De ogen van Attila Valter en Remco Evenepoel stonden op standje 'doodsangst' meets 'what the fuck'

De ploegentijdrit in de Vuelta a España gaat de boeken in als de eerste (?) tijdrit die zonder verlichting eindigde. Niet helemaal de schuld van de organisatie, maar eigenlijk ook weer wel. Een verslag uit eerste hand, namelijk vlak na de streep van een absurde achtbaan.

Als ik om 18.30 uur mijn plekje inneem in de mixed zone, is het net begonnen met regenen. Eerder op de dag zijn er al wel wat druppels gevallen boven Barcelona, maar de snikhete zon won het 't overgrote deel van de dag toch van de dreigende wolken die in de verte naar de stad keken. Als om 18.55 uur Caja Rural eraan begint, is het al een knusse bedoeling bij de journalisten. Er komen al wat flinke buien naar beneden, al zijn die nog niet te vergelijken met wat later zal vallen.

Godzijdank zijn wij als pers geposteerd onder een viaduct van een loopbrug, wachtend op al die verzopen katjes. In het begin is dat nog wel leuk: DSM-firmenich noteert de snelste tijd. Vlak ervoor heb ik gekscherend tegen de persvoorlichter van de ploeg gezegd dat ik 'm wel zou terugzien bij de podiumceremonie na afloop. Hij lachte, maar ergens hielden we daar al rekening met bizarre uitslagen. De Nederlandse ploeg was aan de finish namelijk al aardig doorweekt, maar het had onderweg nog wel veelal droge wegen, én goed zicht.

Eerste ploegen gaan onderuit, schemering slaat in

Dat verandert richting deel twee van de tijdrit. Onder het viaduct wordt er door de pers en het publiek steeds vaker 'oeh' en 'aah' geroepen. Alpecin-Deceuninck, Jayco-AlUla, Arkéa-Samsic... Ze halen allemaal niet ongeschonden de streep. Steeds meer gezichten staan na de finish op standje onweer, steeds groter wordt de kloof van finishende teams en leider DSM.

In het laatste uurtje van de tijdrit maken de zure gezichten uiteindelijk plaats voor een heel andere mimiek. Bij sommige renners komt het stoom nu echt uit de oren, nu de schemering onverwachts snel inslaat. Werd het in de dagen ervoor pas rond half tien een beetje donker in Barcelona, door de pikzwarte lucht zien we nu rond 20.00 uur al niet meer welke ploeg er nu precies binnenkomt. Terwijl er nog een handvol ploegen moet finishen, is in de mixed zone al wel duidelijk dat DSM gaat winnen.

Lees verder onder de foto!

Valter en Tratnik verbouwereerd aan de finish

De enige vraag is nu nog: komt iedereen veilig binnen? Overal mobieltjes met livestreams, met af en toe een renner die zeiknat tussendoor tussen de journalisten door rolt, op weg naar een warme auto. Plotseling klinken er verschrikte kreten: een renner van Jumbo-Visma op achterstand, en de ploeg wacht! Dat moet wel een kopman zijn. Een goed resultaat is uit zicht en als de geel-zwarte formatie binnenkomt, wordt duidelijk dat Vingegaard lek had. Kelderman en Kuss zien we lachen, waarschijnlijk meer uit opluchting dan uit tevredenheid. Gesink rijdt uiteindelijk rustig weg, maar bij Attila Valter zit de schrik er duidelijk goed in.

De Hongaar heeft tijd voor een paar vragen, maar hij kijkt gedurende mijn interview constant om zich heen. Schichtig, met de ogen zo wijd, daar zouden de uitsmijters bij een een danceclub van schrikken. Pure adrenaline, maar ik denk ook een doodsbange blik in zijn pupillen te herkennen. Valter lijkt niet te weten wat hem net precies is overkomen, en zo antwoordt hij ook; kort, fel, eigenlijk niet wetend wat hij moet zeggen. Ik laat hem vlug naar de auto gaan en vang Tratnik op. Ook hij is verbouwereerd. Hij stamelt iets over 'zestig kilometer per uur' en 'blij dat iedereen nog heel is'. In deze fase van de race zijn renners niet meer bezig met tijdwinst en dat zegt eigenlijk alles.

Lees verder onder de foto!

Evenepoel fel doch fair, dit nooit meer

De ploegentijdrit is langzaam veranderd tot een spookhuis, waarbij iedereen blij is dat 'ie de uitgang gevonden heeft. Dat komt nog het beste tot uiting in de reactie van Remco Evenepoel, die in de eerste halve minuut na de finish simpelweg niet weet waar hij heen moet met z'n gevoel. Hij mept een camera weg, kijkt alsof hij het liefst alles bij elkaar zou willen schreeuwen, maar houdt het bij een fel doch fair betoog over fietsen in het donker, zonder licht en aan zestig per uur. Geen krachttermen, maar niemand had het hem kwalijk genomen als hij die wel had gebruikt. Drie cameralichten tonen het gezicht van de Belg, die anders in het donker voor onze neus zou zijn verdwenen.

Wie de beelden terugziet, zal er misschien om lachen. Ik krijg de ogen van Valter echter nog niet van m'n netvlies. Niet voor niets tik in dit stukje om 01.30 uur 's nachts... Zo is wielrennen niet bedoeld, we horen geen renners op te vangen die net een spook hebben gezien. Of eigenlijk niet hebben gezien. De regen, de late starttijden, de valpartijen... Het was een bizarre avond, die helaas geen schoonheidsprijs verdient. Dit nooit meer, de wielersport is al gevaarlijk genoeg. Ik zie liever grinta in de ogen van Attila en Remco, dan de combinatie van doodsangst en 'what the fuck', die zich zaterdagavond (lees: nacht) van hen meester maakte.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)