Arensman moest opgeven, maar toen ontstond het verhaal van een eeuwige lead-out die het onmogelijke plots mogelijk maakte

Knechten in het wielrennen: ze zijn er in alle vormen en maten. Mannen als Sepp Kuss, Rafal Majka, Tim Declercq... ze offerden zich allemaal op voor kopmannen, terwijl lead-outs als Michael Mørkøv vaak ook wat onder de radar gingen. Nog veel minder bekend is het verhaal van meester-lead-out Geoffrey Soupe, die jarenlang zijn sprinter naar overwinningen leidde, maar ook werkelijk uit het niets toesloeg op een ongekende dag...

Een kleine Geoffrey Soupe ziet op 22 maart 1988 het licht in Viriat, waarna hij al snel op de fiets springt. In 2010 volgt het eerste noemenswaardige resultaat, toen de jongeling Frans kampioen werd bij de beloften. Qua profiel werd al snel duidelijk dat hij over een zeer rap eindschot beschikte en FDJ gaf hem dan ook een contract voor 2011.

Hij won op zijn allereerste koersdag als prof, in de Ronde van Gabon, weliswaar meteen, maar winnen zou niet iets gaan worden waar de Fransman voor op de fiets zou zitten. Anderen laten winnen: dat is iets waar hij veel beter in was. Soupe wist al redelijk snel waar hij aan toe was. Een lead-out, of poisson-pilote zoals ze dat in het Frans zeggen, is wat hij zou worden. En wat voor eentje.

In zijn carrière zou dat vooral voor Nacer Bouhanni zijn. Beide renners volgden elkaar jarenlang. Vanaf zijn eerste jaren bij FDJ reed Soupe al met de Franse sprinter en toen Bouhanni in 2015 naar Cofidis ging, ging zijn lead-out mee. Toen Bouhanni in 2019 weer vertrok bij de Franse ploeg, stond er ook voor Soupe een nieuw avontuur te beginnen.

De sprinter trok naar Arkéa, maar zijn eeuwige knecht trok naar TotalEnergies. Het zou dan ook bij die formatie zijn waar Soupe de laatste jaren van zijn carrière zou kennen. Voor die ploeg keerde hij in 2023 terug naar de Ronde van Gabon, waar hij dankzij een zege in de openingsrit het eindklassement op zijn naam schreef. Overwinning twee en drie waren zowaar binnen voor de renner die eigenlijk nooit won, maar dé dag moest nog komen. Soupe was namelijk een voorbeeldknecht en dus had hij zelf ook niet echt meer op succes gerekend..

Lees verder onder de foto!

Een dag in de Vuelta als geen ander

We gaan terug naar 1 september 2023, wanneer het peloton van de Vuelta de zevende rit voor de kiezen krijgt. Lastig was hij op voorhand alles behalve, daar de 200 kilometer tussen startplaats Utiel en finishplaats Oliva zo goed als vlak waren. In die Ronde van Spanje had Remco Evenepoel een dag eerder tijd verloren op de concurrentie en zo was de Belg het rood kwijtgeraakt aan de sluwe Lenny Martinez.

In etappe zeven zou er niets aan de hand zijn voor de klassementsmannen en waren het vooral de rappe mannen die zich opmaakten voor een sprint. Tot dusver waren de sprints in die Vuelta ten prooi gevallen aan Kaden Groves, die zowel op dag vier als dag vijf had gewonnen dankzij een machtige spurt. Het overige sprintgevaar kwam van mannen als Orluis Aular, Marijn van den Berg, Lewis Askey, Edward Theuns, Juan Sebastian Molano en Hugo Page.

Dat waren dan ook de mannen waar in rit zeven naar gekeken werd. Het zou op een zonnige dag uiteindelijk een onvervalste wandeletappe worden, waar een Spaans tweetal wel zin had in een nutteloze dag in de vlucht. Alpecin-Deceuninck, dat in dienst van Groves controleerde, moest oppassen dat het de vluchters niet té snel zou inrekenen.

Lees verder onder de foto!

Een doodsaaie etappe met een onwaarschijnlijk slot

Dat gebeurde niet en zo kregen we op 41 kilometer van de meet een compleet peloton. Niet veel later legde Groves concurrent Van den Berg erop bij de tussensprint, waar Jonas Vingegaard ook nog twee bonificatieseconden meesnoepte. En Soupe? Die hield zich allemaal afzijdig in dit verhaal, langzaam wachtend op die ene kans die zich misschien voor zou doen.

Hoe rustig en eigenlijk oersaai het grootste gedeelte van de etappe was, zo chaotisch en boeiend was de finale. Een eerste valpartij in de laatste tien kilometer ontregelde het peloton al behoorlijk, waarna er niet veel later wéér gevallen werd. Thymen Arensman, kopman van DSM, kwam daarbij hard ten val en zo leek zijn vervolg in de Ronde van Spanje hoogst onzeker. Ook Sepp Kuss lag er even bij, maar de uiteindelijke winnaar van die Vuelta kon zijn weg vervolgen.

Soupe bleef uit de problemen en met hem ook het grootste gedeelte van de sprinters. Toch was er van controle in het peloton absoluut geen sprake meer en zo zag de Fransman zijn kansen plots groter en groter worden. Hij lanceerde in absolute finale op links dan maar zelf zijn sprint en alle belangrijke spurters van die Vuelta reden zij aan zij. Het zou héél weinig schelen, maar...

Soupe won! En hoe. De eeuwige knecht, de eeuwige lead-out, de eeuwige teamgenoot: hij was het die op zijn 35ste een etappe in de Vuelta wist te winnen. Stond hij hoor, met zijn iconische baard op het podium van de Ronde van Spanje. Het zou by far de grootste zege zijn van zijn carrière. De Fransman had voor een megastunt gezorgd, TotalEnergies was over the moon met zijn eeuwige knecht.

Lees verder onder de video!

Het onmogelijke mogelijk laten blijken: Geoffrey Soupe deed het

'Dit is ongelooflijk', zocht Soupe na afloop naar de juiste woorden. Hoe extreem onwaarschijnlijk deze zege was, werd al snel duidelijk. 'Normaal zou ik nooit deze Vuelta rijden, maar door een blessure van een ploeggenoot kon ik toch heen. Maar ik had nooit gedacht om te kunnen winnen.' Nog onmogelijker? Zeker, want het was die dag eigenlijk niet aan hem. 'Ik zou eigenlijk de sprint moeten aantrekken voor Dries van Gestel, maar die zat er niet meer.'

En dus deed hij het zelf maar. 'Ik reed op kop en ik was verbaasd dat er niemand meer over kwam', zei de winnaar, die nu dus eindelijk eens zelf won. 'Met Bouhanni kon ik al eens sprints winnen, als lead-out. Dat is een vak apart, maar om dat nu zelf af te maken... Ongelooflijk.' En ongelooflijk was die zege. Dat zeker.

Als eeuwige knecht zelf winnen op het allerhoogste niveau: het kan dus wél, en daar was de Fransman op 35-jarige leeftijd het levende bewijs van. Juichend op het podium, champagnefles in de hand, een grote glimlach boven zijn kenmerkende baard: Geoffrey Soupe liet het onmogelijke mogelijk blijken en dat terwijl helemaal niemand het verwacht had.

In zijn laatste twee jaren als prof volgden er geen denderende resultaten meer, maar het zal Soupe waarschijnlijk niet veel interesseren. 1 september 2023, dát is de dag die hij zich voor altijd zal herinneren. En wij, als trouwe wielerfans, toch ook wel een beetje. Bonne continuation pour la suite et merci pour tout, Geoffrey!