Vraag je de ASO op voorhand om de eerste vijf dagen van de Tour de France uit te tekenen, dan hadden ze het niet veel anders gedaan. Hoe pijnlijk ook, maar dit geldt zelfs misschien wel voor de valpartijen. Waarom de ASO tot dusver de winnaar én verliezer is van deze Tour.
Te beginnen met de koers. Julian Alaphilippe, de kersverse papa, pakt in eigen land geel op dag één. Bonuspunten voor de ASO. Dan, dag twee: Mathieu van der Poel die verschroeiend uithaalt op dag twee en het geel overneemt van Alaphilippe. De interviews achteraf, de hommage aan opa Raymond Poulidor. Nog meer bonuspunten voor de ASO.
Het was helemaal compleet geweest voor de Tourorganisatie als Wout van Aert na de tijdrit in het gele tricot stond. De drie mannen waarvoor de eerste Tourweek uitgetekend zou zijn, zouden dan allen in het maillot jaune hebben gestaan. Dat Mark Cavendish tussendoor nog een ritje meepakt, maakt de heroïek van deze race alleen maar groter. Zijn er Tour de Frances geweest waarin er in de eerste vijf dagen meer gehuild is dan dit jaar?
Naast tranen heeft deze Tour echter ook al flink wat zweet en bloed gekost. De medisch bulletins na rit één en drie stonden bom, maar dan ook echt bomvol. Maanden van voorbereiding door één vrouw of één stuurfout de prullenbak in, maar de ASO vermarkt het als deel van de spanning en sensatie rondom de Tour. En daar zit juist het probleem. In de dagelijkse overzichten aan het begin van de uitzending zien we meermaals crashes voorbij komen.
Na elke Tour de France maakt de organisatie een filmpje van pakweg tien minuten met de 'best moments', maar deze staan stuk voor stuk vol met valpartijen. Of het nu Miguel Ángel López is die een verkeersbord kopt, Romain Bardet met een hersenschudding op de grond, Marc Hirschi die in winnende positie het decor induikt; allemaal staat het bij de zogenaamde 'beste momenten' van de Tour de France van 2020.
Tom Dumoulin en Johnny Hoogerland bij 'de beste momenten'
Gaan we iets verder terug de geschiedenis in, vinden we stuk voor stuk de meest verschrikkelijke valpartijen terug tussen in de compilaties van de ASO. Herinner je je de verschrikkelijke valpartij van onder meer Tom Dumoulin en William Bonnet in 2015 op weg naar de Muur van Hoei nog? Staat er gewoon in. Zelfs Johnny Hoogerland heeft een plekje weten te bemachtigen met zijn prikkeldraadval in 2011.
Daar zit dan ook de cru: er gaat gewoon ontzettend veel aandacht uit naar valpartijen. Elk zichzelf respecterend medium bericht al enkele dagen over de valpartij op dag één en de bijbehorende nasleep. Ik heb het voorbij zien komen op talloze media die normaal nooit over wielrennen berichten, maar daar nu een uitzondering voor maken. De Tour is daarin ook gewoon anders dan de Giro of Vuelta, waar niet alles tien keer uitvergroot wordt.
De ASO lijkt graag op die trein mee te springen, ze hebben tenslotte maar drie weken om hun koersje te vermarkten. Als Tadej Pogacar op deze voet doorgaat, gaan we het na afloop van deze Tour ook vooral hebben over de o zo spectaculaire eerste week. Dat deze deels is vormgegeven door botbreuken en schouders uit de kom, neemt zelfs de liefhebber dan snel weer voor lief. Ik wil niet insinueren dat de ASO valpartijen opzoekt, zeker niet, maar de mentaliteit dat vallen onderdeel is van het spektakel, is aan verandering toe. Anders blijft de ASO, met bobo Christian Prudhomme voorop, de winnaar én verliezer van deze eerste Tourweek.
Door: Tom van der Salm - t.vandersalm@indeleiderstrui.nl
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties