Vingertjes en bravoure of niet; wie Evenepoel nu nog niet in het hart sluit, doet zichzelf tekort

Wat houden we met z'n allen van de beleefde Annemiek van Vleuten, van de grappige Tadej Pogacar, de stoïcijnse Mathieu van der Poel en de nuchtere Bauke Mollema. Waarom uit de hoogte doen als je ook in de maat kan lopen? Remco Evenepoel is een vreemde snuiter voor de wielersport, maar het wordt tijd dat we dat accepteren.

Wie Facebook opent en onder een bericht over Evenepoel kijkt, weet wat het sentiment is als het gaat om Evenepoel. De kenners weten wel beter, maar de menigte vindt Evenepoel maar arrogant, iemand met te veel praatjes, een zogenaamde snotneus. Lange tijd leek dat een Nederlands ding, maar wie bij de koers in België is, zal verbaasd zijn over de hoeveelheid Belgen die Evenepoel ook niet zo hoog hebben zitten. Liever Wout van Aert, al is die bij onze zuiderburen soms ook wel heel direct en een tikkeltje egoïstisch. Niet mijn woorden, wel die van de eigenaren van mijn Airbnb in West-Vlaanderen.

Terwijl Karl Vannieuwkerke de laatste dertig kilometer van het WK bij de mannen met trillende stem versloeg, zaten er ongetwijfeld honderden (zo niet duizenden) mensen voor de tv die het graag allemaal anders hadden gezien. Geen Van der Poel, Van Aert of Pogacar, zoals deze grote drie heren de laatste tijd wel vaker werden afgetroefd door een mannetje genaamd Remco Evenepoel. We benadrukken nog maar eens: Evenepoel is 22 jaar en de wereldtitel was zijn 37e (!) overwinning uit zijn carrière, die pas vier jaar duurt en bovendien meer dan een half jaar werd onderbroken door een gebroken bekken.

Waarom mag Evenepoel niet uitspreken dat hij wil winnen?

Het was lachen geblazen toen Evenepoel zonder enige voorbereidingskoers in de Giro d'Italia van 2021 startte en finaal op z'n snufferd ging; letterlijk en figuurlijk. De kritieken waren niet mals, kritieken waar Evenepoel na zijn wereldtitel meer dan terecht naar verwees. Het vingertje voor de mond na zijn zege kun je arrogant vinden, of uitleggen als welkome bravoure. Renners die in de maat lopen worden gewaardeerd, renners die het net even anders doen, pakken vaak de grote vissen.

Vingertjes en bravoure of niet, wie Evenepoel nu nog niet in het hart sluit, doet zichzelf tekort. Wie Evenepoel in het verdomhoekje zet vanwege zijn spierballenteksten, kijkt niet verder dan zijn of haar neus lang is. Wie Evenepoel al sinds zijn wereldtitel bij de beloften heeft weggezet als 'arrogant' gaat nog een heel zware tijd tegemoet. Net zoals mensen die Cristiano Ronaldo zien als egoïstische macho en niet als één van de beste voetballers ooit, wat hij onder de streep is. Evenepoel met Ronaldo vergelijken is misschien vreemd, maar kent ook treffende gelijkenissen.

Waar Ronaldo zijn weg naar de absolute top dribbelde, daar won Evenepoel ook altijd met grinta, aanvalslust en heel veel energie. Hij reed nooit iemand van z'n fiets, demarreerde nooit als een concurrent lek reed en heeft in dat opzicht niets op zijn kerfstok. Hij fietste gewoon hard en was daar vooraf en achteraf nooit terughoudend in. Waarom mag iemand niet uitspreken dat hij wil winnen? Dat hij de beste wil worden? Dat hij niet bang is voor die of die? Of dat hij niet zomaar in de maat wil lopen, als hij merkt dat hij ook voor eigen kans kan gaan?

Ieder negatief woord over Evenepoel wordt alleen maar lachwekkender

Ik heb de antipathie jegens Evenepoel nooit begrepen en na de wereldtitel zal ieder negatief woord alleen maar lachwekkender zijn. De manier waarop Remco na een Vuelta-eindzege het WK won was adembenemend mooi. Net zo mooi als Pogacar die in 2021 de Tour won na een solo in de regen, Dylan van Baarle die Roubaix won met de blik op oneindig, of Van der Poel die altijd en overal aanvalt als hij zich goed voelt. Dat doet Evenepoel ook, alleen is hij na afloop vaak iets minder bescheiden. Niet zo gek, want je hebt net gewonnen.

We wennen er maar beter aan, en gaan zelfs het mooie ervan inzien. Spierballentaal meteen zien als iets slechts, is nergens voor nodig. Kijk liever naar de atleet, die keer op keer al die andere (perfecte voorbereide) atleten naar de vaantjes rijdt. In de aanval, in een houding om je vingers bij af te likken, met een blik om bang van te worden en met het zelfvertrouwen van een grote kampioen. Nog veel meer van dit, Remco, ik kan alvast niet wachten!

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)