Woods: 'Toen Dumoulin ons achterhaalde, verdween elke vorm van samenwerking'

Voor Michael Woods is 2018 een enorm bewogen jaar geweest. Zijn vrouw beviel van hun doodgeboren zoon, een gebeurtenis die hij pas in de Vuelta enigszins van zich af wist te rijden met ritwinst op de Balcón de Bizkaia. Zijn goede vorm trok hij vervolgens door naar het WK, waar hij derde werd.

'Direct na afloop was ik wel teleurgesteld met m'n derde plek. Dat kan ik me inmiddels niet meer voorstellen, maar na het passeren van de streep was dat het gevoel dat overheerste. Je krijgt natuurlijk niet elke dag zo'n kans op het WK', zegt de Canadees een dag later op de website van zijn ploeg EF Education First - Drapac. 'Met tweehonderd meter te gaan, dacht ik nog aan het verslaan van Alejandro Valverde, maar toen begonnen mijn krampen op te spelen.'

De Canadees erkent dat het terugkeren van Dumoulin in de slotkilometers een grote invloed heeft gehad op de manier van rijden. 'Toen Dumoulin ons achterhaalde, verdween elke vorm van samenwerking direct. Toch voelde ik aan, dat hij zo goed als leeg was door alle moeite die hij had moeten doen om ons bij te halen.'

Woods mag dan 31 zijn, hij reed pas in 2014 voor het eerst een volledig profseizoen. 'Hier kon ik een paar jaar geleden toen ik nog bij de bank werkte alleen nog maar van dromen', zo geeft hij toe. 'Tijdens mijn eerste jaar op het hoogste niveau was ik eigenlijk alleen maar bang om te vallen of te lossen. Afgelopen seizoen heb ik denk ik voor het eerst af en toe laten zien dat ik hiertoe in staat zou kunnen zijn. Dit jaar ben ik een stuk constanter geworden. Nu kan ik echt meedoen met de aller besten.'

(foto: EF-Education First/Slipstream Sports)