Na dit weekend komen we bij In de Leiderstrui met de potentiële verrassingen voor het klassiekerseizoen van 2021. Normaal gesproken worden de prijzen verdeeld door de categorie Van Aert-Van der Poel, maar in de afgelopen jaren werd het tegendeel meer dan eens bewezen. Een overzicht van enkele daverende verrassingen in de monumenten.
Milaan-Sanremo 2011: Matthew Goss
In Milaan-Sanremo kregen we in het begin van de tens twee jaar te maken met uit de lucht vallende verrassingen. In 2013 was het Gerald Ciolek die tot ieders verbazing afrekende met een elitegroep met onder meer Fabian Cancellara en Peter Sagan. Over die memorabele editie schreven we al eens een aparte Retro.
Maar ook in 2011 was het allesbehalve een topfavoriet die met de bloemen van La Primavera ging lopen. 75 kilometer voor de finish ontstond er een tweespalt in het peloton, met topfavorieten Óscar Freire, Tom Boonen en Mark Cavendish aan de verkeerde zijde. Enkel wijlen Michele Scarponi maakte vanuit de achterblijvers in zijn eentje de sprong naar de kop van de koers, die bestond uit zo'n veertig renners.
Op de Poggio was het Greg Van Avermaet die zijn kans op een monument rook. De Belg werd in de afzink van de scherprechter weer bijgehaald door een groepje met Cancellara en Philippe Gilbert, waarna een tiental renners mocht sprinten om de zege. Van die groep bleek tot ieders verbazing Matthew Goss de snelste. Goss, destijds 24, boekte meteen de grootste zege van zijn loopbaan. Anno 2021 is hij 34, had hij nog profrenner kunnen zijn. Hij heeft het peloton echter al vijf jaar verlaten.
Ronde van Vlaanderen 2019: Alberto Bettiol
'Nee', zeiden ze bij Flanders Classics resoluut. 'Door het hernieuwde parcours winnen er alleen nog maar toppers in de Ronde van Vlaanderen. Een Sebastian Langeveld of Alberto Bettiol gaat hier niet winnen.' Dat was medio 2019 dan toch echt even buiten de kwaliteiten van de Toscaan gerekend, die jan en alleman achter zich liet in de Hoogmis.
Bettiol tot een volledige verrassing rekenen is misschien wat over de top. De Italiaan boekte namelijk prima resultaten dat voorjaar in Besseges, Tirreno-Adriatico en de E3 BinckBanck Classic. Toch hielden de gerenommeerde wielerkenners voor een klassieker als de Ronde van Vlaanderen geen rekening met de lepe Italiaan, die op de Oude Kwaremont en Paterberg zichzelf simpelweg de beste toonde.
Parijs-Roubaix 2016: Matthew Hayman
De Parijs-Roubaix van 2016 zal bij veel Belgen nog in het geheugen gegrift staan. Het moest en zou de glansrijke vijfde Kei worden voor publiekslieveling Tom Boonen, maar het liep op de wielerbaan van Roubaix net even anders voor de man van Quick-Step. Een bejaarde Australieër met Nederlandse roots kwam plots opzetten en hield Tommeke af van zijn vijfde zege in Parijs-Roubaix.
Hayman bevond zich al de hele dag in de kop van de koers, toen er een groepje met Boonen, Edvald Boasson Hagen en Sep Vanmarcke aansloot op de zware stroken van de Hel van het Noorden. Boeken toe, zou je denken. Een vierde of vijfde plaats, zeer netjes voor iemand als Hayman.
Het liep echter net even anders. Boonen kon zijn machtspurt op de klassieke aankomst van Parijs-Roubaix niet volledig ontplooien en moest met lede ogen toezien hoe Hayman als eerste de meet passeerde. Voor de neutrale liefhebber één van de grootste verrassingen van de afgelopen decennia.
Luik-Bastenaken-Luik 2012: Maxim Iglinsky
Vincenzo Nibali is al jarenlang een van de meest polyvalente renners van het peloton. Winnaar van alle drie de grote rondes, Milaan-Sanremo, de Ronde van Lombardije en talloze andere wedstrijden. Naast de twee Italiaanse monumenten had er echter ook een Waalse klassieker op zijn naam moeten staan; dat was echter buiten een onbeduidende Kazach gerekend.
Maxim Iglinsky liet dat voorjaar al een puike tweede plaats in de Strade Bianche noteren, maar voorafgaand aan La Doyenne had je ongetwijfeld miljonair kunnen worden als je een flink bedrag op hem had gezet. In de laatste kilometer van de Ardennenklassieker was het echter toch hij die Nibali, absoluut geen pannenkoek, achter alsof hij niet bestond. De Siciliaan strandde op plek twee en zal met enige verbazing naar de prestatie van zijn opponent hebben gekeken.
Geheel in de Kazachse traditie bleek een overwinning in Luik-Bastenaken-Luik te mooi om waar te zijn. Waar landgenoot Alexandre Vinokourov beschuldigd werd van het omkopen van zijn tegenstander Alexandr Kolobnev in 2010, werd Iglinsky eind 2014 samen met zijn broer betrapt op verboden middelen. We zagen hem nooit meer terug, maar hij mag zichzelf nog wel atijd winnaar van Luik-Bastenaken-Luik noemen.
Ronde van Lombardije 2011: Oliver Zaugg
Als je één profzege op je erelijst hebt, kan het maar beter een mooie zijn. Dat moet de gedachtegang zijn geweest van de Zwitser Oliver Zaugg. Jarenlang een gewaardeerde knecht bij ploegen als Liquigas, Leopard-Trek en Tinkoff, daar niet van. Een monument winnen leek echter niet de volgende stap te zijn in de loopbaan van de dertigjarige Zaugg in 2011.
Toch flikte de Zwitser het. En niet eens door zoals zoveel verrassende winnaars te anticiperen, maar gewoon door zichzelf de sterkste te tonen op het beslissende moment van de koers. Dan Martin, Joaquim Rodriguez, Philippe Gilbert; de sterkste punchers van dat moment, allemaal moesten ze lijdzaam toezien hoe een Zwitserse verrassing van hen wegreed.
Vijf jaar later en geen overwinning verder sloot Zaugg zijn loopbaan af met de koers van de Vallende Bladeren. Niks podiumplaats of dergelijke, maar in de anonimiteit. Waar er in 2011 nog een 1 achter zijn naam stond, moest hij het in 2016 doen met een DNF.
Door: Tom van der Salm - t.vandersalm@indeleiderstrui.nl
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties