Column: Je kan niet zonder Mikel Landa, maar het is ook moeilijk met hem

Ik denk dat de gemiddelde wielerliefhebber dit wel herkent: als je weet dat het bergop loopt en je hoort de naam 'Mikel Landa' uit je TV schallen, veer je toch even op. Zo ook woensdag in de Vuelta, toen hij op kenmerkende wijze ineens wegpoefte. Om vervolgens niet aan de finish te komen.

Want terwijl gerenommeerde ploeggenoten als Damiano Caruso (tweede in de Giro, etappewinnaar in de Vuelta en nog kans op de bergtrui), Wout Poels (die zelf makkelijk opzoek kan gaan naar ritzeges) en Gino Mäder (na Primoz Roglic misschien wel de beste klimmer op de Covadonga) hun ballen eraf draaiden voor een podiumplek van Jack Haig, zat Landa alweer in de bus. Niet in de bus der sprinters/werkers op het parcours, maar de teambus.

Het is misschien wel tekenend voor de loopbaan van de Bask, die iedereen in vervoering kan brengen met zijn majestueuze versnelling bergop. Bij Astana was het zo, bij Sky was het zo, bij Movistar was het zo en nu is het bij Bahrain zo: de verwachtingen zijn o zo hoog, maar uiteindelijk wil het nét niet. Nét niet lukken voor hemzelf en hij kan zich er ook nét niet toe zetten om het dan maar voor een ander te doen.

Haig is een zeer sympathieke jongen, maar Landa lijkt zich niet in zijn dienst te kunnen stellen

Want als er één man in deze Vuelta - naast Primoz Roglic - top is om voor te werken, moet het Haig wel zijn. De Australiër is echt een genot voor de pers, commentatoren en de fans. Hij is welbespraakt, neemt uitgebreid de tijd om zijn visie te geven en hij weet precies wat hij kan en niet kan. En juist aan dat laatste schortte het bij Landa woensdag richting Lagos de Covadonga, anders kan ik zijn poging niet verklaren.

Want waar de hele Bahrain Victorious-ploeg vol klimmend geweld zich naadloos in dienst stelt van het doel van de Australiër, lijkt Landa na zijn persoonlijke tegenslag met zichzelf in de sleur. Je ziet de vraagtekens bij boven zijn hoofd bijna: 'Wat doe ik hier nog? Wat heeft het voor zin?'

Bij Astana liep hij tegen Fabio Aru aan, bij Sky tegen Chris Froome en bij Movistar tegen zijn collega's van El Tridente. En daarnaast heb je die tijdrit nog waar de Bask tegen aanloopt, keer op keer in grote rondes. Ik betrap mezelf er bijna op dat ik tegen mijn laptop of TV ga schreeuwen: 'Mikel, ga voor die bergtrui en ritzeges. Laat die teleurstellingen en klassementsdecepties voor wat het is!'

Landa in de Bardet-rol?

Want waar jongens van de categorie-Landa als Romain Bardet en Rafal Majka deze ronde hun dagen uitkiezen en die ook winnend afsluiten, blijft Mikel met zijn klassement steggelen. Terwijl hij het talent en de klimkunde heeft om het op zijn Rasmussens of Moncoutiés te doen. Klimmen, klimmen, klimmen en niets anders.

Mikel, ik blijf je opnemen in mijn pooltjes, je blijft bij m'n favorietenlijstjes staan, maar kies er komend jaar alsjeblieft een grote ronde voor om er vol in te vliegen en de algemene rangschikking te laten voor wat het is!