keer achter elkaar wereldkampioen in het veldrijden en won meerdere medailles op de wereldkampioenschappen wielrennen. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Van Aert en houdt tevens zijn biografie bij. Voor het actuele wedstrijdprogramma van Van Aert kun je op deze link terecht. 

Visma | Lease a Bike

Volg hier alles over Van Aert op deze Facebook-pagina!

Van Aert als wereldster in het veldrijden

Van Aert zag op 15 september 1994 het levenslicht in het Belgische Herentals. Zijn voornaamste succes boekte hij in het veldrijden, waar hij sinds 2014 op profniveau acteert. In zijn eerste volledige seizoen tussen de grote heren was hij gelijk al één van de te kloppen mannen. Zo werd hij begin 2015 tweede op het Wereldkampioenschap en werd hij in seizeon 2015/16 bij 20 veldritten op rij eerste (14x) of tweede (6x). In datzelfde seizoen pakte hij ook zijn eerste plaats op het WK en het Belgische kampioenschap veldrijden. Tevens eindigde hij bovenaan in de UCI Ranking.

In de jaren die volgden ging Van Aert op dezelfde voet verder. Hij reeg de wereldtitels, Belgische titels en eindklassementen aaneen, maar wist zich nooit tot Europees Kampioen te kronen. Tot nu toe won hij drie keer het WK, pakte hij twee keer zilver op zowel het WK als het EK en eindigde hij nog één keer als derde op het Europees Kampioenschap.

Van Aert timmert aan de weg, op de weg

Parallel met zijn veldrijloopbaan, timmerde Van Aert ook aan de weg op de weg. Langzaam maar zeker klom hij steeds meer op in het peloton en was hij, dankzij zijn veldritkwaliteiten, een steevaste outsider bij de voorjaarsklassiekers. Tevens heeft de sympathieke Belg een aardige tijdrit in de benen, wat er in resulteerde dat Jumbo-Visma hem aantrok voor het seizoen 2019. Dat jaar brak hij definitief door op het wereldtoneel met twee etappezeges in de Critérium du Dauphiné, een derde plek in de Strade Bianche én een tweede plaats in de E3 Harelbeke. 

In 2019 deed Van Aert, mede door zijn goede prestaties in het voorjaar, voor het eerst mee aan de Tour de France en dat deed hij met verve. De renner won namelijk de door waaiers bepaalde tiende etappe. Van Aert lette goed op en kwam zodoende in de voorste groep terecht, waarna hij, dankzij zijn sterke sprint, als eerste over de meet kwam. Zijn Tour eindigde echter in een deceptie door een val in de laatste tijdrit. Hij bleef met zijn been haken aan een hek, wat flink letsel aan de been opleverde. Zijn Tour én zijn 2019 zat erop.

Van Aert in topvorm bij terugkeer na coronabreak

Voor Van Aert volgde een maandenlang herstel, waarbij zelfs even gevreesd werd voor de rest van zijn carrière. Dankzij adequaat ingrijpen van de Belgische artsen en een enorme portie doorzettingsvermogen kwam Van Aert er uiteindelijk weer bovenop. Op de weg kwam hij in 2019 niet meer in actie, maar hij maakte in december wel zijn rentree in het veld. Van Aert was eigenlijk snel competitief en bekroonde zijn terugkeer begin 2020 met een overwinning in 'zijn' Lille. Van Aert was terug, zover was duidelijk. Na zijn succesvolle rentree in het veld ging de blik na het WK veldrijden (waar Van Aert knap vierde werd) op de weg. Daar maakte Van Aert ook succesvol zijn rentree met een elfde plaats in Omloop Het Nieuwsblad. De honger naar meer was groot, maar net als de hele wielerwereld moest ook de Belg vanaf maart dealen met het coronavirus.

De koers lag maanden stil en kwam pas weer een beetje op gang toen in juni de nieuwe wielerkalender werd gepresenteerd. Van Aert bleek bij de herstart in de vorm van zijn leven. Hij won Strade Bianche, Milaan-Sanremo en twee ritten in de Tour de France. Hij werd Belgisch kampioen tijdrijden, pakte zilver op het WK tijdrijden, hij loodste Roglic naar zilver in de Tour en was ook in het Vlaamse najaar op de afspraak. In de Ronde van Vlaanderen stuitte hij echter op een te sterke Mathieu van der Poel. Van Aert trok door in het veld en kwam na een hoogtestage naar het Vlaamse voorjaar in 2021. Het werd een periode van ups en downs. Zilver bij het WK veldrijden viel wat tegen, maar er was wel winst in Gent-Wevelgem. Ook pakte hij twee ritten in de Tirreno. In de Ronde van Vlaanderen kwam hij wel te kort, om vervolgens de Amstel Gold Race en het BK wielrennen te winnen. 

In de Tour de France begon Van Aert met een kleine achterstand door darmproblemen, maar dat maakte hij later in de ronde meer dan goed: de Belg won zowel een rit met tweemaal de Mont Ventoux als de laatste twee etappes, een tijdrit en de klassieke Champs-Elysées-spurt. Een ongekend kunstje dat hem vertrouwen gaf voor de Olympische Spelen in Tokio en het WK in eigen land. 

Van Aert komt net tekort op Spelen en WK

In Japan eindigde Van Aert (andermaal) als tweede, op de wegrit. In de door ploegmaat Primoz Roglic gewonnen tijdrit kwam hij er niet aan te pas, met een zesde plaats als gevolg. Op het WK in België waren andermaal alle ogen gericht op de kopman van de nationale ploeg, die begon met een tweede plek achter Filippo Ganna in de tijdrit. In de wegrit nam België de hele dag het heft in handen, maar in de finale kwam Van Aert te kort: een elfde plek bleek het maximaal haalbare, terwijl het ook een week erna in Parijs-Roubaix (elfde) niet wilde vlotten. 

Met het oog op de klassiekers van 2022 liet Van Aert het WK veldrijden van dat jaar in Noord-Amerika schieten. Al in zijn eerste koers, de Omloop Het Nieuwsblad, was het raak voor de kopman van Jumbo-Visma. In Milaan-Sanremo kwam Van Aert na een zeer sterke Parijs-Nice vervolgens net tekort, waarna hij wel nog de E3 Saxo Bank Classic won. Net voor de Ronde van Vlaanderen voltrok zich een drama: Van Aert testte positief op corona en moest de Hoogmis missen. Twee weken later kon hij wel meedoen in Parijs-Roubaix, waar hij tweede werd. Ook in Luik-Bastenaken-Luik eindigde hij nog als tweede.

Vervolgens trok de Belg via de groene trui in het Critérium du Dauphiné naar de Tour de France, waar hij zeer veel indruk maakte in de eerste week. Na drie tweede plaatsen was het op dag vier vervolgens raak, waarna Van Aert ook nog de achtste en twintigste etappe won, inclusief de groene trui. Wat het nog imposanter maakte: Van Aert vertolkte een sleutelrol in dienst van Jonas Vingegaard, door het met name bergop lang bij te blijven staan. Dit kwam hem op lof te staan vanuit de hele wereld. 

In het najaar richtte de renner van Jumbo-Visma zich op het WK in Australië, waar hij landgenoot Remco Evenepoel naar het goud zag rijden en zelf vierde werd. Wel won hij nog de Bretagne Classic en werd hij tweede in de BEMER Cyclassics Hamburg en het GP Montréal, terwijl ondertussen het contract bij Jumbo-Visma verlengd werd tot en met 2026.

2023 'minder' jaar voor Van Aert

Van Aert begon zijn seizoen zoals gewoonlijk met veldrijden. Hier kwam hij als eerste over de streep in negen wedstrijden in totaal. Het EK liet hij eind 2022 weer aan zich voorbijgaan, en ook op het Belgisch kampioenschap startte hij niet. Wel nam hij deel aan het WK, waar hij opnieuw de strijd aanging met Van der Poel. Deze keer was het de Nederlander die de overwinning pakte, waardoor Van Aert zijn vierde wereldtitel nog niet heeft verovert.

Hoewel Van Aert in 2023 een solide seizoen op de weg reed, was het niet helemaal wat hij ervan had gehoopt. Hij eindigde vaak als tweede en behaalde 'slechts' zes overwinningen. In de E3 Saxo Bank Classic pakte de Belg zijn eerste overwinning van het jaar, waarbij hij Pogacar en Van der Poel in de sprint versloeg. Het leek erop dat Van Aert dit succes in andere klassiekers zou kunnen herhalen. Hij eindigde in Milaan-Sanremo, Gent-Wevelgem, Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen in de top-4, maar kon geen enkele van deze koersen winnen. Zijn volgende overwinning was op het Belgisch kampioenschap, waar hij de tijdrit won. In de wegrit kon hij echter niet meedingen en eindigde hij als 47e.

Ook in de Tour de France slaagde de Belg er niet in om te winnen. Hij eindigde in vier etappes in de top-3, maar wist geen overwinning te behalen. Tijdens de Tour reed hij voornamelijk in dienst van zijn kopman Jonas Vingegaard. Het team slaagde erin om met de Deen in Parijs op de hoogste trede van het podium te staan, maar Van Aert was toen al vertrokken. Hij verliet de Tour na de zeventiende etappe om de geboorte van zijn tweede zoon bij te wonen. Na de Ronde van Frankrijk reed Van Aert zijn eerste wedstrijd in Glasgow, waar hij tweede werd in de wegwedstrijd achter zijn eeuwige rivaal Van der Poel. Op de tijdrit kon hij niet concurreren en eindigde hij als vijfde.

In het najaar nam Van Aert deel aan de Ronde van Groot-Brittannië. Jumbo-Visma was hier oppermachtig en Van Aert won uiteindelijk het eindklassement. Na zijn etappeoverwinning in etappe vijf gaf hij de leiderstrui niet meer af. Na deze overwinning bereidde Van Aert zich voor op zijn laatste wedstrijden van het seizoen. Tijdens het EK in Drenthe slaagde hij opnieuw nipt niet in het winnen. Hij eindigde als tweede in de wegwedstrijd en won brons in de tijdrit. De laatste wedstrijden van het seizoen reed de Belg in Italië, waar hij zijn zesde overwinning van het jaar behaalde in de Coppa Bernocchi. Hij sloot zijn seizoen af op het WK gravel, waar hij als achtste eindigde na enkele pechgevallen. Opmerkelijk was dat hij de hoogste snelheid behaalde van alle renners in het veld.