Mathieu van der Poel

Dit is de pagina over Mathieu van der Poel, een Nederlandse wielrenner van Alpecin-Deceuninck. Hij is Neerlands hoop in bange dagen als het gaat om zeges in het veld, de mountainbike en de weg. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Van der Poel en houdt tevens zijn biografie bij.

Van der Poel breekt door in het veld

Mathieu van der Poel werd op 19 januari 1995 geboren in Kapellen en is de zoon van vader Adrie van der Poel. De Nederlander bleek van jongs af aan een alleskunner. In het veld, op de weg, op de mountainbike; de jonge Mathieu reeg al snel de overwinningen aaneen. Hij brak echter door in het veldrijden, in het seizoen 2013-2014. Bij de beloften won hij de wereldbeker en het NK en bij de profs reed hij de eerste mooie resultaten bij elkaar. In het veldritseizoen 2014-2015 won hij zijn eerste veldrit bij de elite. Vanaf daar ging het snel.

Sinds 2015 won hij bij de elite eenmaal de wereldbeker, vier keer de Superprestige, twee keer de DVV Trofee en daarnaast werd hij twee keer Europees- en wereldkampioen. Hij won sinds 2015 het Nederlands kampioenschap veldrijden vijf keer op een rij. In de seizoenen 2017/2018 en 2018/2019 maakte Van der Poel indruk met 32 zeges over het hele jaar. Daarmee reed hij zichzelf in de recordboeken. Omdat hij tevens alles gewonnen had wat er in het veld te winnen viel, verlegde hij na de winter in 2019 zijn focus naar de weg en de mountainbike. In de winter van 2019/2020 werd hij nog wel Europees- en wereldkampioen in het veld. 

Van der Poel maakt indruk op de weg en mountainbike

Het doel van Van der Poel is duidelijk: Olympisch kampioen worden in Tokio 2020, ook nu die Spelen zijn verplaatst naar 2021. Om dat te bewerkstelligen reed hij in 2018 voor het eerst serieus om de knikkers op de mtb, en met succes. Hij won de short-track in Albstadt, Val di Sole en La Bresse, maar zou pas in 2019 echt partij kunnen bieden aan de grote heren uit het mountainbiken. Van der Poel won vijf short-track-wedstrijden, maar won ook zijn eerste wedstrijden in de cross-country. In Nove Mesto, Val di Sole en Lenzerheide kwam hij als eerste over de meet. Tevens werd hij Europees kampioen. Het WK sloeg hij over. De conclusie was echter duidelijk: Van der Poel is klaar voor Tokio.

En dan te bedenken dat hij in 2019 een bijna volledig wegseizoen reed. Van der Poel begon met enkele wedstrijden, maar merkte al snel dat er meer te halen was. Na zijn Nederlandse titel op de weg in 2018 verbaasde hij in 2019 pas echt vriend en vijand. Hij loste al waarschuwingsschoten met winst in GP Denain, Dwars door Vlaanderen en de Brabantse Pijl, maar de bekroning kwam later dankzij de winst in de Amstel Gold Race. Als klap op de vuurpijl won hij richting het WK in Yorkshire ook nog de Ronde van Groot-Brittannië. Het WK werd vervolgens een klein drama. Van der Poel loste in de slotronde door vermoeidheid. De kroon op zijn seizoen kwam daardoor niet. 

Van der Poel wint eerste monument en mikt op de Tour

Door het coronavirus liep 2020 redelijk in de soep voor Van der Poel. Na het veldritseizoen, waarin hij andermaal wereldkampioen werd en in bijna iedere cross die hij reed won, was het snel gedaan met het wegseizoen. Het peloton kon van midden maart tot begin augustus niet koersen door het virus. Het had voor Van der Poel tot gevolg dat hij zijn mountainbike-zomer kon doorstrepen. Bijna alle wereldbekers werden afgelast en de Olympische Spelen in Tokio werden met een jaar verplaatst. Het klassieke voorjaar op de weg werd in juni verplaatst naar het najaar. Daar mikte Van der Poel dan ook vol op in het restant van het wielerseizoen. Met succes; na een stroeve start in Italië haalde hij zijn beste vorm in de Vlaamse klassiekers. Van der Poel won de Ronde van Vlaanderen, na een epische sprint tegen Wout van Aert. 

De Nederlander had verder de hoop om in 2020 te debuteren in een grote ronde, maar zijn ploeg Alpecin-Fenix kreeg voor geen enkele race een wildcard. Om die reden ging ook daar de blik op 2021, met een openlijke flirt richting de Tour de France. Doordat Alpecin-Fenix de Europa Tour van 2020 won, kreeg het in 2021 startrecht in alle grote wedstrijden. Van der Poel kon zich zo dus verheugen op zijn eerste Tour. In de de eerste helft van het seizoen liet hij alvast zien wat hij naar de Tour zou brengen. Nadat hij eerst zijn wereldtitel in het veld verdedigde, was het op de weg raak in de UAE Tour en Strade Bianche. Van der Poel won vervolgens twee ritten in de Tirreno-Adriatico, maar greep dan wel weer net naast de zege in Milaan-Sanremo. In het Vlaamse voorjaar kleurde hij de grote klassiekers, maar won hij steeds net niet. In de E3 werd hij derde, in de Ronde van Vlaanderen bleek Kasper Asgreen te sterk. Meteen na De Ronde ging de blik op de Tour en mountainbike, in dienst van de Spelen.

Van der Poel sukkelt met de rug, maar pakt wel mooie zeges

In zijn eerste Ronde van Frankrijk viel het wat tegen op de voor hem op maat gemaakte eerste rit, maar in de tweede etappe sloeg hij op onnavolgbare wijze terug: Van der Poel haalde verschroeiend uit en pakte het geel, het tricot dat hij opdroeg aan zijn overleden opa Raymond Poulidor. Van der Poel hield het geel zes dagen vast (met onder meer een knalprestatie in de tijdrit) en verliet de Tour daarna in dienst van de Spelen. Daar ging het gruwelijk mis: Van der Poel viel hard nadat hij een balkje miste en moest opgeven. 

Dit hield hem een tijdje van de fiets, maar de blik was al gericht op het najaar met het WK in Leuven en Parijs-Roubaix. Daar restte respectievelijk een achtste en derde plaats: niet direct waar Van der Poel, die nog altijd sukkelde met zijn rug, op gehoopt had. Ook het daaropvolgende veldritseizoen en een deel van de klassiekers van 2022 vielen daardoor in het water.

Van der Poel wint, maar kent ook veel tegenslag

Desondanks mag het voorjaar van de Nederlander in 2022 als een groot succes bestempeld worden. Na een korte voorbereiding won Van der Poel voor de tweede keer de Ronde én Dwars door Vlaanderen. Ook pakte hij mooie ereplaatsen in de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix, waarna hij voor het eerst zijn opwachting maakte in de Giro. daar pakte hij in de openingsrit direct het roze, om vervolgens de hele Ronde van Italië het publiek te entertainen. Vervolgens trok hij het door naar de Tour, maar die Ronde van Frankrijk liep uit op een deceptie; na tien dagen kon Van der Poel de vorm niet vatten en keerde hij gedesillusioneerd huiswaarts.

Van der Poel raakte de fiets een tijdje niet aan en richtte zich in het najaar op het WK wielrennen in Australië, op een parcours wat hem als gegoten zou moeten liggen. Daar ging het echter volledig mis: in de laatste nacht voor de wedstrijd werd Van der Poel door de Australische politie opgepakt omdat hij in de clinch was geraakt met twee meiden die hem lastigvielen door op de deur te kloppen. Na enkele uren zonder slaap werd VDP het zat en stormde hij de kamer van de meiden in, waarna de politie werd ingerekend en Van der Poel werd meegenomen. Hij reed het WK vervolgens nog wel, maar stapte na dertig kilometer uit koers.