Binnen nu en tien à vijftien jaar kunnen we waarschijnlijk een gehele Retro volmaken over Alberto Bettiol, de Toscaan die plots in 2019 de Ronde van Vlaanderen kwam winnen. Ook in het verleden werden we echter meermaals verrast door een onverwachte winnaar. Zoals Steffen Wesemann in 2004, daar kunnen we bij IDL Retro wel wat mee.
Als je in pakweg 1990 had verteld dat Wesemann vijftien jaar later de Ronde van Vlaanderen zou winnen, had je gespreksgenoot waarschijnlijk niet eens raar opgekeken. Wesemann gold samen met Jan Ullrich en Erik Zabel namelijk als de exponent van een zeer talentvolle Duitse wielergeneratie, die midden jaren negentig opdook in het peloton.
Lees verder onder de foto.
Wesemann vooral succesvol in de Vredeskoers
Waar Ullrich en Zabel al snel hun horizon konden verbreden richting de grootste koersen van de wereld, zoals de Tour de France, bleef Wesemann in zijn eerste jaren als wielerprof voornamelijk steken op zeges in de Vredeskoers, een hoog aangeschreven wedstrijd in Oost-Europa die hij maar liefst vijf maal wist te winnen.
Met name in 1996, toen hij zeven van de tien ritten in die koers wist te winnen, maakte hij een onuitwisbare indruk. Ullrich (twee jaar jonger dan Wesemann) werd echter twee maanden later al tweede in de Tour de France, maar Wesemann had toen al zijn keuze gemaakt voor het klassieke werk. In 1995 werd hij al tweede in E3 Harelbeke, maar daarna duurde het luttele jaren vooraleer we hem weer aan het front zagen.
Ondanks enkele top tien plaatsen in de Omloop het Volk, Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix behoorde Wesemann in het voorjaar niet tot de topfavorieten, maar in de Helleklassieker van 2002 sleepte hij er ineens wel een tweede plaats uit in Parijs-Roubaix. Achter een ontketende Johan Museeuw, maar voor de jonge Tom Boonen, die daar zijn neus voor het eerst aan het venster stak.
Lees verder onder de foto.
Eén Ronde van Vlaanderen, en verder niets
Twee jaar daarna behoort Wesemann dan ook niet tot de topfavorieten voor de Ronde van Vlaanderen, met kleppers als Museeuw, Boonen, Peter van Petegem en George Hincapie aan de start. Maar, net als Alberto Bettiol op de Oude Kwaremont in 2019, blijkt Wesemann tot ieders verbazing wel de beste op de scherprechters van de koers, toen nog de Muur van Geraardsbergen. Samen met Leif Hoste en Dave Bruylandts ontsnapt hij op die berg.
In de daaropvolgende fase kan de rest van het peloton niet meer bij de twee Belgen en Duitser in de buurt komen, waardoor zij het mogen uitmaken in Meerbeke. Wesemann blijkt in de spurt de snelste van de drie, waardoor hij tot ieders verbazing de Ronde wint op 33-jarige leeftijd.
De jaren daarna valt Wesemann eigenlijk nog maar één keer echt op, in de Amstel Gold Race van 2006. Daar rijdt hij lange tijd mee met de besten, maar in de finale moest hij de duimen leggen voor Fränk Schleck. Het jaar daarna besluit hij zijn nationaliteit te veranderen naar die van een Zwitser, om nog eenmaal mee te doen aan de Olympische Spelen. Die Spelen in Peking zal hij echter niet meer rijden, net zoals de Ronde van Vlaanderen voor altijd zijn laatste winst zal blijven. Niet verkeerd.
Door: Tom van der Salm - t.vandersalm@indeleiderstrui.nl
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties