Column: Wat we in deze tijd kunnen leren van Tom Dumoulin

‘Mooi! Held! Eindbaas!’ Het zijn drie woorden die zomaar door mijn hoofd schoten gisteravond, toen ik het volgende las: ‘Tom Dumoulin doneert startgeld Ridderronde van Maastricht aan stichting tegen spierziekte.’ Vandaag was daar het filmpje. Met een grote glimlach, en een stuk minder ongemakkelijk dan na zijn Giro-winst, staat hij zijn thuispubliek te woord. Het tekent zijn persoonlijkheid.

Dumoulin werd geïnspireerd door (DJ) Mathon van Eijsden, die meedeed aan de Ironman Limburg. Dat deed hij niet zomaar, maar dat deed hij samen met zijn vriend Glenn Wijntjens, die lijdt aan ataxie. Google zelf maar. Van Eijsden nam zijn vriend met een boot, een bakfiets en een rolstoel mee door de 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer hardlopen. Ook Dumoulin las het nieuws en hij raakte daar zó van onder de indruk dat hij maar meteen besloot naar schatting 30.000 euro te schenken aan het goede doel. Hij had het bericht kunnen liken op Facebook en misschien het linkje doorsturen in een random groepsapp, om daarna weer door te gaan met zijn leven. Maar dat deed hij niet. Tom liet opnieuw zien een voorbeeld te zijn voor iedereen.

Wat doet u als u zoiets leest? Waarschijnlijk bent u, net als ik, drie tot tien seconden onder de indruk, en kan er nog net een like vanaf. Om vervolgens weer doelloos verder te scrollen langs de vakantiefoto’s van Gerrit en Anja op Texel, een quote van RUMAG en een nep Amerikaans schreeuwfilmpje. Maar laat Dumoulin een voorbeeld voor ons zijn. Tom is niet alleen een geweldig sportman, maar vooral ook een goed mens. Dit gebaar wordt uitgelicht door de media, maar u kunt er van op aan dat hij achter de schermen nog meer doet voor goede doelen. ‘Hij verdient toch genoeg?’, denk u misschien. Ja, Dumoulin heeft waarschijnlijk meer geld dan u en ik, maar hij had er op de Malediven ook een fles champagne van 10.000 euro van kunnen opentrekken.

Een gebaar zit hem echter niet in geld. In een wereld waarin depressie, eenzaamheid en suïcide voor miljoenen mensen een dagelijkse struggle zijn en waarin geld, macht en lekkere wijven de boventoon voeren is aardig zijn een groot goed. Dumoulin glimlacht altijd, staat elke journalist netjes te woord en is alleen boos als er een motor te dicht voor Primoz Roglic rijdt. Maar zelfs dan benadrukt hij dat Roglic er niets aan kan doen. Daarin kan de mensheid zóveel leren van Tom Dumoulin. De eindeloze Twitterfitties en het alles en iedereen de grond inboren in de comments onder een nieuwsartikel op Facebook, worden we daar nou echt beter of gelukkiger van? Geef dat meisje op het station eens een glimlach. Ga eens een goed gesprek aan met een collega. Vraag dat buitenbeentje van school een keer om mee te gaan chillen. Net als Glenn Wijntjens zijn er zoveel mensen die het fysiek en/of mentaal zwaar hebben. Grote kans dat u hun dag, misschien wel hun leven, met dat kleine gebaar een stukje mooier maakt. Net als Tom. (Foto: Team Sunweb)

Marijn van den Berge (E-mail: marijn@indeleiderstrui.nl / Twitter: @Marijnvdberge97)