Column: In eigen land wisten ze al dat gouden Girmay op een dag verzilverd zou worden

Zondag wielergeschiedenisdag: zo zal de 2022-uitvoering van Gent-Wevelgem voor altijd herinnerd worden. In de Leiderstrui kreeg een mooie lezerscolumn toegestuurd, die de dag van 'Bini' Girmay uitstekend samenvatte.

Gent-Wevelgem is bij uitstek een klassieker waarin Hollanders en Vlamingen op het puntje van hun stoel gaan zitten, want: een van beider landen moet gezien de romantiek haast winnen. Jumbo-Visma had voor de verandering een wereldploeg opgetuigd. Nieuwbakken BikeExchange-Jaycoër Dylan Groenewegen stelde vooraf dat het hem vooral ‘mee moest zitten’, wilde hij kans maken.

Maar de ploegen leken geen rekening te houden met een 21-jarige Eritreeër genaamd Biniam ‘Bini’ Girmay. Hij hield de Afrikaanse eer hoog zoals levend Liverpool-legende Mo Salah dat doet op voetbalvlak. De jongeling sneeuwde onder door de aanwezigheid van grote namen als Wout van Aert (half brommer) en Peter Sagan (ziek aan de start). In eigen land wist men al voor het startsein dat zij goud in handen hadden; ze wisten alleen niet dat het deze dag al verzilverd zou worden.

En daar ging Bini, haasje over

Zo nu en dan werd een favoriet genekt door de Kemmelberg. Een enkeling viel door toedoen van het peloton in de greppel. En met nog vijfentwintig kilometer te gaan ontstond er een kopgroep met Christophe Laporte, Jasper Stuyven, Dries van Gestel en, jawel, Biniam Girmay. Commentatoren gaven de winst alvast aan Jumbo-Visma-sprinter Laporte, al was het maar vanwege de enorme druk die op de succesploeg stond. Mijn vader zag dat anders: hoewel in onwetendheid van de renner Girmay, zei hij: ‘de nummer drie of vier wint altijd; die gaat haasje over op degene die aan kop rijdt’. En jawel, daar ging ‘Bini’, haasje over, op Stuyven en Van Gestel die stuk zaten — en op Laporte, die zich liet ringeloren door zijn tegenpool.

De eerste Afrikaan die een Vlaamse klassieker wint. Een heel land — door Italië gekoloniseerd geweest en daarom verzot op fietsen — in rep en roer. Girmay zelf had een vreemd soort grijns, die ergens plooide tussen opgekropte euforie en puur ongeloof. De Ronde van Vlaanderen laat ie even aan zich voorbij gaan. Hij gaat immers op familiebezoek. ‘Ik ben al drie maanden van huis en ik mis mijn vrouw en mijn dochter. Dus ik moet terug.'

Arthur Ottenhof