Column: Hoe eerlijk waren die Olympische Spelen hiervoor nou écht?

De spreekwoordelijke kogel is dan eindelijk door de kerk: de Olympische Spelen van 2020 worden uitgesteld. Dat is maar goed ook, want je kan je amper voorstellen dat het grootste sportevenement ter wereld doorgang zou vinden met een 'ongelijk speelveld'. Wat zou dat bizar zijn...

De Spelen stonden al de hele week op losse schroeven. Vanuit de Nederlandse media en sportbonden klonk de roep om afgelasting steeds harder. Logisch, ik snap de ongerustheid als het gaat om de volksgezondheid (het IOC in eerste instantie iets minder). Daarnaast weet niemand hoe de situatie er in de wereld over een aantal maanden voorstaat. Dan is het in ieder geval handig om zekerheid en duidelijkheid te scheppen naar sporters én fans.

Één argument plakt zich hardnekkig vast aan de discussie

Naast de algemene gezondheid van iedereen was er echter nóg een argument dat hardnekkig de kop opstak de afgelopen dagen. Als dat laatste brokje lasagne dat je maar niet uit je ovenschaal geschrobt krijgt, plakte dit argument zich vast aan de discussie. Van de atletencommissie van NOC*NSF tot Leontien van Moorsel aan tafel bij Jinek: iedereen hoorde ik over het ‘ongelijke speelveld’. Sporters zouden niet meer onder gelijke omstandigheden kunnen trainen, waardoor het maar beter was om de Spelen uit te stellen. Juist ja.

De Olympische Spelen vormen nu eenmaal altijd het bolwerk van gelijkheid. Een sporter in West-Europa beschikt normaal gesproken natuurlijk over precies dezelfde financiële mogelijkheden als een sporter in Afrika en een atleet in oorlogsgebied kan natuurlijk exact hetzelfde bereiken als iemand opgegroeid in een Vinex-wijk. Daarnaast is het compleet eerlijk dat uitblinkers in een sport niet mee kunnen doen aan de Olympische Spelen, omdat hun land te veel goede atleten in die discipline kent. Dat een andere sporter wel mee mag doen, terwijl hij moeite moet doen om niet in het zwembadwater te verdrinken (remember Eric Moussambani), is prima. Zo hoort dat nou eenmaal.

'Wat nou, meedoen is belangrijker dan winnen?'

Laten we dus massaal het ongelijkheidsargument aanhalen om de Olympische Spelen af te gelasten. Alsjeblieft zo min mogelijk naar volksgezondheid kijken en vervolgens hopen dat we in het Westen weer met dezelfde middelen aan de slag kunnen als waar men in de rest van de wereld werkt. Oh ja, ook niet vergeten om even die olympische gedachte volledig overboord te kieperen. Wat nou, meedoen is belangrijker dan winnen? Die Pierre de Coubertain zag het bij de oprichting van zijn evenement volledig fout.

Canada en Australië behoorden bij de eerste landen die opriepen tot een afgelasting. De druk op de ketel steeg en nu is ook het IOC overstag gegaan. Zou hetzelfde gebeurd zijn als, ik noem maar wat, de Democratische Republiek Congo had geklaagd over ongelijke omstandigheden? Of een Syriër die niet in de straten van Aleppo op de fiets kan stappen om te sporten? Geen haan zou ernaar gekraaid hebben.

Als sportliefhebber keek ik ontzettend uit naar de Olympische Spelen. Het is jammer, maar ik kan me er prima in vinden in deze tijden. Maar alsjeblieft, laten we daarbij de belangrijke overwegingen het zwaarst wegen. Iedereen die rept over een ongelijke strijd op de Olympische Spelen zou zichzelf even achter de oren moeten krabben. Hoe eerlijk was het die jaren ervoor nou écht? Of belangrijker misschien: wat is nou eigenlijk het belangrijkst? Meedoen, winnen of toch iets anders? (foto: Proshots)

Door: Jannick van der Hooft (jannick@indeleiderstrui.nl / Twitter: @jannick_der)