Remco Evenepoel was de beste wereldkampioen ooit (en zou een nog betere kunnen worden)

Het was oktober 2018. Ruim anderhalve minuut was hij voor de nummer twee geëindigd, op het wereldkampioenschap op de weg voor de junioren. Het was de eerste regenboogtrui voor het Belgische wonderkind, dat was gestopt met voetballen en veel beter bleek in fietsen. Deze droeg hij nauwelijks, want het seizoen nadat Remco Evenepoel wereldkampioen was geworden bij de junioren, reed hij al de stenen uit de straat bij de elite. Geruime tijd waren er twijfels over zijn groei. Inmiddels weten we wel beter. Aankomende zondag is Evenepoel titelverdediger bij het wereldkampioenschap voor de profs. En zoals zo vaak prijkt hij bovenaan de favorietenlijsten.

De kleine Belg was, bij terugblik, de allerbeste wereldkampioen ooit. Dat begon al op de dag van de victorie zelf. Zijn zege bij het afgelopen WK in Wolonggong was indrukwekkend. Nadat Evenepoel zich handig in het ontsnapte groepje had genesteld, bleek het degraderen van de rest van het deelnemersveld even later een koud kunstje. België had weer een wereldkampioen. Hij was slechts 22 jaar en had ook net de Vuelta gewonnen. Beter kon het niet. Met een gerust hart kon de Kannibaal van Schepdaal de winter in. Over zijn doelen in het nieuwe jaar bestond lang onzekerheid. Uiteindelijk werd het de Giro.

Tekst gaat verder onder de foto.

De vloek van de regenboogtrui had geen vat op Evenepoel – tot aan de Giro

Het is een gekend fenomeen uit de wielrennerij: de vloek van de regenboogtrui. Verdraaid vaak werd deze bewaarheid in de laatste decennia. Renners gehuld in het tricot van de wereldkampioen gingen vaak op tragische wijze ten onder in grote wedstrijden of wisten geen potten te breken. Denk aan de zwanenzang van Cadel Evans tijdens de Tour van 2010. Of de dramatische val in de regenboogtrui van Julian Alaphilippe in de Ronde van Vlaanderen van 2020. Wie wereldkampioen wordt, rijdt de allergrootste wedstrijden in de spotlights. De regenboogtrui leidt vaak tot een bovenmatig verwachtingspatroon en een onverklaarbare hoeveelheid pech en tegenspoed.

Niets van dit alles leek vat te hebben op Remco Evenepoel. De piepjonge wereldkampioen van Wolonggong boekte al vroeg in het voorjaar veel overwinningen, in de Emiraten en Catalonië. Fluitend prolongeerde hij zijn titel in Luik-Bastenaken-Luik met andermaal een fraaie solo. Hij werd Belgisch kampioen op de weg en pakte nog een etappe in Zwitserland mee. In 43 koersdagen eindigde hij liefst twintig keer op het podium. Indrukwekkende cijfers die zijn met overmacht veroverde regenboogtrui des te meer glans gaven en hem statistisch tot een van de beste regenboogtruidragers ooit moeten maken. En dan te bedenken dat zijn hoofddoel door omstandigheden in het water viel. Want het had nog veel mooier gekund.

Tekst gaat verder onder de foto.

De wat-als-vraag uit de Giro

Voor zover de vloek van de wereldkampioen bestaat, sloeg hij bij Remco Evenepoel na negen dagen Giro dan toch toe. REV veroverde op dag één al met een kanon van een tijdrit het roze en won ook de tweede tijdrit. Een dag ervoor had hij op de heuvels rondom Fossombrone al wat zwakte vertoond ten opzichte van zijn grootste concurrenten voor de eindzege: het blok van INEOS Grenadiers en Jumbo-Vismakopman Primoz Roglic. Met de kennis achteraf, dat hij waarschijnlijk toen al werd geteisterd door zijn later bekendgemaakte coronabesmetting, mag het een wonder heten dat Evenepoel de schade toen wist te beperken. Laat staan dat hij de tijdrit de dag erna nog wist te winnen.

Zonder Evenepoel, die nog voor de rustdag bekendmaakte uit de ronde te stappen vanwege zijn coronabesmetting, werd de Giro een bij vlagen oninteressant schaakspel. Geraint Thomas en Roglic verloren elkaar geen moment uit het oog, tot de laatste tijdrit op de vreselijke Monte Lussari. De wat-als-vraag telt uiteraard niet, maar blijft wel hangen na de 106e Giro. Had een fitte Evenepoel, met reeds twee tijdritzeges op zak en een aardige voorsprong op zijn concurrenten, de Giro niet makkelijk kunnen winnen? Had hij de weg naar Rome kunnen afsluiten met een tweede eindzege in een grote ronde? Waarschijnlijk wel, voor wat het waard is. Het had zijn jaar in de regenboogtrui tot compleet geslaagd gemaakt.

Tekst gaat verder onder de foto.

Evenepoel wierp de schijnbare vloek van de trui van zich af

Toch nog even terug naar toen. Het was september 2022. Ruim twee minuten was hij voor de nummer twee geëindigd. Een schrikbarend grote voorsprong voor een eenling ten opzichte van een peloton, bij elkaar gefietst in amper twintig kilometer. Relatief kort kon hij zich in zijn trui hullen, daar het volgende WK niet in oktober, maar in augustus zou worden gereden. Evenepoel fietste naar een indrukwekkend zegepercentage in de wedstrijden waar hij aan meedeed. Zijn uitvallen in de Giro is achteraf wrang. Maar ook zonder een goede afloop in Italië is Evenepoel misschien wel de allermooiste en beste wereldkampioen ooit.

Een wereldkampioen die zich direct op de voorgrond mengde en altijd reed als een mondiale heerser. Een kleine generaal die, op een brutale manier, zichzelf in het middelpunt van vele koersen zette. Demarreerde als het hem uitkwam, de concurrentie op kon blazen als hem dat zinde. Dat typeerde het afgelopen jaar Remco Evenepoel in de regenboogtrui. Een trui die hem als gegoten zat, aangevuld met witte koersbroek. Wie draagt er nou een witte koersbroek? Alleen degenen die lak hebben aan de normale gang van zaken. Hij wierp de schijnbare vloek van de trui van zich af. Evenepoel werd geen normale wereldkampioen, maar een hongerige durfal die van het regenboogtricot nog weer extra driften kreeg.

Wellicht dat hij zichzelf in Glasgow kan opvolgen, bij een eventuele nieuwe superprestatie. Het zal dringen worden in de Belgische selectie. Wout van Aert lijkt als alleskunner op papier de meest geschikte man voor de wereldtitel. Maar ook Jasper Philipsen dingt mee naar een kopmanrol. Getuige zijn vier etappeoverwinningen in de Tour verkeert de man van Alpecin-Deceuninck in een bloedvorm deze zomer. Maar wellicht is Evenepoel wel de sleutel tot succes voor de Belgen. De controle vanuit de rest van het pak op de sprinters Van Aert en Philipsen zal groot zijn. Het maakt Evenepoel tot de perfecte afleidingsmanoeuvre op het listige parcours in Schotland. Vanuit een ontsnapping is de renner van Soudal-Quick-Step misschien wel de topfavoriet om zondag in Glasgow opnieuw het WK te winnen. Voor een dergelijk scenario is hij sterk genoeg, zo bewees hij vorig jaar.

Wellicht dat hij na een nieuw WK-succes vervolgens de regenboogkleuren wel kan omruilen voor rood of roze. Of, wie weet, misschien wel voor geel. Na zondag weten we of de allerbeste wereldkampioen ooit kan opgaan om zichzelf te overtreffen.

Huub Mol