🎥 Van der Poel opgelet! Voorgaande olympische wegritten tonen geen florissant beeld voor topfavorieten

Na de olympische tijdrit kijken de wielerfans watertandend uit naar de wegrit van komende zaterdag. Met een parcours dat veel weg heeft van een Vlaamse klassieker en een rits toppers dat er uitstekend op uit de voeten kan, mag er terecht gerekend worden op spektakel. Om alvast in de stemming te komen blikt In de Leiderstrui terug om de vorige drie edities.

Tokio (2021) - Carapaz is topfavorieten Pogacar en Van Aert te slim af

Waar de aankomende wegrit lijkt op een Vlaamse klassieker, had die van Tokio meer weg van de Ronde van Lombardije. Zo moesten de renners onderweg de lange Mount Fuji trotseren. In de finale wachtte dan weer de loeisteile Mikuni Pass. De beslissende slag viel uiteindelijk niet op de beklimmingen, maar erna. Richard Carapaz en Brandon McNulty sloegen een gat, waarna de immer strijdbare Carapaz zijn vluchtgenoot op een hellende strook uit het wiel kletste om vervolgens de olympische titel in ontvangst te nemen.

Rio de Janeiro (2016) - Klassieke coureur verrast klimmers op eigen terrein

Niet alleen Tokio was voor de klimmers maar ook het parcours van Rio de Janeiro was spek naar hun bek, al was een klassieke coureur ze daar allemaal te slim af. Na driemaal een loodzware tweetrapsraket bergop ontvouwde zich in de finale een strijd tussen klimmers Rafal Majka, Jakob Fuglsang en Van Avermaet, de vreemde eend in de bijt. In de sprint was Van Avermaet uiteindelijk met afstand de snelste. Hoewel gezien het parcours een verrassende winnaar, wist de Belg zich in die periode wel vaker bergop te verbazen.

Londen (2012) - Beslissende sprint zorgt voor gefronste wenkbrauwen

Vier jaar voor Rio de Janeiro vond de strijd om olympisch goud plaats in Londen. De Britten mikten met een sterrenformatie op goud: Tourwinnaar Bradley Wiggins, Chris Froome en Mark Cavendish. Voor de laatste was het parcours echter niet ideaal met talloze passages van de Box Hill. Hij zou dan op achterstand als 29ste finishen. Wie uiteindelijk om goud streden? Alexander Vinokoerov en Rigoberto Urán. Al leek er van een strijd weinig sprake, daar Urán in de sprint opvallend de verkeerde kant opkeek, waardoor hij compleet werd verrast door Vinokoerov. Menig kijker zal zijn wenkbrauw hebben opgetrokken bij het zien van de sprint, daar het vooral leek op slecht acteerwerk.