Hoe het vuur dat bij Tom Dumoulin wakkerde in de spotlights, die hij nooit verlangde, uitdoofde

Boem: Instagram-bericht van Tom Dumoulin maandagavond, met het bericht dat de Limburger zijn fiets direct aan de wilgen zal hangen. Eerlijk, was dit nog een verrassing? Nee, maar wel de bevestiging dat we een uniek figuur in de sport gaan verliezen en dat we hem als sportman en mens moesten koesteren.

Dumoulin maakt van zijn hart nooit een moordkuil, dus ook van zijn persoonlijke bericht met de mededeling dat hij stopt niet. 'Hoe mooi het fietsen was: heel vaak, en zeker dit jaar, is het ook een frustrerend pad geweest. Waarbij mijn lichaam moe aanvoelde en nog steeds aanvoelt. De 100% toewijding, alles wat ik voor mijn sport doe en laat, en wat ik er vervolgens voor terugkrijg is daarom voor mijn gevoel al een tijd in disbalans.'

'De tank is leeg, de benen voelen zwaar en de trainingen lukken niet zoals ik had gehoopt en zoals nodig is voor een goede prestatie op het WK. Sinds mijn harde crash vorig jaar september op training is er opnieuw iets geknakt. Ik moest de weg terug naar boven wéér onderbreken en wéér een teleurstelling verwerken. Het was er een teveel.'

Eerlijke woorden, die weergeven wat we al enkele maanden van Dumoulin zagen: hij wil zo graag, maar het lukt gewoon niet meer structureel. Op zijn dagen, voornamelijk in het tijdrijden, zal hij altijd wereldtop blijven, maar de opofferingen zijn er gewoon te veel aan geworden voor iemand die ooit per toeval in de professionele wielersport terechtkwam.

Tom werd niet de Papillon van Parijs

Wat de persoon-Dumoulin ook siert: geen woord in zijn afscheidsbrief gaat over zijn successen. De trots is er ongetwijfeld en die zal er altijd blijven, maar dat hoeft niet met de rest van de wereld gedeeld te worden. Giro-winst (2017), tweede in de Tour (2018), wereldkampioen tijdrijden (2017) en tweemaal zilver op de Olympische Spelen (2016 en 2021); het zijn prestaties van een niveau dat bijna niet te bevatten is, gecombineerd met nog een heel aantal andere zeges.

Juist die grote zeges hebben hem uiteindelijk echter ook voor een deel opgebroken. Hij ging van 'gewone' Tom naar Tom de Wielrenner naar Tom de Winnaar, een karaktereigenschap die voor een langere tijd nu eenmaal moeilijk vast te houden is. Helemaal als je zo veeleisend voor jezelf bent als Dumoulin kan dat zowel een voor- als nadeel worden, waarvan de uitwerking altijd in het midden gaat liggen.

De Tour, dat werd de heilige graal na zijn Giro-zege. De Vlinder van Maastricht zou de Papillon van Parijs moeten worden, en ooit zou het gebeuren: daar waren wij met zijn allen in Nederland wel van overtuigd. Was het niet in 2018, dan wel in 2019, 2020 of welk jaar dan ook; de opvolger van Joop Zoetemelk stond al vast, en daar zijn ook wij als pers debet aan geweest.

De Vlinder keert terug in zijn cocon

Altijd maar die verwachtingen: het werd voor Dumoulin ook gewoon ontzettend moeilijk om in de anonimiteit te koersen. Neem de UAE Tour van dit jaar, waar hij gewoon als voorbereiding naar toe ging. Maar als Giro-winnaar werd hij door de RCS gewoon opgetrommeld voor de persconferenties en langs sterren als Tadej Pogacar geplaatst.

En zo ging het maar door en door, tot in de Giro d'Italia; zijn absolute hoofddoel van dit jaar en misschien ook wel voor het restant van zijn loopbaan. In Turijn, rit vijftien, wilde het echter niet meer vlotten en aan het interview dat hij achteraf aan de NOS gaf was het verdict eigenlijk al af te zien: Ciao Tom.

De Vlinder van Maastricht keert terug in zijn cocon, en dat heeft hij verdiend na een schitterende loopbaan van elf jaar. Hopelijk kun je je vleugels op een andere manier nog eens uitslaan zoals alleen jij dat kon.

Tom van der Salm (Twitter: @TomvanderSalm) | e-mail: t.vandersalm@indeleiderstrui.nl)

Volg hier de wielrenuitslagen.