Dennis en Thomas bespreken ploegentijdrit: 'Senni had hartslag 151 bij de start'

Voor de een is het een hel, voor de ander is er niets mooiers. Het gaat uiteraard over de ploegentijdrit. Twee tijdrijders van wereldtop, Geraint Thomas en Rohan Dennis, vertellen erover in de Geraint Thomas Cycling Club podcast.

Klimmerstypes zijn doorgaans niet de renners waar we aan denken voor de ploegentijdrit, maar volgens Dennis zijn die soms meer geschikt dan echte hardrijders. Als voorbeeld neemt hij Egan Bernal. ‘Hij is niet zo slecht in tijdrijden. Ik denk dat bijvoorbeeld Pavel (Sivakov, red.) of Dylan van Baarle minder tot hun recht komen dan Bernal in een ploegentijdrit. Bij ploegentijdritten gaat het allemaal om piekvermogen en de kwaliteit om daar snel van te herstellen om nog een keer zo’n inspanning te leveren. Terwijl Dylan juist supersterk is, een superknecht, maar hij heeft niet die punch.’

Dennis: 'Arme Manuel Senni'

‘Van Baarle kan de gehele dag rond zijn omslagpunt fietsen, maar wanneer hij opeens honderd watt meer moet leveren, dan doet dat hem veel meer pijn dan mij of (Filippo, red.) Ganna, die dat onderdeel specifiek trainen’, vervolgt Dennis. Hij noemt ook zijn voormalig ploegmaat bij BMC Michael Schär. ‘Hij is supersterk, maar waarom niet in de ploegentijdrit? Hij kan dus heel lang een enorm tempo rond zijn omslagpunt leveren, maar als hij erover heen gaat, dan gaat hij helemaal kapot.’

Thomas kan zich goed voorstellen hoe sommige renners doodsangsten uitstaan voor het rijden van een ploegentijdrit. ‘Ze doen het in hun broek van angst en denken: ik word gelost in de eerste vijf kilometer, en het is een ploegentijdrit van 35 kilometer.’ Dennis haakt gelijk in met een voorbeeld. ‘Arme Manuel Senni. Het was denk ik zijn eerste of tweede ploegentijdrit in de Ronde van Romandië 2015. We stonden op het startblok en hij was zo gestrest. Zijn hartslag was 151.’

Thomas: 'Nam vier koppen koffie van te voren'

Thomas vervolgt met een ander voorbeeld, waarin hijzelf het lijdende voorwerp is. ‘Ik heb het meeste stress gehad voor een ploegentijdrit toen ik mijn bekken brak in de Tour van 2013. Alleen de eerste drie kilometer kende veel bochten en die moest ik goed doorkomen. Ik kon niet op de trappers staan, dus ik moest alles vanuit het zadel doen, zoals versnellen. Ik had van te voren wel vier koppen koffie genomen. Dat gaf me een enorme kick en ik zei tegen mezelf: ‘Ik moet bij ze blijven. Het lukte en mijn moraal schoot daarna omhoog. Ik deed zelfs nog wat kopbeurten en moedigde de rest aan. Maar joh, dat gevoel voor de start… Het was alles of niets.’