IDL Retro | Marzio Bruseghin, de 'ezel van het peloton' die tegenwoordig prosecco maakt IDL-producties
IDL-producties

IDL Retro | Marzio Bruseghin, de 'ezel van het peloton' die tegenwoordig prosecco maakt

IDL Retro | Marzio Bruseghin, de 'ezel van het peloton' die tegenwoordig prosecco maakt

Toen Rohan Dennis op voorhand van de afgelopen Giro de vraag kreeg wat zijn rol was, antwoordde de man uit Adelaide heel overtuigend. 'Donkey. I'm just the Donkey', verwijzend naar zijn rol als trekpaard voor Geraint Thomas. Bij het woord 'donkey' mijmerde de redacteur van dienst weg naar de eerste jaren dat hij het wielrennen volgde. Naar de jaren dat Italianen nog regeerden in hun thuisronde. Naar Marzio Bruseghin, de enige in het peloton die zich eigenlijk 'donkey' mag noemen en dus centraal staat in deze IDL Retro.

De Italianen en de Giro, het was eind jaren 90 en in het begin van de 00's een ongeëvenaard huwelijk. Tussen 1997 en 2007 stonden de Italianen telkens op het hoogste schavot van hun thuisronde, met onder meer illustere namen als Marco Pantani, Ivan Basso en Gilberto Simoni. Ook enkele minder bekende namen als Pietro Cauchiolli en Eddy Mazzoleni wisten het Giro-podium te beklimmen, terwijl een jonge Bruseghin in die jaren het profpeloton verkende.

Marzio Bruseghin en zijn ezels, gedurende zijn Lampre-tijd

Bruseghin en de wedstrijd van zijn leven: de Giro d'Italia

De man uit Veneto trad in 1999 in dienst bij Banesto, in die jaren voornamelijk bekend als de voormalige ploeg van Miguel Indurain, de stoomtrein uit Pamplona. Bruseghin mocht meteen zijn kunsten vertonen in de Giro, wat resulteerde in een 65e plek in het eindklassement. Het zou het begin zijn van een lange relatie, daar Bruseghin de Giro uiteindelijk dertien keer afwerkte.

Tot 2005 reed Bruseghin voornamelijk in de marge rond, maar in de Giro van dat jaar ontpopte hij zich tot klassementsrenner. Op een bescheiden twaalf minuten van winnaar Paolo Savoldelli finishte de 'ezel' als negende in het eindklassement. In 2006 pakte hij names Lampre zijn eerste van uiteindelijk drie overwinningen; de nationale tijdrittitel in Italië. 'Tijdrijden is als een vaas vullen tot de rand', zij hij eens poëtisch over zijn favoriete discipline. Tot het jaar daarna moest je echter nog steeds een echte liefhebber zijn om Marzio Bruseghin een prominent plekje in je brein te geven.

'De ezel is het voorbeeld van een knecht in het wielrennen'

Marzio Bruseghin over zijn favoriete dier

Want, in 2007, nestelde Bruseghin zich tussen de toppers. In de Giro stond hij lange tijd op een tweede plek, terwijl hij zelfs de loeizware klimtijdrit naar Oropa wist te winnen. Uiteindelijk wist hij als achtste te eindigen, maar het bleek een voorbode. In 2008 pakte 'de Ezel' wederom een klimtijdrit, voor kleppers als Contador, Klöden, Savoldelli, Menchov, Cunego, Nibali en Leipheimer. Het bleek de sleutel naar de derde plek in het eindklassement; Bruseghin had zijn loopbaadoel bereikt en bleef ondanks de aftakeling tot 2012 in het peloton.

'Maar wat maakt Bruseghin dan zo'n speciale renner?' hoor ik u denken. Nou, dat is omdat hij al sinds 2003 eigenlijk maar met één doel koerste: om zijn grote droom, een wijngaard in zijn geboortestreek, te kunnen financieren. Dat is gelukt, alhoewel Bruseghin ook intens van het koersen genoot. 'Pantani, man. Hij liet me afzien als een beest, maar wat een renner. Het was geweldig om van dichtbij te mogen zien.' Een cultheld, de Johnny Hoogerland van Italië, zo kun je Bruseghin het beste bestempelen.

'Uiteindelijk zijn we maar 200 idioten die op een witte streep afgaan'

Bruseghin over zichzelf en zijn collega's

Hij had ook een hele trouwe schare fans, die steevast met ezelsoren naar de koers kwamen. Ezels spelen sowieso een grote rol in het leven van Bruseghin, daar hij er op zijn groot stuk grond in Veneto dertig heeft rondlopen. Die ezels zorgen ervoor dat er genoeg gegraasd wordt op zijn landgoed waar hij zijn prosecco uiteindelijk van moet produceren. 'De ezel is het voorbeeld van een knecht, zoals je die ook in het wielrennen hebt. Degene met het talent, dat zijn de paarden. Maar degenen die geboren worden zonder de waarde van de kampioenen, dat zijn de ezels.'

De ezels van Bruseghin in zijn wijnranken

Zijn boerenaf- en toekomst zorgden ervoor dat Bruseghin altijd heel simpel naar zijn sport kon kijken. 'De fiets is nooit het belangrijkste in mijn leven geweest, uiteindelijk zijn we maar 200 idioten die op een witte streep afgaan.' Dat hij enkel tijdritten won en nooit met de handen over de streep kwam, deert hem evenmin. 'Ezelbalken gaat niet naar de hemel.'

Tom van der Salm | t.vandersalm@indeleiderstrui.nl

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties

Meer nieuws