Van der Poel loodst Philipsen andermaal naar zege in Tour, Jakobsen komt hard ten val

Jasper Philipsen (Alpecin-Deceuninck) heeft op het circuit van Nogaro zijn slag weten te slaan in de Tour de France. De rappe man toonde zich na een wandeletappe de sterkste c.q. slimste in een razende finale op het stroeve asfalt van de racebaan, nadat de finale ontsierd werd door enkele crashes.

Nee, voor spektakel hoefden we niet in deze vierde rit van de Tour de France te zijn. Op het moment dat koersdirecteur Christian Prudhomme zijn vlag de lucht instak, bleef het opvallend rustig in het peloton. Een kroniek die zich enigszins aankondigde, bleek inderdaad werkelijkheid te worden: niemand had trek om plaats te nemen in de vroege vlucht van de dag.

Aan pakweg 25 kilometer per uur kachelde de grote groep door de eerste dorpjes, waarna Michael Gogl (Alpecin-Deceuninck) er even genoeg van leek te hebben. De Oostenrijker plaatste een demarrage, maar werd gecounterd door lieden van andere spurtersploegen als Lotto-Dstny en Soudal Quick-Step.

En dus zette de grote groep in een zeer rustig tempo koers richting de aankomst op het circuit van Nogaro, wat even werd doorbroken door een nutteloze poging van niemand minder dan Wout van Aert. De coureur van Jumbo-Visma zette zich even op kop aan een hoog tempo, waarna enkele andere Belgen als Victor Campenaerts (Lotto-Dstny) en Oliver Naesen (AG2R Citroën) zich in zijn wiel nestelden. Ook dit lieten de andere gezanten niet toe, waardoor we op gezapig tempo doorfietsten richting de tussensprint in Notre Dame des Cyclistes, waar op die manier wel twintig punten te rapen zijn.

Philipsen pakt virtueel groen bij tussensprint

Bij die tussensprint leverde Alpecin-Deceuninck wederom mooi werk af met lead-outs Ramon Sinkeldam, Jonas Rickaert en Mathieu van der Poel, waarna Philipsen het vakkundig afmaakte. De Belg bleef bij het prestigespurtje onder meer Mads Pedersen, Bryan Coquard, Caleb Ewan en Jordi Meeus voor.

Net na de tussensprint, waar we ondertussen al over de helft waren, ontstond dan eindelijk de kopgroep van de dag: de Fransen Benoit Cosnefroy (AG2R Citroën) en Anthony Delaplace (Arkéa Samsic) konden het niet meer aanzien en besluiten er vanonder te muizen met nog 85 kilometer te gaan. Op die manier schoten ook de spurtersploegen daarachter in gang, al maakten zij zich geen moment serieus zorgen om de twee Fransen.

Richting het laatste wedstrijduur was er nog alle tijd voor een plasje, een babbeltje en zo verder: het was wachten op het moment dat het circuit in zicht kwam. Op 25 kilometer van de meet was het verhaal van Cosnefroy en Delaplace afgelopen en konden we ons echt gaan opmaken voor een koninklijke massasprint. De nervositeit groeide ondertussen ook zienderogen, met teams die zich als collectief op de eerste rij trachtten te nestelen.

Aangezien iedereen nog fris zat, werd het een komen en gaan van ploegen aan het front in de laatste tien kilometer, waarin iedereen inmiddels toch wel wakker geschud was. Op acht kilometer van de meet begonnen de koppies dan echt strak te staan, wetende dat het vanaf dat moment geen tel meer stil zou vallen.

De mannen van Jumbo-Visma loodsten Jonas Vingegaard voortreffelijk richting het circuit, vanwaar ze het aan de spurters konden laten. Matej Mohoric trok de boel perfect op een lint, waarna Fabio Jakobsen enkele posities verder door een stevige crash uitgeschakeld werd. In de slotkilometer was het vervolgens een onduidelijke bedoeling, waarbij geen een ploeg de trein op de rails kreeg.

Uiteindelijk waren het de Uno-X-boys die kwamen, om vervolgens Van der Poel van een afstand ruimte te zien vrijmaken voor zijn sprinter Philipsen. Die pakte zijn tweede zege op rij, terwijl er daarachter nog enkele mannen tegen de grond gingen. Caleb Ewan werd tweede, Phil Bauhaus derde.