Dekker vertelt openlijk over suïcidale gedachten: 'Beetje werken om normaal te kunnen functioneren'

Thomas Dekker laat het achterste van zijn tong zien. De Nederlandse oud-renner vertelde in twee boeken al over zijn dopinggebruik en soms absurde leven als wielrenner, maar in zijn nieuwe boek 'Koersen op Geluk' blikt hij echt terug op wat hij allemaal heeft uitgevreten. En hoe donker het soms in zijn hoofd kan zijn. Bij NPO1 kwam hij erover vertellen in de podcast Nooit meer slapen.

Uiteraard gaat het in het uur over zijn leven naast de fiets, maar ook zijn dopinggebruik komt nog voorbij. Een keuze die niet te vermijden was, denkt hij nu. 'Ik ging geen doping gebruiken omdat ik mee wilde doen met de rest. Ik was gewoon rupsje nooit genoeg. Succes, altijd maar meer willen... Of ik er spijt van heb? Nee, ik heb nergens spijt van. Als ik nu mijn carrière zou beginnen, met alle informatie die ik nu heb in mijn hoofd, dan zou ik daar nu voor tekenen. Maar dat is nu eenmaal niet het leven.'

Volgens Dekker was hij als jonge atleet simpelweg niet iemand die dingen overdacht. Hij is ergens opgelucht en blij dat hij destijds gepakt werd. 'Ik ben in die jaren niet de leukste versie van mezelf geweest. Niet naar mezelf, maar ook niet naar mijn omgeving. Er was een bepaalde arrogantie en als ik nooit gepakt was op doping, had ik waarschijnlijk nooit iets in mijn leven veranderd. Soms moet er echt iets traumatisch gebeuren, voordat je iets aan jezelf gaat veranderen.'

Dat deed Dekker, met de conclusie dat hij zijn oude ik niet per se iets kwalijk neemt. 'Ik kan wel heel mooi gaan zeggen dat ik dingen anders had willen doen, maar daar denk ik nu wel iets meer over na. Misschien ben ik wel helemaal niet geschikt voor topsport, met mijn karaktereigenschappen. Ik heb een lichaam dat alles aankan, maar een hoofd dat zovaak is overgelopen met extremiteiten... Als je echt een goede topsporter bent, dan focus je alleen daar op. Dan moet je de randzaken weglaten en dat heb ik eigenlijk nooit gedaan.'

Dekker wilde soms best op 'het knopje' drukken

Door therapieën en heel veel praten en nadenken is Dekker inmiddels op een nieuw pad beland in het leven. Dat wil echter niet zeggen dat zijn oude leven hem niet achtervolgt. 'Als ik toen op een knopje had kunnen drukken om er vanaf te zijn, dan had ik op dat knopje gedrukt', geeft hij in zijn boek toe dat hij soms best suïcidale gedachten heeft gehad. Hij vertelt daar in de podcast over: 'Dat is best wel verdrietig, maar die heel zware deken die over mij hing, is nu vaak weg.'

Toch moet Dekker blijven denken om z'n eigen mentale gezondheid. 'Soms moet ik mezelf een schop onder m'n kont geven om op te staan, naar mijn koffietentje te lopen en even te sporten. Vorig jaar deed ik de Avondetappe en Radio Tour de France en kon ik daar omheen echt niks, totaal geen energie. Het is dus niet weg, het sluimert altijd mee. Ja, ik denk wel dat mensen zich zorgen om mij maken, mijn ouders het meeste. Dat is natuurlijk niet leuk, maar het komt wel goed. Het is voor mij alleen een beetje werken om normaal te kunnen functioneren. Het is al veel minder zwart en donker dan het ooit is geweest.'