Vine lost topklimmers met overmacht in Vuelta: 'Ik keek achterom en zag plots niemand meer'

Jay Vine is bezig aan een geweldige Vuelta a España. De Australiër van Alpecin-Deceuninck pakte op zaterdag zijn tweede ritzege in drie dagen en staat stevig aan de leiding van het bergklassement. Waar hij een jaar eerder al eens dichtbij een etappezege was in Spanje, is hij nu definitief doorgebroken.

In het flashinterview na de etappe vertelde Vine, met een grote glimlach op zijn gezicht, dat hij aanvankelijk vooral naar bergpunten op zoek was. 'Toen we wegreden op de eerste klim van de dag, was ik verre van zeker dat we tot de streep vooruit zouden blijven. Mijn doel werd daardoor om voor de bergpunten te rijden, maar ik wilde er niet te diep voor hoeven gaan. Etappewinst bleef het einddoel, maar er werd in het peloton fors doorgereden om onze groep niet teveel ruimte te geven.'

Die bergpunten pakte hij met relatief weinig moeite. Sprinten hoefde de renner immers niet te doen, hij verhoogde enkel het tempo een beetje waarna geen van de verdere koplopers erover kwam. Dit was overigens niet omdat er een gebrek aan kwaliteit was bij de voorste groep. Naast Vine reden ook Mikel Landa (Bahrain), Thibaut Pinot en zijn ploeggennoten Sébastien Reichenbach en Bruno Armirail (Groupama), Alexey Lutsenko (Astana), Rein Taaramäe (Intermarché) en eerdere ritwinnaar Marc Soler (UAE) voorin. 'In de vallei hadden we een hele sterke groep, de mannen van Groupama-FDJ waren daar heel nuttig om de voorsprong te behouden.'

Vine verhoogt het tempo en lost alle klasbakken direct

Toen de renners aan de slotklim begonnen, keek de sterke klimmer eerst even de kat uit de boom. 'Lutsenko verhoogde als eerste het tempo, ik zat in zijn wiel en besloot dus te volgen. Toen hij uitstuurde werd duidelijk dat hij geen intentie had om nog een keer te versnellen. Toen besloot ik op mijn beurt het tempo iets te verhogen, ik dacht namelijk: goh, dit is een inspanning van 25 minuten. Vergelijkbaar met twee ritten geleden, toen ik won, laat ik de druk erop houden! Na anderhalve minuut keek ik naar beneden en zag ik geen wiel voorwiel meer van een ander, waarop ik mezelf forceerde om door te trekken tot de volgende haarspeldbocht. Daar mocht ik van mezelf achterom kijken. Toen zag ik plots niemand en reed ik door naar de streep.'