Interview | Barguil over plots vertrek, diskwalificaties en schitteren met Quintana

Het is nog niet eens zo lang geleden dat de wielerwereld aan de voeten lag van Warren Barguil. De inmiddels 28-jarige Fransman was in 2017 de man van de Tour de France, met twee ritzeges, de bollentrui in Parijs en titel van meest strijdlustige renner. Nu, bijna drie jaar later, spreekt In de Leiderstrui met de Frans kampioen, voor wie sindsdien veel is veranderd.

2017 was ontegenzeggelijk het jaar van Barguil. Hij reed al sinds 2012 voor Team Sunweb (destijds nog Argos-Shimano), maar reed in 2017 bergop voor het eerst echt iedere renner naar de vaantjes. Hij boekte in het tricot van Sunweb op 14 juli, de Franse nationale feestdag, zijn eerste etappezege in de Ronde van Frankrijk en ging dus naar huis met de prijs voor de strijdlust en de bollen. 'Ik heb een geweldige tijd gehad met dat team', zo vertelt hij er nu over. Ja, ik heb nog steeds contact met Simon Geschke, Ramon Sinkeldam, Tobias Ludvigsson en anderen.'

Toch eindigde zijn tijd bij Sunweb in mineur. Hij reed na de Tour de France nog de Vuelta a Espana, maar werd daar na zeven etappes naar huis gestuurd door zijn ploeg, naar verluidt omdat hij zich niet schikte in een rol voor kopman Wilco Kelderman. Barguil reed nog een WK en drie Italiaanse najaarskoersen en vertrok vervolgens naar Fortuneo-Samsic, tegenwoordig Arkéa-Samsic. Over 2017 rept hij met geen woord meer. 'Ik wil niet terugblikken op mijn vertrek in 2017. Het is gebeurd en er valt niets meer over te zeggen. Ik werk momenteel bij Arkéa-Samsic en heb een contract voor drie jaar. Punt.'

Hij kijkt liever terug op de mooie dingen bij Sunweb. Want die eerste Touretappe op 14 juli 2017 staat nog altijd hoog op zijn palmares. 'De gelukkigste dag van mijn leven zal de geboorte van mijn kind blijven. In mijn ogen kan er niets mooier zijn. Op sportief vlak niveau heb ik verschillende mooie dagen in mijn leven gehad. De nationale titels van Frankrijk (junioren en pro), mijn twee etappes in de Vuelta, beide etappes in de Tour, de bolletjestrui. Maar het klopt dat mijn eerste succes in de Tour een heel speciale dag was, mede door de 14e juli.'

De tekst gaat verder onder de foto!

'Ik wilde dit jaar geweldige dingen laten zien'

Na een mager eerste jaar bij zijn nieuwe ploeg liet Barguil in 2019 weer zijn ware gezicht zien. Hij werd Frans kampioen op de weg en reed in de Franse driekleur naar een tiende plaats in het eindklassement van de Tour. Het is precies de rol die hij voor zich ziet. 'Ik heb al etappes gewonnen in de Tour de France. Ken het geluk dat dat brengt. Ik zou natuurlijk graag nog andere etappes winnen. Ik eindigde ook tweemaal tiende in het algemeen klassement van de Tour.'

'Vorig jaar, zonder die annulering als gevolg van de modderstroom richting Tignes, weet ik niet wat er had kunnen gebeuren', zo vervolgt hij. 'Misschien kon ik nog plaatsen winnen in het algemeen klassement. De geschiedenis herschrijven kunnen we niet. Mijn huidige rol is afhankelijk van wedstrijd-omstandigheden. De mogelijkheid om voor het algemeen klassement én etappezeges te rijden is er nog steeds.'

Wat had hij het graag laten zien dit seizoen. Dit voorjaar zou hij de Ardennenklassiekers rijden; de Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. 'Ik heb goede resultaten behaald in deze races en wilde dit jaar geweldige dingen laten zien. Als deze koersen later dit jaar worden ingehaald, ben ik er bij. Ze blijven in mijn programma.' Logisch ook, want Barguil liet met zijn Franse titel zien dat hij goed kan zijn in eendagskoersen. 'Een subliem resultaat. Tien jaar eerder werd ik gekroond tot Frans jeugdkampioen. De kampioenstrui in 2019 was nog mooier. Een overwinning op alle Franse professionals. Het gevoel dat zo'n succes met zich meebrengt is onbeschrijfelijk, niet in woorden te vertalen.'

De tekst gaat verder onder de foto!

Barguil: 'Dat is het bewijs dat ik niet vals speelde'

In plaats van zegegebaren en demarrages bergop is het laatste wapenfeit van Barguil vooralsnog een diskwalificatie na de eerste etappe in Parijs-Nice. Barguil kwam begin maart samen met Romain Bardet ten val op een rotonde, net toen de koers door waaiers in stukken brak. Hij bleef even liggen, vervolgde zijn weg, maar reed minutenlang achter de ploegwagen, onder toeziend oog van de camera. Door de jury werd hij uit de wedstrijd gezet. 'Er zijn actuele regels en de jury heeft die toegepast. Dat is hoe het is, zoals ik al zei, ik respecteer dat. In de toekomst is het misschien nodig om naar dit soort situaties te kijken.'

Want volgens Barguil klopt het niet dat een renner gestraft wordt als hij net daarvoor hard tegen de grond is gegaan. 'Wanneer een renner valt en hij nog steeds half out is van zijn val en achter de auto aan het bijkomen is, vind ik dat geen bedrog. Tijd om bij bewustzijn te komen is nodig. Contact met de weg doet pijn, geloof me. Ik eindigde die dag een kwartier na de eerste. Dat is het bewijs dat ik niet vals speelde. De overwinning was ver weg. Ik vind dat deze regel een beetje versoepeld moet worden.'

'De samenwerking tussen mij en Quintana is perfect'

Nu werd Parijs-Nice het laatste wapenfeit van het wielerseizoen, so far. En het was niet Barguil, maar ploegmaat Nairo Quintana die de show stal. De Colombiaan won een rit, net als eerder in de Tour de la Provence en de Ronde van Haut-Var. Barguil kan er goed mee omgaan, hij vindt het fijn om als 'co-leider' bij Arkéa-Samsic rond te rijden. 'De samenwerking is perfect. We werken voor elkaar en dat zal altijd zo blijven. Ik weet hoe ik mijzelf in dienst kan stellen van een andere renner, wanneer dat goed is voor het team. Die andere renner zal hetzelfde voor mij doen, daar twijfel ik niet aan.'

Barguil kan het niet alleen op de fiets goed met zijn nieuwe kopman vinden. 'Nairo en ik zijn twee renners die veel gemeenschappelijke waarden delen. Hij is erg familiair, ik ook. We zijn allebei zeer professioneel en nemen de aanpak van ons beroep serieus. Wat communicatie betreft, begrepen we elkaar snel. Nairo wil sowieso Frans kunnen verstaan en spreken en ik wil Spaans leren.'

De tekst gaat verder onder de foto!

'Kunst van bergop wegspringen is ook een gevoelskwestie'

De nog altijd jonge Barguil hoopt dan ook van harte dat hij en Quintana dit jaar nog als een tweekoppig monster de Tour de France in kunnen. 'Ik kijk niet graag in de glazen bol, weet je. Sport staat bol van onzekerheden nu. Maar ik ben een renner die snel de goede vorm kan pakken. Als die goed is hoop ik op hetzelfde scenario in 2020, zover dat kan. Ik zie bijvoorbeeld meer sterke tegenstanders dan alleen Primoz Roglic. Zijn teamgenoot Tom Dumoulin, met wie ik vroeger veel samen reed, is goed. Egan Bernal, Geraint Thomas... Er zijn zoveel andere sterke rijders.'

De wielerfan zal er alvast naar uitkijken. Met Quintana en Barguil heeft Arkéa-Samsic twee renners die bergop altijd en overal kunnen en durven aanvallen. Wat is de kunst van bergop rijden en daarop demarreren? 'Er is geen wondermiddel om op een bergpas aan te vallen. Er bestaat geen kook- of wiskundeboek waarin dat proces is beschreven. Natuurlijk zijn er betere momenten om in het offensief te gaan dan andere momenten. Dat is een gevoelskwestie. Net zoals je ongeveer weet wanneer de anderen op breken staan. Het identificeren van de manier van trappen, hun gezichtsuitdrukking, andere zaken. Soms moet je ook gewoon proberen weg te rijden, zonder al te veel vragen te stellen. Dat is wat ik ook zo leuk vind aan fietsen.'

Barguil: 'Wielrennen is een sport die mensen verrijkt'

Voorlopig zit het er echter niet in. Barguil zit momenteel thuis in Bretagne, bij familie. Hij verzorgt, leest en traint binnenshuis, heeft een tuin en is in goede gezondheid, evenals zijn familieleden. 'Ik denk dat dit in de huidige situatie het belangrijkste is. We moeten trainen en focussen zonder duidelijke koersdata. Het zij zo, je kunt er niets aan doen. Wij zijn topsporters, professionals. Het is onze taak om te sporten. Ik rijd op Zwift. We organiseren kleine wedstrijden tussen teamleden. We houden contact, wachtend op een datum om het koersen te hervatten. Zo gaat het bij alle topsporters. Voetballers, basketbalspelers, rugbyspelers. We trainen en wachten. Tot de gezondheidssituatie normaal is en het leven weer zijn gang gaat.'

Het zijn rare tijden. Vindt Barguil troost in het koersen op rollers? Wat maakt wielrennen en ons verheugen op weer echte koersen zo mooi? 'De beleving in de bergen, de koude rillingen bij een aankomst in de sprint, de wielergeschiedenis vooral geworteld in de klassiekers, dat alles maakt onze sport zo mooi. Wielrennen is een sport die mensen verrijkt. Meevoert in de beleving. Benaderbaar is. Als de gezondheidssituatie over de hele wereld goed is, kan het publiek weer contact hebben met de renners. Dat is de kracht van onze sport. Ik hoop dat dit in de toekomst weer terugkomt. De toekomst: ik zou zeggen, mensen geloof erin!' (foto's: Sirotti)

Gerrit van Loon