Column: Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké; brok in de keel is niet gek IDL-producties
IDL-producties

Column: Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké; brok in de keel is niet gek

Column: Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké; brok in de keel is niet gek

Nog niet eens zo lang geleden lag ik bijna onder een vrachtwagen. Ik deed een rondje op de racefiets en reed een rotonde op. Ik had voorrang, zo zag ik aan de haaientanden op de weg, maar de vrachtwagen die rechtsaf sloeg, wist dat kennelijk niet. Ik remde met twee handen, mijn achtwiel slipte zo hard naar links dat ik voor even horizontaal stond. Het kwam goed...

Sinds dat ene tripje op de fiets kijk ik iedere training uit als ik een rotonde nader. Hoe vaak ik ook voorrang heb, ik knal nooit meer zonder zorgen over het fietspad. Hetzelfde geldt voor uitritten, waar een auto mij een keer over het hoofd zag. Ook dat kwam goed, maar als je een bumper op twintig centimeter tot stilstand ziet komen, blijft dat in je hoofd.

Het zijn twee kleine incidenten, waarschijnlijk heel herkenbaar voor de gemiddelde fietser. Anderen laten het misschien makkelijk van zich af vallen, ik kan dat niet. En dus keek ik deze week met een heleboel respect naar Fabio Jakobsen. Toen het bericht naar buiten kwam dat hij weer opstapte, kreeg ik eerst eigenlijk een heel naar gevoel. Ik kon me met geen mogelijkheid in hem verplaatsen, maar ik dacht wel meteen: ik ben blij dat ik niet in zijn schoenen sta.

Ik zou geen goede prof zijn. Snijd mij één keer af en ik geef je de volgende keer ruimschoots voorrang. Ik zou bij iedere klim als laatste opdraaien en sowieso krijg ik de kriebels, iedere keer dat ik een peloton aan zestig per uur door smalle straatjes zie knallen. Toen Jakobsen in een interview zei dat hij 'een beetje bang' was, kon ik me dat dus heel goed voorstellen.

Jakobsen was een jaar geleden nog een Nederlandse topsprinter, op weg misschien wel de beste aller tijden te worden. Steeds vaker klopte hij de grote namen, totdat er op die ene dag in Polen plots een einde kwam aan al die ambities. Wat plots voorop stond, was of hij nog leefde. Toen daar een positief antwoord op kwam, was de vraag of hij ooit weer zou kunnen lopen en praten. Ook dat bleek te kunnen. Zou hij ooit weer kunnen fietsen? Ja, zo bleek.

Column: Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké; brok in de keel is niet gek

Het is vers, het moet nog slijten

Nu, acht maanden later, zien we Jakobsen weer rondfietsen. Maar ik kan nog geen moment naar hem kijken, zonder het rotonde-gevoel. Wat als, wat als? Je zou denken dat Jakobsen zijn portie ongeluk wel gehad heeft, maar wie op een fiets stapt, neemt iedere dag weer de kans voor lief dat hij een nieuw gaatje moet knippen in zijn of haar ziekenhuis-strippenkaart. Jakobsen voelde dat helemaal niet zo. Dag één was eng, dag twee viel eigenlijk al alles mee en op dag drie zagen we hem al op kop van het peloton sleuren voor zijn ploeg.

Het feit dat Jakobsen na zo'n val weer in staat is om in het peloton te rijden, bewijst de kracht van hemzelf. Iedere renner heeft een bord voor zijn kop, net als eigenlijk iedere topsporter. Jakobsen remt niet voor de volgende rotonde, die neemt hem het liefst nog een beetje sneller. Ik ben blij om te zien dat de zenuwen van mij, van mij zijn en blijven. Ik ben blij om te zien dat Jakobsen bovenal weer geniet van het fietsen. Hoe fragiel het allemaal nog is, met de littekens van zijn val nog duidelijk in zijn gezicht.

Het is nog vers, het moet nog slijten. Bij Jakobsen zal dat per kilometer gaan, bij wielervolgers zoals ik per koers. Iedere keer dat we Jakobsen weer over de meet zien knallen, halen we stiekem een beetje opgelucht adem. Omdat we allemaal wel zo'n rotonde-moment hebben gehad. We kunnen ons allemaal heel goed verplaatsen in Jakobsen, daarom is de brok in de keel ook niet gek als hij Mark Cavendish innig knuffelt na de finish en wanneer hij een gevallen renner een vuistje geeft, met de vraag of hij oké is.

Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké, Jakobsen is weer oké. Ik denk dat ik het nog honderd keer ga opschrijven. Net zoals ik nog honderd keer een rotonde ga nemen, steeds weer opnieuw; tot het moment dat je het verleden bent vergeten en weer optimaal kan genieten van de fiets, zonder zorgen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties

Meer nieuws