Jakobsen na gevecht tegen tijdslimiet: 'Bij de finish trilden mijn benen nog, zo van: moet je niet door?'

Fabio Jakobsen was na afloop van de zeventiende etappe - waarin hij zestien seconden overhield op de tijdslimiet - té kapot voor een praatje met de pers, maar maakte 's avonds nog wel tijd voor Herman van der Zandt en De Avondetappe. 'Twee keer dacht ik: bekijk het maar.'

De sprinter van Quick Step-Alpha Vinyl moest nog aan zijn toetje beginnen, vertelde hij. 'Ik heb in de bus na de rit wat gerekt en gestrekt, ben vervolgens gemasseerd, heb wat gegeten en het dessert wacht nog: rijstepap', liet de Nederlander weten. Een massage en goed diner had hij ook zeker verdiend, na zijn fenomenale inspanningen in de rit naar Peyragudes.

'Ik heb twee keer gedacht: bekijk het maar, dat doe je dan toch niet', legt Jakobsen zijn gedachten tijdens de beklimmingen in de Pyreneeën uit. 'Het doet zeer, dat zeker, maar ik ga sowieso niet opgeven. Dan maar buiten tijd finishen', aldus de strijdbare sprinter.

Jakobsen wist dat het spannend zou worden. 'Ik had er zelf geen goede hoop op, maar dat weerhoudt me er niet van om de maximale snelheid en wattages te houden op de klim', aldus de man die na de finish direct tegen de boarding stortte. 'Dat was wel typerend voor hoe leeg ik was. Mijn benen trilden nog, zo van: moet je niet door? Het was absoluut het maximale wat erin zat.'

Tekst gaat verder onder de foto.

Jakobsen over emotie bij Sénéchal: 'Hij is mijn maat'

Voor wie of wat doet hij het dan, vroeg Van der Zandt? 'Voor mijn ploeggenoten, voor mezelf en om iedereen te laten zien dat ik niet ga opgeven. Dit is de Tour en dit hoort erbij. Ik heb alles eruit geperst op de laatste klim. Die finish is prachtig voor de klassementsrenners, maar voor mij was het een kleine lijdensweg van 400 meter', lacht hij.

Jakobsen zag het interview met Florian Sénéchal, die in tranen was omdat zijn kopman het had gehaald. 'Dat is bijzonder', zegt hij daarover. 'Ik zei net bij het eten tegen hem: als ze het laten zien, dan ga ik ook huilen. Florian is mijn maat. Hij wilde eigenlijk bij me blijven, maar het was te krap. Daardoor moest hij me laten gaan.'

Nu volgt de rit naar Hautacam, het sluitstuk van de Pyreneeën. 'Ik ben nu redelijk vermoeid, maar als ik een bepaald vermogen aan kan houden moet het te doen zijn. We gaan er nog één dag voor, ik geef hoe dan ook niet op. Ik heb er vertrouwen in, maar het zal zeer doen', besluit hij het gesprek in De Avondetappe.