Michael Woods was 'mister 20%', de meester van de steile stroken; maar zijn zwaarste strijd lag buiten de sport

In de tijd van alleskunners als Tadej Pogacar, Wout van Aert en Tom Pidcock dreigen de rasechte specialisten steeds wat vaker op de achtergrond te geraken. Vooral tussen de klimmers zie je steeds vaker ook renners die goed tegen de klok kunnen rijden of rap kunnen aankomen. Juist daarom is het belangrijk om stil te staan bij Michael Woods.

Je hebt laatbloeiers, en je hebt láátbloeiers. Velen zouden het onmogelijk achten om prof te worden op je 29e, maar Woods deed het. Zijn weg naar het wielrennen was een met vele kronkels: na ijshockey kwam hij in het hardlopen terecht, waar hij nationale records zette bij de junioren op de 1500 meter en 3000 meter. Maar blessures beëindigden zijn hoop om het tot het hoogste niveau te schoppen.

Naast het hardlopen had de Canadees al even geroken van het fietsen. Daar bleek hij ook verdomd goed in te zijn, maar het duurde lang voordat hij kon denken aan een carrière. Hij begon in 2013 op het continentale circuit en zweefde daar vier jaar rond. Hij maakte indruk op het Noord-Amerikaanse circuit, en Cannondale - Drapac durfde het aan met een 'oude vos': ze gaven de 29-jarige Woods zijn eerste profcontract.

Zo werd hij pardoes in de WorldTour gestort, en daar liet hij al vlug zien uit welk hout hij gesneden was. De Canadees was een klimmer, zoveel was snel duidelijk. Bij zijn eerste koers op het hoogste niveau, de Tour Down Under, werd hij meteen vijfde in het klassement. Zijn tweede grote ronde, de Vuelta a España van 2017, sloot hij als zevende af. Vooral op de steilste stroken kon Woods altijd met de besten mee.

Lees verder onder de foto!

Woods op steilste stroken een wereldtopper

Dat werd een patroon in zijn loopbaan. Als de weg opliep als een skischans, zag je de Canadees altijd vooraan. Hij won onder meer Milaan-Turijn, op de steile Superga-klim. Zijn eerste - en enige - ritzege in de Tour de France kwam in 2023, op 36-jarige leeftijd. Er werd voor het eerst in lange tijd op de Puy de Dôme gefinisht, en daar was het wederom op de lastigste stukken waar hij het verschil maakte.

Ook eendagskoersen kon hij goed aan: vooral Luik-Bastenaken-Luik lag hem goed. Van zijn 8 deelnames maakte hij er 7 af, en 6 daarvan kwam hij binnen bij de beste 10. In 2018 werd hij zelfs tweede, achter Bob Jungels. Tevens werd hij bijna wereldkampioen in hetzelfde jaar: in Innsbrück was hij misschien wel de beste bergop, maar in de spurt moest hij het afleggen tegen Alejandro Valverde en Romain Bardet. Een bronzen plak voor de Canadees, dus.

Lees verder onder de foto!

Woods verloor zoontje vlak voor Vuelta

Afijn, het zijn allemaal mooie uitslagen. Een ritzege in de Tour de France zou voor velen het hoogtepunt van de loopbaan zijn, maar voor Woods kwam dat juist in de Vuelta. Na een degelijke Giro d'Italia had hij rust genomen, en er was bovendien goed nieuws onderweg: zijn vrouw was zwanger, en het kindje zou ergens in de zomer geboren worden.

Maar de droom werd een nachtmerrie. In de laatste maand van de zwangerschap ging het fout: Hunter, zoals ze het zoontje genoemd hadden, ging verloren. Een verschrikking in de familie Woods, die nog zwaarder werd door het overlijden van de schoonvader van de renner, slechts een maand ervoor. Hoe ga je verder na zo'n verschrikkelijke periode?

Het is een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Woods deed wat veel mensen zouden doen: gewoon doorgaan. Via de Tour of Utah kwam hij aan de start te staan van de Ronde van Spanje, waar hij niet echt kon overtuigen. De eerste twee weken gingen moeizaam, maar in rit 17 kwam hij in de kopgroep te zitten. De etappe finishte op de Balcon de Bizkaia, een Baskische kuitenbijter. Perfect voor de Canadees.

Lees verder onder de foto!

Tragische zege op Balcon de Bizkaia

Met topklimmers als Rafal Majka, David de la Cruz en Dylan Teuns in de groep was er veel concurrentie om de dagzege. De favorieten gaven de vluchters de ruimte, en het was het genoemde drietal dat samen met Woods aan de slotkilometer begon. Die was loei en loeisteil: in de Baskische mist zette Woods vervolgens een versnelling in.

Hij sloeg een gaatje, maar Teuns gaf hem weinig ruimte. Het werd een man-tegen-mangevecht. Het landschap verdween in de wolken, en de renners leken zo de hemel in te fietsen. Woods zal het gevoeld hebben, want hij fietste met een engeltje op zijn schouder. Hunter zat in die loeisteile slotkilometer constant in zijn achterhoofd, en het gaf hem net dat beetje extra.

Met luttele meters voorsprong pakte de Canadees zijn allereerste zege in een grote ronde. De emoties na de streep waren dan ook makkelijk te verklaren. 'Ik dacht alleen maar aan hoe moeilijk dit jaar was, en ik heb mijn kleintje Hunter als inspiratie gebruikt', snikte hij over het kindje wat nog geen twee maanden eerder was overleden. 'Ik wilde voor hem, voor mijn schoonvader en voor mijn vrouw winnen.'

Lees verder onder de foto!

Woods hét voorbeeld van veerkracht

Zo zie je maar wat voor kracht je uit zoiets verschrikkelijks kan halen. Een maand later pakte Woods brons op het WK in Oostenrijk, en zes jaar later - op bijna 38-jarige leeftijd - greep hij, in de kleuren van de Canadees kampioen, zijn derde ritzege in de Ronde van Spanje. Dit jaar nam hij in de Tour de France afscheid van de wielersport, na 10 profseizoenen.

De loopbaan van Woods was het verhaal van veerkracht, van vallen en weer opstaan. Alle tegenslagen die bij de sport horen, vielen in het niet: want als je terug kan komen van het allerergste, dan is een blessure slechts een kleinigheidje. Dus, lieve wielerfan: als je kijkt naar een loeisteile slotklim, denk dan even aan Michael Woods. Denk aan zijn vrouw, zijn zoontje en zijn schoonvader.