Lefevere noemt Jumbo-Visma-renner Tratnik als voorbeeld van rat race: 'Doe er mijn hoed voor af'

Patrick Lefevere heeft zijn traditionele zaterdagcolumn in Het Nieuwsblad deze week gewijd aan the war for talent. De ploegbaas van Soudal Quick-Step wikt en weegt de voor- en nadelen van het steeds jonger wordende profpeloton.

'Een trend die zich blijft doorzetten in het wielrennen: de jacht op de allerbeste juniores', aldus Lefevere. 'Alle ploegen doen eraan mee, inclusief wijzelf. Ik ben er eerlijk gezegd niet uit hoe wij ons het best positioneren in die war for talent. Iedereen zoekt de nieuwe Tadej Pogacar, de nieuwe Remco Evenepoel of de nieuwe Juan Ayuso. Maar we praten wel over kinderen', wikt en weegt de ploegbaas. 'Jongens en meisjes die op hun achttiende wel of niet voortstuderen, een lief krijgen of geen lief krijgen, de wereld ontdekken of toch vooral willen blijven koersen.'

'Mijn dilemma is: moet je onderaan die piramide al meejagen met de rest, of wacht je af tot de eerste ­triage is gemaakt en de echte talenten bovendrijven?', vat Lefevere het samen in Het Nieuwsblad. 'Het gezond verstand zegt het tweede, maar in de praktijk zie je dat ploegen hun toptalenten meteen heel lange contracten geven.'

'De cynische financiële afweging is dus: contracten geven aan tieners, meedoen met de managers die ook op die leeftijd al het spel van vraag en aanbod spelen, of toekijken hoe ze elders tekenen en aanvaarden dat het geld kost om nadien de echte talenten binnen te halen', vervolgt de Belg, om vervolgens met een praktijkvoorbeeld te komen om zijn twijfel te rechtvaardigen.

Lefevere noemt Jan Tratnik als voorbeeld

'Het is een huidige renner van Jumbo-Visma die ervoor gezorgd heeft dat ik bij beloftevolle junioren en beloften altijd met twee woorden blijf spreken. In 2011 hebben we Jan Tratnik een contract gegeven, toen een zeer interessante renner van ­twintig jaar. Hij kwam over van de kleine Sloveense continentale ploeg Zheroquadro Radenska', aldus Lefevere. 'Bij ons werkte het van geen kanten: hij sukkelde met voeding, jojode met zijn gewicht en kreeg uiteindelijk mentale problemen. Na één seizoen is hij al opnieuw vertrokken. Tratnik heeft nadien vijf jaar voor continentale ploegen gereden, om pas bij CCC weer enigszins boven water te komen. Na zo’n parcours toch nog het niveau halen dat hij nu haalt: ik doe er mijn hoed voor af.'