Annemiek van Vleuten

Annemiek van Vleuten is al jaren één van de meest succesvolle wielrensters van Nederland. Ze won bijna alles wat er te winnen viel in haar carrière. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Van Vleuten en houdt tevens haar biografie bij.

Van Vleuten maakt op late leeftijd stapjes in het wielrennen

Annemiek van Vleuten mag een laatbloeier op de fiets genoemd worden. Het duurde tot 2006 dat de Nederlandse zich aansloot bij een wielerclub. Over een profbestaan zou ze op dat moment waarschijnlijk nog niet gedacht hebben. Ze bleek het fietsen echter aardig te kunnen en vroeg een licentie aan bij een lokale wielervereniging in Ede. Ze wist het NK voor studenten te winnen, wat uiteindelijk het startschot werd voor een glansrijke wielercarrière.

In 2008 kwam Van Vleuten voor het eerst bij een UCI-team terecht. Ze haalde wat podiumplaatsen, ze leerde van Marianne Vos en maakte stapje voor stapje kennis met het wielerwereldje. Twee jaar na haar debuut beleefde ze haar internationale doorbraak met de winst in de Ronde van Drenthe en de Route de France. Vanaf daar ging het eigenlijk alleen maar beter. Ze groeide als wielrenster en haalde steeds grotere zeges binnen. 2011 was een droomjaar voor haar met de winst van de Ronde van Vlaanderen en de eindzege in de Wereldbeker.

Magische wederopstanding Van Vleuten na doodsmak in Rio de Janeiro

Van Vleuten werd Nederlands kampioene, maar zag haar groei geremd worden door een blessure. Daarvan wist ze succesvol te herstellen: ze won weer, vooral in prologen, en was één van de favorieten voor de olympische wegrit in Rio de Janeiro in 2016. Bij veel mensen zal ze blijven herinnerd worden aan de heftige val die haar de gouden medaille kostte. De beelden van de val waren zo heftig dat de carrière van Van Vleuten in gevaar leek te komen. Ze wist zich echter sterker dan ooit te herpakken. Iets meer dan een jaar later kroonde ze zich tot wereldkampioene in het tijdrijden.

Met twee eindzeges in de Giro Rosa op zak mag Van Vleuten zich niet alleen specialist noemen in het eendaagse of tijdrijderswerk, maar ook op rondegebied. Het grootste kunststukje van de Nederlandse volgde in het najaar van 2019, toen ze solo het wereldkampioenschap wielrennen in Yorkshire wist te winnen. Niet alleen de winst baarde veel opzien, vooral ook de manier waarop was reden voor gespreksstof. Ze verdiende haar regenboogtrui met een solotocht van meer dan honderd kilometer. Het jaar daarop kon ze die echter amper dragen, wegens de coronacrisis.

Van Vleuten schiet uit de startblokken na coronapauze en wordt collega Valverde

Desondanks toonde ze haar regenboogtrui volop in de koersen die wel doorgingen. Zo won ze de vier eerste eendagskoersen, waaronder de Strade Bianche, na de hervatting van het wielerseizoen. Daarna zette ze de sterke lijn voort met de Europese titel in de wegrit en was ze hard op weg om weer de Giro Rosa te winnen. Een harde valpartij in de achtste etappe veranderde echter alles. Ze blesseerde haar pols en ze moest afstappen. Tot overmaat van ramp leek het erop dat ze, vanwege haar gekwetste pols, haar regenboogtrui niet kon verdedigen in het Italiaanse Imola.

Er geschiedde echter een wonder. Met een speciaal aangemeten brace ondervond Van Vleuten weinig hinder en kon ze snel weer trainen en uiteindelijk ook meedoen aan het WK. Daar reed ze met een sterke aanval het peloton in stukken en brokken, ze botste alleen op één vrouw (Anna van der Breggen) die een klasse apart was. Met de voorgeschiedenis van Van Vleuten was de tweede plek echter een indrukwekkende prestatie. Verder zal Van Vleuten, na drie succesvolle jaren bij Mitchelton-Scott, vanaf volgend jaar de kleuren van het Spaanse Movistar verdedigen, waar ze een contract tot eind 2022 heeft getekend. Ze zal dus sowieso tot en met haar veertigste doorgaan en treedt daarmee onder andere in de voetsporen van haar toekomstige Movistar-collega Alejandro Valverde.