Column: Één grote zekerheid voor de toekomst van Kruijswijk

Steven Kruijswijk testte dinsdag voorafgaand aan de tiende etappe in de Giro d'Italia positief op Covid-19. Het is niet de eerste keer dat hij te maken krijgt met brute pech. In de sport schijnt elk nadeel ook zijn voordeel te hebben. Gelukkig ook in dit geval.

'Sport is emotie', zo luidt een ander cliché. Iedere sportfan zal momenten kennen waarop hij of zij met een brok in de keel aan het kijken was naar de televisie. Voor iemand die niks om sport geeft, is zo'n gevoel moeilijk uit te leggen. Ondanks het feit dat ik nooit het talent heb gehad om in een topsportsituatie terecht te komen, is het vrij gemakkelijk om de pijn, vreugde of het verdriet van een topsporter vanaf de bank te kunnen voelen. Niet in de eerste plaats omdat de sporters in kwestie vaak zelf hun emoties ook niet onder stoelen of banken steken.

De emotionele sportmomenten komen in verschillende vormen: soms vol euforie, maar net zo vaak resulteert het in een regelrecht sporttrauma. Zó lang draai ik nog niet mee op deze aardbol, maar in mijn hoofd komt er meteen een aantal naar boven. Zonder ze te noemen, weet ik dat dat bij u, als lezer, hetzelfde is. Als lezer van In de Leiderstrui bent u geïnteresseerd in de wielersport: als ik de naam van Kruijswijk noem, weet u in principe genoeg.

Hoeveel klappen kun je als mens verwerken?

Het liefst heb ik het niet over het verleden van Krujiswijk. Ik denk u liever ook niet. Er is echter een probleem...

Het probleem is dat hetgeen afgelopen dinsdag gebeurd is, onmogelijk los te zien is van wat voor pech hij in de loop der jaren al heeft meegemaakt. In veel gevallen is een positieve corona-test al erg genoeg, maar in die van Kruijswijk zit meer pijn. Niemand gun je zo'n afscheid uit de Giro d'Italia, maar van iedereen gun je het Kruijswijk misschien nog wel het minst. Niet vanuit een nationalistisch oogpunt, maar vanuit het besef dat dit voor iemand wéér een gemiste kans is. Het afzien, het talent en de jarenlange toewijding in één klap opnieuw tenietgedaan.

Hoeveel klappen kan een mens te verwerken krijgen? Een topsporter misschien meer dan een ander, want anders is het moeilijk te bevatten dat iemand nog tranen overhoudt na de zoveelste tegenslag. Blijkbaar is het genot van succes dusdanig groot dat alle negatieve ervaringen er niet meer toe doen. Hoe groot het trauma ook is, blijkbaar is dat gevoel van winnen groter. Een fijn houvast is dat mijn geheugen ook hele andere herinneringen heeft. Het verleden maakte het Tour de France-podium van vorig jaar alleen maar iets mooier.

De toekomst van Kruijswijk biedt één zekerheid

Misschien is het leuker om over de toekomst van Kruijswijk te praten, maar óók dat heeft een groot probleem...

Dat probleem is dat ik geen glazen bol heb. Mijn laatste column waar ik Primoz Roglic een paar dagen voor de laatste tijdrit in de Tour al de zege toeschreef, bewees dat maar weer eens. Het wordt dus knap lastig om te weten of Kruijswijk opnieuw weet af te rekenen met een tegenslag. Hoe hij dat doet en waar hij dat doet, is net zo onzeker. Één ding lijkt me echter zeker: áls hij het doet, zal menig persoon weer met een brok in de keel zitten. Dat gun je hem wel, van iedereen misschien nog wel het meest. (Foto: Sirotti)

Jannick van der Hooft - j.vanderhooft@indeleiderstrui.nl / Twitter: @jannick_der