Column: Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me Wielrennen
Wielrennen

Column: Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me

Column: Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me

Iedereen heeft favorieten in de wielersport, of ze het nu toegeven of niet. Journalisten die zichzelf de meest objectieve schrijvers noemen, staan ook stiekem op de banken als hun geheimpje een etappe wint. Of een Monument. Ik heb als wielerfan mijn liefde voor de aanvallers in de koers nooit echt verloochend. Tot nu...

Ik doe al jaren mee aan de pooltjes rond grote wielerwedstrijden, en dan vooral de grote rondes. Voorafgaand aan de Giro, Tour en Vuelta puzzel ik me suf, soms wekenlang. Ik wissel, maak die wissels weer ongedaan, maak lijstjes, wissel nog eens en kom zo uit bij de ploeg die het voor mij moet doen. Vaak zitten er logische namen bij, aangevuld met wat dark horses die ik op een grauwe dinsdag eens goed heb zie rijden in Oman. En er waren altijd twee namen die ik meteen noteerde, en zelden uitwiste.

Nibali en Landa noteerde ik altijd

Vincenzo Nibali was de eerste. De Italiaan heeft mij de afgelopen jaren geen windeieren gelegd in de pooltjes. Als er iemand constant presteert in het grote rondewerk, dan is het Nibali wel. Toen hij voor Trek-Segafredo reed, koos ik steevast alsnog voor hem, al zag ik ook wel dat het voor geen meter meer liep. Uiteindelijk volgde er altijd nog wel een dag in de aanval, zoals hij ik 2019 op de voorlaatste dag een Touretappe won. Ik kon het altijd wel verantwoorden voor mezelf om voor de Haai van Messina te gaan.

Bij Mikel Landa was dat al jaren hetzelfde. De Spanjaard heeft het ongeluk aan z'n kont hangen, maar heeft nogal wat ereplaatsen en zelfs een bergtrui in de Giro opgeleverd. Ik kon het bij Landa nooit over m'n hart verkrijgen hem niet te pakken, zoals ik dat ook nooit bij Nibali kon. Als wielerfanaat is jouw pooltje toch uiteindelijk ook ergens de blauwdruk waar je voor staat als volger. En in de wielersport zijn Nibali en Landa voor mij altijd redenen geweest om de tv aan te zetten.

Column: Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me
Mikel Landa

Hoe heb ik ze kunnen laten vallen?

Tot dit jaar. Ik vond het in de weken tot de Giro al raar dat ik er zo weinig tijd voor uittrok, maar nam mezelf voor om het zo te laten. Ik stelde m'n Giroploeg in nog geen half uurtje samen en sloot mijn scherm weer af. Ik keek er in de weken erna nog weleens naar, maar liet het zo. De stemmen in m'n hoofd schreeuwden, smeekten bijna om er nog iets aan te doen, maar voor de verandering deed ik het niet. Ik vond dat het tijd was om afscheid te nemen van m'n vaste patronen. Dit was de winnende mindset, zo dacht ik. Rede over gevoel, Carapaz over Nibali. En Dumoulin over Landa. Want Tom zou het wel even laten zien, had ik mezelf ingewreven.

Twee weken verder in de Giro gaat het niet eens verkeerd. Met Van der Poel en Girmay pakte ik al veel punten en renners als Carapaz, Mauro Schmid en Vincenzo Albanese vielen tot dusverre niets tegen. Het boeit me alleen geen reet. Toen ik na de veertiende rit de top tien van de dag zag, kon ik alleen maar kijken naar Vincenzo en Mikel. Hoe had ik ze zo kunnen laten vallen?

Ik kan het niet meer terugdraaien, ik weet het. En juist in het jaar dat ik het gevoel probeerde uit te schakelen en ik geen vertrouwen meer in ze had, lijken m'n favorieten op de afspraak. Nibali kwam er na corona misschien wat lastig in, maar lijkt inmiddels de vorm uit 2019 terug te hebben. Met het zwaartepunt in week drie vrees ik voor minimaal top vijf. Landa staat voor het eerst in z'n carrière niet op vier minuten achterstand als de derde week in aantocht is. Het podium? Op deze manier zeker. En zelfs eindwinst sluit ik niet uit, als de echte lange cols komen.

Column: Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me
Nibali lijkt in vorm in z'n laatste Giro d'Italia.

Ik sla Nibali en Landa nooit meer over

De stemmen in mijn hoofd schelden mij uit, maar eigenlijk overschreeuw ik ze sinds de Etna met bewondering, voortkomend uit schuldgevoel en zelfdestructie. Laat Nibali maar twee etappes winnen, en top vijf rijden, potdomme ook nog in de laatste Giro uit zijn loopbaan. En laat Landa maar afrekenen met alle sores uit het verleden en die grote vis eens binnen hengelen. Laat het mij maar voelen dat ik mijn hoofd voor mijn hart heb laten spreken. Laat me maar voelen dat een pooltje maken bovenal een liefhebberij moet zijn en geen praktische weg naar succes.

Beste Mikel en Vincenzo, ik heb een fout gemaakt en dat spijt me. Rijd in die derde week alsjeblieft de pannen van het dak. Ik zal de ferme dreun in mijn Giropool incasseren en beloof bij deze dat ik Nibali alvast noteer voor mijn Vueltapooltje later dit jaar. Net zoals ik Landa de rest van mijn leven nooit meer zal overslaan. Want als we ten onder gaan, gaan we samen!

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties

Meer nieuws