Helaas pindakaas, het 2021-seizoen begint waar 2020 eindigde: met een afgelaste WorldTour-koers. De Tour Down Under zette al vroeg een streep door de plannen voor de opener van het wielerjaar, waardoor we nu midden januari met een koersgat zitten. Genoeg reden om in IDL Retro terug te blikken op het meest krankzinnige wat ooit gebeurde in de wedstrijd: de 2002-editie, die Michael Rogers winnend wist af te sluiten op een fiets van een toeschouwer.
Rogers, later driemaal wereldkampioen tijdrijden en ritwinnaar in de Tour en Giro, was destijds nog maar een jonge knaap van 22. Hij kwam uit voor Mapei-Quick Step, maar koerste in die bewuste Tour Down Under voor de nationale Australische selectie. In de tweede rit van de race maakte hij deel uit van een ontsnapping van vijftien, met onder meer Andrea Tafi en Cadel Evans. Ze kregen acht minuten voorgift, Rogers won die rit, maar de leiderstrui ging naar Fabio Sacchi van Saeco.
De volgende ritten waren spek naar de bek van Robbie McEwen, de supersprinter die in die editie vier van de zes etappes won. Dé rit die het eindklassement zou gaan bepalen was de vijfde, naar Tanunda, gelegen in Zuid-Australië. Wederom was er een grote groep van 24 ontsnapt aan het peloton, en wederom was Rogers erbij. Wie niet van de partij was? Leider Sacchi, hij miste de slag en zou op 25 minuten achterstand finishen.
De klikpedalen pasten en het zadeltasje zat er nog op
De leiding in de race lag dus voor het grijpen, alhoewel Evans en Tafi ook van de partij waren. Rogers kwam echter in aanraking met een motorrijder, wat ervoor zorgde dat hij talloze kilometers met een defect derailleur opgescheept zat. De jongeling smeet zijn fiets woest tegen de grond aan, daar er ook geen teamauto in de buurt was. Daar ging zijn eindzege, leek hij te denken. Totdat hij ineens een Colnago (zelfde fietsmerk als zijn eigen ploeg) van een toeschouwer in zijn handen gedrukt kreeg van een oplettende kijker. Zonder nadenken probeerde de Aussie op te stappen, en warempel, zijn klikpedalen paste en het zadel stond ook nog eens nagenoeg gelijk!
Ondertussen had Rogers wel veertig seconden verloren, maar door de adrenaline fietste hij dat (met zadeltasje van de toeschouwer) dicht. Even later kwam de teamwagen wel langs, die verwijderde de zadeltas en zette de zadelhoogte goed. Cadel Evans won de rit uiteindelijk, terwijl Rogers zestien seconden later binnenliep als virtueel leider. Die leiding stond hij in de slotrit niet meer af, waardoor Rogers zijn eindzege nog altijd te denken heeft aan de fiets van de toeschouwer die langs de weg voor hem en zijn collega's stond te klappen.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties