Bouwman en Van Baarle blikken terug: 'Dan valt er een bom in de bus'

Het coronavirus bracht dit jaar overal chaos, zo ook in het wielrennen. De kalender ging compleet op de schop en na elke rustdag van een grote ronde zaten ploegen in volle spanning of hun renners coronavrij waren. Dylan van Baarle en Koen Bouwman blikken middels een monoloog bij het AD terug op hun merkwaardige wielerjaar.

Voor Van Baarle was de grote vraag of hij ook in oktober een goede Ronde van Vlaanderen kon rijden. ‘Ik keek er heel erg naar uit om op de kasseien te rijden. Vooraf was het nog een groot vraagteken, maar ik had een supergoede dag. Na de Tour had ik alleen de Scheldeprijs gereden voor een beetje koersritme, dus ik ging blind ‘Vlaanderen’ in. In de neutralisatie voelde ik al dat het goed zat. Uiteindelijk werd ik achtste, maar de bevestiging dat ik er in de finale weer bij zat maakt dat het een hoogtepunt was. Ik hoef me nooit meer af te vragen of ik goed zal zijn in de Ronde. Of die nou in augustus, oktober of april wordt verreden’, concludeert de renner van INEOS Grenadiers.

Dus rugnummers opspelden en doen alsof er niks aan de hand is.

Wat voor Bouwman een hoogtepunt van het seizoen moest worden, de Giro d’Italia, werd uiteindelijk een dieptepunt. Na een positieve test van kopman Steven Kruijswijk op de eerste rustdag stapte de gehele ploeg uit de koers. ‘Wij hebben op die ochtend in de Giro allemaal een sneltest gedaan en die was bij iedereen negatief. Dus snel ontbijten en naar de start. In eerste instantie was het stil in de bus. Het was klote dat Steven er niet meer bij was, maar het circus gaat gewoon door. Dus rugnummers opspelden en doen alsof er niks aan de hand is.’

Bouwman: 'Dan valt er wel even een bom in de bus'

Kort voor de start veranderde echter alles. ‘Richting de start sijpelde door dat een aantal ploegen besmettingen had maar geen hertesten had gedaan en toen is de ploegleiding gaan nadenken. Ik zat rustig achterin de bus, maar drie kwartier voor de start werd ons renners gevraagd hoe wij het zagen. Renners kunnen het sportieve niet altijd scheiden van wat verstandig is voor de gehele ploeg. Ik ook niet. Godsamme, ik wilde starten. Ik was in de vorm van mijn leven en kon in de Giro misschien wel een etappe winnen of en goed klassement rijden. Uiteindelijk werd om even over half twaalf besloten niet te rijden. Vijftien minuten later zouden we vertrekken. Dan valt er wel even een bom in de bus’, aldus Bouwman.