Interview | Harmeling over Dumoulin: 'Alle kopmannen wonen op hoogte, dat moet je willen'

Rob Harmeling (57) uit het Overijsselse Marle is oud-wereldkampioen ploegentijdrit (honderd kilometer) op de weg, reed van 1991 tot 1995 voor de TVM-wielerploeg en won in dat shirt in 1992 een Touretappe. Regelmatig schuift hij aan bij de Avondetappe van de NOS. Rob is nu directeur van de Maartens Foundation en captain van SportGeluk, zijn bedrijf waarmee hij als coach en inspirator clinics, workshops en presentaties verzorgt voor het zakenleven. In de Leiderstrui sprak uitgebreid met hem.

Dag Rob, hoe gaat het?

'Goed. Niets te klagen. Mijn activiteiten voor SportGeluk liggen al anderhalf jaar op de kop. Dat zorgt voor een enorme uitdaging. We mogen niet in groepen fietsen. Het is zoals het is. Ik merk wel de tweedeling in het land. Ondernemers die bijna niets meer mogen, en alle mensen die daar mee te maken hebben, en mensen die de corona-maatregelen nauwelijks treffen. Maar heel de wereld staat in de fik. Laten we het over wielrennen hebben!'

Graag. Eerst nog even over je uitdaging. Je gaat 1200 kilometer fietsen dit jaar...

'Ja, ja. De Geluk in Beweging Challenge. Die wordt op 22, 23 en 24 september gehouden. In het holst van de nacht start ik om 1200 kilometer te gaan rijden langs veertien revalidatiecentra in Nederland; verdeeld over drie dagen. Te vergelijken met een derde Tour de France. Met deze fietsmarathon doen een aantal bekende Nederlanders mee. We halen geld op voor mensen met een beperking op het gebied van houding en beweging. Een loodzware tocht, maar niet te vergelijken met de uitdagingen en hindernissen die revalidanten elke dag opnieuw meemaken, nadat ze weer thuis zijn en gewoon willen meedoen in onze samenleving. Overigens zou deze tocht in april dit jaar worden gehouden. We hebben hem al een paar keer moeten verzetten, want we rijden al snel met een groep van honderd man rond. Overnachten doen we in campers.

Tekst gaat verder onder de foto

Meer info over de Geluk in Beweging Challenge is hier te vinden: www.gelukinbeweging.nl

Mooi man. In hoeverre is plezier belangrijk in de sport en specifiek in het wielrennen?

'Allesbepalend. Zonder plezier kun je geen opofferingen doen en niet zo lijden. Een wielrenner moet elke dag iets zwaars ondergaan. Als er dan geen highlights in het vooruitzicht liggen, is dat niet op te brengen. In onze clinics en workshops merken we dat deelnemers wel de wil hebben om tot grootse prestaties te komen. Ze willen bijvoorbeeld binnen een uur de Alpe d’Huez op fietsen. Dat kan, maar als ze horen dat ze daarvoor toch echt zo’n twintig uur per week moeten trainen, vindt tachtig procent dat niet leuk. Het hoofd kan niet zonder lijf.'

Daarover gesproken... Hoe keek je naar de aankondiging van Tom Dumoulin dat hij ging stoppen.

'Ik stond er niet van te kijken. Hij twijfelde al na de Tour de France waarin hij tweede werd. Toen begon het gestruggel met zijn knie. Dumoulin is begonnen als tijdrijder en ontdekte met Sunweb dat hij ook goed in de bergen mee kon. Een onverwachte ontdekkingsreis. Als renner is hij daardoor veranderd; meer druk, meer opofferingen. Vergeet niet dat bijna alle kopmannen in de bergen wonen; in Girona, Monaco of Andorra. Je moet gewoon zijn waar er het hardst gereden en getraind wordt. Er wonen en het liefst elke dag daar trainen. Dat kan ook door continu trainingskampen te beleggen en te blijven wonen rond Maastricht. Een keuze. Gaan wonen in de bergen is een lifestyle, dat moet je willen en het er voor over hebben. We horen over een poosje of Dumoulin doorgaat, stopt of een andere invulling ambieert in zijn wielrennersrol. Alleen maar blijven tijdrijden bijvoorbeeld. Wat betreft dat laatste: wil Jumbo-Visma dat wel? Wat heeft een team eraan? We gaan het horen.'

Kijk jij nog elke wielerwedstrijd die op tv is?

'Nee. Ik fiets nog veel zelf. Strade Bianche heb ik zaterdagmiddag niet live gekeken, ik kijk dan wel de hoogtepunten later terug. Voor de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix wil ik nog wel thuisblijven. Etappes in de Tour de France kies ik uit op aantrekkelijkheid.'

Tekst gaat verder onder de foto

Rob Harmeling aan tafel bij De Avondetappe.

De Tour de France van 2020 kende een geweldige ontknoping. Primoz Roglic stevende lang af op de eindoverwinning, maar op de laatste dag werd het toch Pogacar. Het viel mij op dat Roglic daar mentaal amper van in de war was...

'Eens. Roglic is een renner die, als het is afgelopen, direct weer naar morgen kijkt en niet achterom kijkt. Hij komt uit een andere tak van sport en uit een andere cultuur. In zijn land staat het winnen van de Tour gelijk aan het winnen van de Vuelta. Beide Slovenen werden Sportman van het Jaar. Dat Roglic zo veerkrachtig was, wil niet zeggen dat Dumoulin dat niet is. Als die in de gele trui zou rijden, worden Janssen, Zoetemelk en alles en iedereen er weer bijgehaald in ons land.'

Is er binnen de wielerteams genoeg aandacht voor het mentale aspect?

'Zeker, veel meer dan vroeger. De Merijn Zeemannen volgen ook continu cursussen om een breed pallet aan te kunnen bieden. Allerlei experts worden ingevlogen. Voedingsexperts zijn ook heel belangrijk. Voeding is een mentaal iets. Wat je in je mond stopt, heeft invloed op je mentaal gedrag. Je kunt de mentaliteit van een wielrenner vergelijken met een fietsketting. Alle kleine onderdeeltjes hangen samen. Mist er een schakeltje, dan kom je niet meer vooruit. Elke schakel is dus even belangrijk. Je kunt de ketting ook oppoetsen, krijg je goede resultaten. In theorie klinkt dit simpel, de praktijk is weerbarstig. Want in mijn eigen hoofd wilde en kon ik ook de Tour de France winnen destijds, mijn lijf zei iets anders. Je kunt niet alles wat je wil. En andersom. Je kunt bijvoorbeeld voor een koers wel de benen hebben, als het in de kop dan niet goed zit, lukt het niet. Je in de kop niet gek laten maken, dat kun je ook aan deze corona-tijd koppelen, is een ware levenskunst.'

Hoe zouden Wout van Aert en Mathieu van der Poel omgaan met druk voor de voorjaarsklassiekers?

'Op het oog zijn het koele kikkers, maar ook zij moeten hun krachten inschalen. Verdelen. Te vroeg aanvallen kan funest zijn. Ik moet wel zeggen dat de huidige jonge generatie renners heerlijk aan het rijden is. Lekker vroeg aanvallen in de koers. Het zijn geen koele berekenaars, zoals je vroeger vaker zag. Ze rijden anderen helemaal aan gort. Dat is wielersport op z’n mooist. Genieten!'

Tekst gaat verder onder de foto

Harmeling in zijn eigen tijd als prof.

Je won in 1992 een Tour-etappe. Dat blijft speciaal. Welke Nederlander komt daarvoor dit jaar in aanmerking?

'Qua sprinters moet ik aan Cees Bol denken. De topsprinters Groenewegen en Jakobsen ontbreken. Bol is weer stapjes gegroeid, vorige zomer was hij nog te licht. Mollema kan zo weer podium rijden. Dat is een weerbarstige, onnavolgbare, sterke renner. Kruijswijk doet weer mee. Fantastisch! Poels? Mwah, die zie ik in de Tour niet winnen. Die is goed als meesterknecht, maar heeft nog geen één etappe in een grote ronde gewonnen. Maar wat een tijden voor de Nederlandse wielersport! Op alle vlakken, overal, doen we mee om de prijzen. Dat moeten we koesteren, jongens.'

Schuif je ook dit jaar aan in de Avondetappe?

'Binnenkort hoor ik of het programma afreist naar Frankrijk. Ik vermoed van niet. Mij en de andere aanschuivers is gevraagd om flexibiliteit. In deze tijd is bijna niets te plannen. Ik hoor het wel. Ik mis het Tour-gevoel in Frankrijk ook niet. Als ik er was, dan genoot ik met volle teugen hoor, maar ikzelf ben ook niet iemand die veel achterom kijkt en zwelgt in gedachtens van; "O, vier jaar geleden zat ik lekker in de provence". Fijne zomers heb ik ook in mijn privéleven. Het leven gaat door.'

Gerrit van Loon (e-mail: g.vanloon@indeleiderstrui.nl)