Column: Is wielrennen te gevaarlijk geworden en moet er wat gebeuren?

Rakelings scheurde hij langs muurtjes, paaltjes en motoren. Niccolo Bonifazio baarde opzien in de afdaling van de Cipressa. Volle bak scheurde hij voor het peloton uit. Resultaat? Nihil. Gaan we te ver in het wielrennen?

Afdalen is een kunst. Eerlijk is eerlijk, het zag er prachtig uit wat Bonifazio presteerde tijdens Milaan-Sanremo. Hij zat helemaal in de flow en flow-momenten kijken gewoon heel fijn. Ik kreeg bewondering voor de skills en het lef van de Italiaanse sprinter. Goed dalen is enorm lastig en de gevolgen van een fout kunnen enorm groot zijn.

Een van de beste dalers van het peloton was Fabian Cancellara. Een aantal jaar geleden gaf hij in gesprek met Bureau Sport aan toch voorzichtiger te zijn geworden. ‘Ja, dat is de laatste jaren gekomen, sinds ik een gezin heb en ouder ben geworden. Je bent geen 22 meer en niet meer zo roekeloos. Maar in het heetst van de strijd, heb je zoveel adrenaline dat je minder gevaar ziet. Bij een gezellig trainingsritje rem je twee keer zo vaak als in koers.’

Gezinnen met een lege stoel

Wie de beelden van de Zwitser ziet, ziet dat het een paar keer op het randje is. En als je er dan verder over nadenkt, roept het toch vragen op. Is dit het allemaal waard? We hebben in de koers, al dan niet door roekeloos rijden, meerdere renners aan de dood verloren. Gezinnen met een lege stoel, ik hoef het beeld denk ik niet verder te schetsen.

Wielrennen is een sport die het uiterste vraagt van de deelnemers. De conditie om het drie weken met hoge bergen vol te houden, maar ook de kracht om aan het eind van een koers nog de beslissende move te maken. De intelligentie om het juiste moment te zien en een tactisch goede koers te winnen, maar ook hoort de beheersing van het fiets erbij. Bochten goed aansnijden, manoeuvreren door het peloton, behendig zijn.

Het hoort erbij, maar het zou allemaal wel wat veiliger kunnen. Maar hoe? Afdalingen neutraliseren? Een kleiner peloton? Extra beschermende kleding? Ik vraag me weleens af in hoeverre veiligheid in het wielrennen topprioriteit heeft. Als we nog afdalingen vlak voor de finish leggen en veel te veel motoren bij bepaalde wedstrijden zien…

Veiligheid geen top-prioriteit

Ook de invoering van de schijfremmen is zo’n punt. Sommige ploegen hebben schrijfremmen, anderen de ouderwetse velgremmen. Als een renner met schijfremmen hard remt en de renner met velgremmen daar vlak achter rijdt, zal hij altijd op zijn voorganger knallen. Het lijkt wel heel goed dat de schijfremmen worden ingevoerd, maar doe het dan óf allemaal óf niet.

Onze sport is fantastisch, de mooiste die er is. Maar onze helden, de coureurs, de gladiatoren, moet wel veiligheid geboden worden. Natuurlijk zijn ze zelf verantwoordelijk voor hun koersgedrag, maar als ploegleiders in je oor tetteren en je afhankelijk bent van een contract en dus resultaten moet halen... Ga dan maar eens even risicoloos in volle finale de Poggio af. Je wordt voor gek verklaard.

Het laatste woord is nog niet over de veiligheid gezegd, maar het lijkt van buitenaf nog altijd niet topprioriteit. Dat moet het wel zijn. UCI, neem een leidende rol. Renners, kom op voor jezelf. Organisatoren, flikker op met al die onzinnige motoren. En ten slotte: publiek, let op met telefoontjes en camera’s. Opdat het een prachtig voorjaar wordt, zonder diepe ravijnen en veel te grote risico's. (Foto: screenshot)

Jasper den Boon (Twitter: @jasperdenboon Mail: jasper@indeleiderstrui.nl)