Michael Woods kondigt met epiloog wielerpensioen aan: 'Iedereen die niet in de vorige eeuw is geboren, zou het niet begrijpen'

Michael Woods heeft in een epiloog op de website van zijn ploeg Israel-Premier Tech het einde van zijn loopbaan aangekondigd. De Canadees, in 2023 ritwinnaar op de Puy de Dome in de Tour de France, houdt er op 38-jarige leeftijd mee op.

Woods kondigt in epiloog einde loopbaan aan

'Bijna elke keer dat ik een wielerwedstrijd doe, komt er een moment dat ik met 70 km/u in een rij renners meevlieg, en dan denk ik: "Een miljoen jaar geleden waren we nog apen." Zelfs als je iemand van 100 jaar geleden in het moderne peloton zou plaatsen, zouden ze zo in de war zijn over wat er gaande is. Deze sport is waanzinnig en is zo ver verwijderd van ons oorspronkelijke doel als dieren dat iedereen die niet in de vorige eeuw is geboren het niet zou begrijpen. Elke keer dat ik een wedstrijd doe, voel ik een enorm geluksgevoel dat ik het mag doen, want het is echt een pure luxe, gecreëerd door onze eigen creativiteit. Rondrijden in Frankrijk, terwijl letterlijk miljarden mensen toekijken, is mijn werk, en dat is te gek. Wat me eten op tafel en een dak boven mijn hoofd bezorgt, is jaarlijks 30.000 tot 35.000 km fietsen over de hele wereld – voor het vermaak van anderen.

Hoe gelukkig ik ook ben geweest met dit werk, het heeft ook zijn nadelen. Ik heb tijdens de Tour in deze blog benadrukt dat wielrennen een belachelijk gevaarlijke sport is.

Ik heb ooit aan mijn teamleden gevraagd: hoeveel zouden ze betaald moeten krijgen om 70 dagen per jaar, 4-5 uur per dag, in een T-shirt en korte broek in een auto met 50 km/u rond te rijden, en twee keer per jaar – zonder enige controle over wanneer of waar – uit de auto geduwd te worden? Statistisch gezien is dat ongeveer hoe vaak de gemiddelde profwielrenner per seizoen crasht. Ik ben nu elf jaar bezig met deze sport als beroep, en nog eens twee jaar als amateur. De tol die het heeft geëist van mijn gezondheid is aanzienlijk, en de tijd die ik niet bij mijn gezin heb doorgebracht, is lang geweest.

Lees verder onder de foto!

Vooral vader zijn heeft me laten zien hoezeer het samengaat met een van de beste wielrenners ter wereld zijn en een goede vader zijn. In tegenstelling tot de meeste sporten is profwielrennen, vanwege de drukke kalender, een baan die oneindige toewijding vereist. De afgelopen vijf jaar heb ik mijn kinderen geen kusjes gegeven als ik ze van school ophaal, om te voorkomen dat we ziek worden voor een wedstrijd. Dat is vreemd. Meestal slaap ik in een andere kamer, apart van mijn gezin, om mijn slaap te optimaliseren. Elk aspect van mijn leven is onderzocht en bestudeerd om mijn vermogen om te fietsen te maximaliseren. Die allesomvattende bezigheid heb ik altijd met veel plezier gedaan en daar heb ik geen spijt van, maar het is iets dat ik maar beperkt kan volhouden.

Deze maximale focus heeft me een bronzen medaille opgeleverd op de wereldkampioenschappen, een tweede plaats op een monument en een etappezege in 's werelds grootste wielerwedstrijd. Als je bedenkt dat ik op mijn 25e met deze sport begon, op een fiets van $ 1.000 die ik van mijn ouders kreeg, zonder er ook maar iets van te weten, is dat waanzin. Ik dacht: "Ik was ooit een van de beste hardlopers ter wereld - waarom kan ik nu niet een van de beste wielrenners ter wereld zijn?" Dankzij de ongelooflijke steun van heel veel mensen – waaronder mijn vrouw, mijn ouders, mijn coach en mentor van twaalf jaar, Paulo Saldanha, mijn team, mijn baas en grootste supporter, Sylvan Adams, mijn belangrijkste man en verzorger Jon Adams, mijn vele geweldige teamgenoten – met name de man die de afgelopen vijf jaar het meest met me heeft geleden, Guillaume Boivin – en de fantastische staf, de wielergemeenschap van Ottawa, mensen zoals Luc Mahler die me ervan overtuigde om te gaan wielrennen, de talloze geweldige directeuren, zoals Juanma Garate, die me leerde hoe ik een echte prof moest zijn, en organisaties, sponsors en teams zoals B2Ten, Vince Caceres en The Cyclery, Louis Garneau, Bruno Langlois, Jonas Carney en Jonathan Vaughters, die out-of-the-box dachten en het risico namen om me te contracteren – kon ik dat doel verwezenlijken. Ik ben erin geslaagd een van de beste wielrenners ter wereld te worden, en het is een reis waar ik ontzettend trots op ben.

Lees verder onder de foto!

Maar zoals ze zeggen: aan alle goede dingen komt een eind. Ik heb nog steeds grote ambities en plannen voor de komende jaren, die te maken hebben met het verkennen van nieuwe zaken in de duursport (ik heb een paar epische plannen, dus houd deze in de gaten). Maar om bovengenoemde redenen heb ik besloten om aan het einde van dit seizoen te stoppen met professioneel wielrennen.

Er was een tijd in mijn leven dat ik 's nachts in bed lag, naar het plafond staarde en dacht: "Wat heb ik gedaan? Wat heb ik fout gedaan?" Om van die plek te komen tot waar ik nu ben, ben ik eeuwig dankbaar. Dus, aan alle mensen die me onderweg hebben geholpen – of het nu een simpele bemoedigende boodschap was, een aanmoediging langs de kant van de weg, of mensen zoals Nick Vipond en Kevin Field, die niet in lachen uitbarstten toen ik ze vertelde dat ik de Olympische Spelen van 2016 wilde halen, of Paulo en Sylvan, de twee mensen die de koers van mijn hele leven hebben veranderd – ik wil jullie bedanken. Bedankt voor alles.'