Renner van de Maand januari: Doorbroken tradities en ontketende Evenepoel

Een wielerseizoen is lang en er gebeuren veel dingen. Prachtige zeges, nare valpartijen en blessures, samenzwering, vetes en vooral heel veel hoofdrolspelers. Daarom kiest In de Leiderstrui elke maand een wegwielrenner die in de ogen van de redactie de titel ‘Renner van de Maand’ verdient. Daarvoor moet diegene in eerste instantie presteren, maar niet minder belangrijk zijn de omstandigheden en het verhaal erachter.

De eerste editie van het jaar is altijd het lastigst om te schrijven. Weinig koers, nog weinig renners in vorm, een klein publiek door de rare tijden. Dit jaar werd de Tour Down Under ook nog overschaduwd door de bosbranden, dus voor de koers was minder aandacht dan in een ‘normaal’ jaar. Tóch hebben we drie renners gevonden die in Australië en Argentinië genoeg gepresteerd hebben om op dit belangrijke podium terecht te komen!

3. Caleb Ewan laat sprintbenen vroeg in het seizoen knallen

Sprinten is een vak apart. Weinig sprinters zijn een heel seizoen fit en de marges zijn klein. De topsprinters in bloedvorm doen vaak enorm weinig voor elkaar onder. Hoe anders was dat in de Adelaide de Schwalbe Classic van dit jaar. De Australiër vernederde de concurrentie, ze hadden geluk dat ze nog net op tijd binnen waren om niet op een seconde op het uitslagformulier te komen staan. Om bang van te worden. Kanttekening, de enige andere echte wereldtopper aan de start was Elia Viviani, en die moest nog wennen aan zijn nieuwe ploeg.

Ewan zou zich in de Tour Down Under dus opnieuw moeten gaan bewijzen. Om zijn begeerde ‘Renner van de Maand’-titel binnen te slepen, zou hij vier etappes op zijn naam moeten gaan zetten. Een hele kluif, met Sam Bennett en Giacomo Nizzolo als tegenstanders. Uiteindelijk haalde Ewan twee van die vier zeges binnen. In de andere twee sprintritten werd hij achtste, alles-of-niets-sprinter als hij is. Dit, in combinatie met een klein kopstootje aan het adres van Jasper Philipsen, levert hem de bronzen januari-medaille op.

2. Remco Evenepoel laat zien waarom hij naar de Giro mag

Remco Evenepoel startte zijn seizoen in Argentinië, in de Vuelta a San Juan. In de eerste etappe ging het bijna mis, toen de jonge Belg ten val kwam. Eventjes werd voor alle wielervolgers duidelijk hoe fragiel een groot talent ook kan zijn. Gelukkig voor Evenepoel liep het met een sisser af. Zijn tijdverlies werd kwijtgescholden, zijn lichaam had alleen een paar schrammetjes opgelopen.

Daardoor mocht hij in de tijdrit gaan laten zien waarom hij als een van de Deceuninck-speerpunten naar de Giro d’Italia mag dit jaar. En dat deed hij. Evenepoel knalde, drie dagen na zijn 20e verjaardag, naar de overwinning, door de concurrentie volledig te declasseren. Niet de minste namen reed hij op een hoop: Nelson Oliveira, Filippo Ganna, Maciej Bodnar, stevige tijdrijders. Voor de kleine Belg maakte het allemaal niet uit, hij won de tijdrit en de zilveren plak in de strijd om de Renner van de Maand-titel!

1. Richie Porte terug op ‘zijn’ troon

In 2017 schreef Richie Porte zijn thuiswedstrijd, de Tour Down Under, op zijn naam. Door zijn overmacht op Willunga Hill was de verwachting dat het patent op de Australische ronde voor de paar jaar daarna alvast aan Porte verstrekt kon gaan worden. Helaas voor hem gooide een andere zuiderling, van een ander continent weliswaar, roet in het eten. Daryl Impey won twee jaar achter elkaar in Oceanië, door wat tijd bijeen te schrapen in de sprintritten en niet te veel te verliezen op Willunga Hill.

Dit jaar was een van die scenario’s weer de verwachting. Porte zou zijn heuvel wel weer temmen, maar de vraag was vooral hoe groot de voorsprong van Impey op dat moment zou zijn. Op het door vlammen geteisterde eiland bleek dit jaar niets minder waar. Door een knappe overwinning in de derde etappe reed Porte al even in de leiderstrui, en Impey kon in de voorlaatste etappe maar twee seconden voorsprong pakken op de Trek-coureur.

Nu alleen nog even die heuvel op knallen en de handen in de lucht steken. Toch bleek dat ook die traditie in 2020 op zou houden te bestaan. Door een dappere Brit genaamd Matthew Holmes moest Porte genoegen nemen met een tweede plek op ‘zijn’ heuvel. Porte ging harder dan ooit, en hij mocht toch zijn handen in de lucht steken. Impey verloor namelijk flink, wat Porte weer terugbracht waar hij in 2017 was, op het hoogste treedje van het podium. Nu mag hij nog eens juichen, want Richie Porte is Renner van de Maand januari! (Foto's: Sirotti)