De Giro is voorbij. Storm Tadej hield huis en slokte meer dan een kwart van de etappezeges op. Zijn voorsprong in het algemeen klassement was bijna tien minuten op nummer twee Dani Martinez. In de recente geschiedenis hebben we een dergelijk gat nog nooit gezien. Bovendien won geen enkele andere renner uit de top tien een etappe. De dominantie van Tadej Pogacar was nog veel groter dan menigeen vooraf had verwacht en misschien wel gehoopt. In de Giro kregen we de pure klasse en de ware aard van de Sloveen te zien. La corsa rosa was geen hoopvolle conclusie voor Pogacars concurrenten in de Tour de France. De weg naar de zeldzame dubbel ligt open.
Al vanaf dag twee lag de rest op apegapen. Het verschil op Oropa, in enkele kilometers gemaakt, legde meteen het ontzagwekkende verschil met de concurrentie bloot. Martinez, Geraint Thomas, Antonio Tiberi en Ben O’Connor. Allemaal reden ze hun eigen wedstrijd. Vol bravoure verkondigend dat ze hoopten op meer. Hopend op een wonder, uiteraard ijdele hoop. Met speels gemak werden ze zoek gesprint op Prati di Tivo. Naar huis gereden in de tijdrit. Op minuten gefietst in Livigno. Zelfs toen Pogacar misschien wel niet hoefde te winnen, op de Monte Pana, was de rest van het veld niet sterk genoeg hem voor te blijven.
Een gezicht op onweer op de Passo Brocon: Pogacar had het liefst in elke etappe meegedaan voor de winst
Op de Monte Grappa kon Pogacar nog één keer los. De Giro was voor hem een speeltuin geweest, de monsterachtige berg in het noordoosten van Italië slechts het laatste toestel. Terwijl koploper Giulio Pellizzari op genade hoopte, zoefde de roze trui nog één keer voorbij. Niets ervan. Die etappe was voor hem. Omdat het de laatste bergetappe was. Omdat hij daar gewoon zin in had. Omdat het dicht bij Slovenië was. Pogacar had de Monte Grappa nog wel vijf keer op willen fietsen die dag. En misschien omdat hij ook wel voelde nog wat kansen te hebben laten liggen. Misschien baalde Pogacar met terugwerkende kracht wel van een paar dagen ervoor.
De zeventiende rit naar de Passo Brocon stond symbool voor de strijd tussen Pogacar en de gewone stervelingen. Vluchter Georg Steinhauser soleerde naar een fraaie ritzege. In de achterhoede probeerden de andere klassementsmannen elkaar krampachtig stootjes uit te delen. Met een onbewogen gezicht keek de roze trui deze situatie even aan. Om vervolgens maar even te versnellen. Om even te demonstreren dat hij hier niet bij hoorde. Hij salueerde aan de meet nog wel even naar de tiffosi, maar trok toch een gezicht dat op onweer stond. Pogacar had die rit natuurlijk makkelijk kunnen winnen. En diep van binnen ook willen winnen.
Pogacar heeft een nieuw type ‘heersen in grote rondes’ uitgevonden. Waar vroeger renners die geen cadeautjes gaven nog weleens werden gezien als arrogante heersers, is dat bij Pogacar een level opgeschoven. De rest berustte in totale overgave. Hij was simpelweg te goed, gewoonweg niet te houden. Verslaafd aan twee handen in de lucht steken. Teveel gebrand op het winnen van wedstrijden om presentjes weg te geven. In de Giro stond Pogi in het midden. De rest maakte een grote kring om hem heen. Ze dansten 21 dagen rondom de Sloveen. Gevrijwaard van pech en tegenslag werd de Giro d’Italia voor Pogacar nauwelijks meer dan een ereronde.
Roglic, Evenepoel en Vingegaard als vraagtekens: Pogacars dubbelpoging is in 2024 in alles perfect getimed
In alles is de poging om de dubbel Giro-Tour juist in 2024 te bemachtigen tot op heden in de perfectie verlopen. Pogacar sloeg bewust wedstrijden over, waaronder de beruchte Ronde van het Baskenland, om risico’s te vermijden richting de grootste doelen, voort varend op de lessen van 2023. In de Spaanse heuvels vielen Jonas Vingegaard, Primoz Roglic en Remco Evenepoel, by far de grootste uitdagers van de Sloveen in Frankrijk, geblesseerd uit. Roglic en Evenepoel kregen een klap in de voorbereiding op juli. Vingegaard voert een gevecht tegen de klok. Om überhaupt fit genoeg te geraken voor de start in Florence en voor de helse drie weken die daarna volgen.
Tegelijkertijd is de keuze van Pogacar voor de Giro van 2024 een geweldige geweest. De dubbel Giro-Tour zorgde de afgelopen decennia vooral voor een lege tank in de Tour bij renners die in Italië al op de toppen van hun kunnen hadden gepresteerd. Toen in december 2023 langzaam alle klassementsmannen hun doelen voor het nieuwe seizoen bekendmaakten, viel echter één ding al gauw op: de Giro kon niet rekenen op een fantastisch deelnemersveld. De Giro winnen én relatief fris doorkomen was een optie, om zo in de Tour ook nog in vorm te zijn. Dat scenario heeft UAE Team Emirates perfect met zijn poulain kunnen uitvoeren. Pogacar is fris uit de Giro gekomen. Hij hoeft zijn topvorm alleen maar vast te houden tijdens een laatste hoogtestage.
Zondag begint het Critérium du Dauphiné. Daar zullen Roglic en Evenepoel voor het eerst in wedstrijdverband de benen testen sinds begin april. Over Vingegaard is nog niet bijster veel bekend. Het is de vraag of hij de Tour zal halen en zo ja in welke conditie. Zo zijn de drie grootste uitdagers van Pogacar eerder onzekere factoren dan perfect voorbereide uitdagers. Maar het is eigenlijk de vraag óf iemand de Girowinnaar kan uitdagen. Buiten het geluk, de timing én de voorbereiding heeft Pogacar simpelweg de beste benen en de beste vorm. De tweevoudig Tourwinnaar is helemaal klaar om Marco Pantani dan eindelijk eens op te volgen en zijn derde Tourzege te pakken.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties