Wie de naam 'Moser' zegt in Italië, komt al snel uit bij een uitgebreid gesprek over wielrennen. Diego, Leonardo, Fransesco, Aldo, Enzo en Moreno: allemaal hadden ze de achternaam Moser én fietsbloed door de aderen stromen. De jongste van het stel leek het te gaan maken, kwam als een komeet het profpeloton binnen, maar stopte uiteindelijk op 28-jarige leeftijd. Hoe dat zo ver kwam? Dat zetten we uiteen in deze IDL Retro.
Moreno werd op 25 december 1990 geboren als een echte kerstbaby. Vader Diego was profwielrenner, terwijl broer Leonardo - zes jaar eerder geboren - de weg plaveide door het profpad op te gaan. Verder had je de ooms Francesco (winnaar van Giro, Milaan-Sanremo, Gent-Wevelgem, driemaal Parijs-Roubaix, twee keer Ronde van Lombardije en wereldkampioen), Enzo en Aldo Moser, terwijl er ook nog verwanten waren met Gilberto Simoni, de Girowinnaar van 2001 en 2003.
Gek was het dan ook niet dat Moreno eerder op de fiets werd gezet dan hij kon lopen. Via U.S. Montecorona en Arvedi Lucchini Unidelta reed hij zich in de kijker bij Liquigas, dé Italiaanse profploeg bij die jaren. Dat deed Moser met name door een voortreffelijke Baby Giro in 2011, waarin hij twee ritten won en vijfde werd in het eindklassement. Net achter Fabio Aru, inmiddels ook al veel te vroeg gestopt.
Moser komt door de voordeur binnen in het profpeloton
Enfin, zo kwam Moser begin 2012 bij het Liquigas van Peter Sagan terecht. Binnen enkele weken wist hij al de prestigieuze Italiaanse voorbereidingskoers Trofeo Laigueglia te winnen, waarmee hij direct zijn naam vestigde. In combinatie met zijn achternaam zorgde dat voor de nodige aandacht, wat alleen maar groter werd na de Ronde van het Baskenland (winnaar jongerenklassement), Ronde van Zwitserland (derde in proloog achter Sagan en Cancellara) en Eschborn-Frankfurt (winst).
Met een derde plek op het Italiaans kampioenschap van dat jaar - op een bergachtig parcours, achter gevestigde namen Franco Pellizotti en Danilo di Luca - trok Moser het najaar in, beginnende met de WorldTour-wedstrijd Ronde van Polen. Daar won hij gelijk de openingsrit door Michal Kwiatkowski en Lars Boom voor te blijven, om na het winnen van de koninginnenrit gelijk maar het eindklassement bij te schrijven.
Nog altijd pas 21 jaar oud trok Moser naar Canada voor de klassiekers aldaar, waar hij in Montréal enkel de lepe Lars Petter Nordhaug voor moest laten. Dat was gelijk zijn laatste prestatie van formaat dat seizoen, maar op 21-jarige leeftijd eindigde het toptalent op de 32e plek op de wereldranglijst. Met veel bombarie mocht hij dan ook aan zijn tweede profseizoen beginnen.
Tweede wedstrijd in 2013: Strade Bianche, koers met tal van toppers. Sagan, Cancellara, Cunego, Evans, Van Avermaet, noem ze allemaal maar op: allemaal beten ze de tanden stuk op de jonge Moser, die daarmee de mooiste zege van zijn loopbaan bemachtigde. Wie dit toptalent in het gifgroene shirt nog kon stoppen? Joost kon het weten...
Eigenlijk kon Joost het niet weten, want dat voorjaar kwam Moser niet meer echt uit de verf. Net als Sagan werd de jonge Italiaan veelvuldig opgesteld, wat na de Tour de France tot vermoeidheidsklachten leidde. Moser, die in de Tour nog wel derde werd op Alpe d'Huez, stopte zijn seizoen zo al in augustus, niet wetende dat hij nooit meer een fatsoenlijk vormpeil zou bereiken.
In 2014 kwam de Italiaan niet uit de verf, waarvoor hij zelf ook naar redenen moest gissen. Hij was tenslotte toch hét talent met dé achternaam die Italië rijk was? Het lukte hem echter niet om de gouden conditie van 2012 en begin 2013 niet te vinden, waardoor de vorm ook achterbleef.
Toch was het niet zo dat Moser het helemaal niet meer kon. Hij reed zo nu en dan nog wel een goede tijdrit, onder meer op het WK van 2015 (tiende) en het EK van 2016 (derde). Ook was hij in de Giro van 2016 tweemaal dicht bij een etappezege in de ronde van zijn land, alhoewel hij nooit in die opzet wist te slagen.
Moser valt van regen in de drup
Na zes jaar Liquigas/Cannondale trok Moser naar Astana, maar daar liep het helemaal in de soep. De ooit zo talentvolle Italiaan kon in geen enkele koers meedoen om de prijzen en werd zelfs in koersen als de Ronde van Oostenrijk buiten tijd gereden. Na een veelbelovend begin van 2018, opnieuw winst in de Trofeo Laigueglia, was het op het einde van dat seizoen hetzelfde verhaal en zodoende moest hij het een niveautje lager gaan zoeken.
'Hoeveel passie je ook hebt voor het wielrennen, als je iedere wedstrijd wordt gelost, voelt dat niet fijn', zo stelde hij dat jaar. 'Ik hou van trainen en accepteer alles wat ik ervoor moet laten, maar als je na al het harde werk niet op het gehoopte niveau bent, dan worden wedstrijden een nachtmerrie. Ik weet niet wat er fout ging. Als ik dat antwoord had gevonden, had ik misschien wel de Giro d'Italia kunnen winnen.'
Lang duurde dat niet: in het begin van 2019 merkte Moser al dat het er niet meer inzat en in mei was het afgelopen met zijn loopbaan. ‘Ik ben altijd een winnaar geweest en mijn mindere momenten zijn langer en langer geworden in de afgelopen jaren. Dat komt niet door een fysiek tekort, is gebleken uit tests. Ik heb ook geen ziektes. Zonder mooie momenten stop ik liever, in plaats van mezelf onnodig mee te slepen.’
En zo ging die van Strade Bianche, Eschborn-Frankfurt en Ronde van Polen-winnaar op zijn 21e naar gestopt op zijn 28e... Inmiddels werkt Moser als commentator bij Eurosport Italia, terwijl hij ook zijn eigen bedrijfje heeft in grafische content.
Tom van der Salm (Twitter: @TomvanderSalm) | e-mail: t.vandersalm@indeleiderstrui.nl)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties