Simmons walgt ondanks pijnlijke WK-ervaring van houding richting Pogacar: 'Dan is al die shit niks aan'

Hij ziet er excentriek uit, maar Quinn Simmons heeft een klein hartje. De nog altijd slechts 23-jarige Amerikaan kon door een langslepende hersenschudding lang zijn potentieel niet tonen, maar na een goede winter hoopt Simmons in zijn favoriete race terug van voren te koersen. In de Leiderstrui sprak met de uitgesproken klimmer, die Strade Bianche heel serieus aanvloog en voor niemand bang is op zaterdag.

De liefde voor de Toscaanse koers zit diep bij Simmons en dat is opvallend. Hij kreeg in al zijn deelnames nog weinig liefde terug. Bij z'n debuut in 2021 deed hij lang mee met de besten, maar reed hij lek, een jaar later werd hij dan alsnog zevende, in 2023 (na pech onderweg) twaalfde en vorig jaar zorgde een valpartij voor een vroege DNF. Op z'n 23e is hij zodoende al toe aan deelname vijf en misschien geldt voor hem dat vijf keer scheepsrecht is?

Aan de voorbereiding van Simmons zal het alvast niet liggen. Hij was al de hele week in Italië. 'Ik heb een mooi huis gehuurd in de heuvels en mijn ouders en vriendin zijn met me mee. Ik heb genoten van trainen in Toscane, met supergoed weer. Natuurlijk verken je dan en krijg je al een beetje het gevoel van het parcours, maar het is ook fijn om even niet in een hotel te zitten met de ploeg. Dat voelt meer normaal, vooral als je het hele jaar zo ver van huis bent. Ik heb hier genoten met de familie.'

Lees verder onder de foto

Simmons vindt nieuwe finale Strade Bianche 'beter'

Zo had Simmons ook alle tijd om het parcours van Strade Bianche te verkennen, inclusief de finalelus van 30 kilometer, die er sinds 2024 in zit. 'Ik heb het vorig jaar niet gehaald tot aan de finale-lus, maar op basis van de verkenning en van wat ik gezien heb op televisie, is het parcours nu beter. Er was wat kritiek dat het niet per se goed is om een race te zwaar te maken, maar als Strade Bianche een grote klassieker wil zijn, dan is dit wat we moeten doen.'

'De Monumenten en het WK zijn altijd 260 kilometer of meer, 213 kilometer is niet heel lang', vervolgt de Amerikaan, die totaal geen nadelen ziet. 'Ik train altijd heel hard en lang, dus voor mij is de afstand normaliter niet het probleem. Het gaat vooral om het halen van de finale, dat is vaak het probleem geweest. Als ik bij de voorsten de laatste 50 kilometer haal, dan heb ik er vertrouwen in. Het gaat meer om de versnellingen voorafgaand aan de finale, waar ik bang voor ben.'

Lees verder onder de foto

Simmons durft te dromen van winnen (en Pogacar volgen)

Met de versnellingen doelt Simmons natuurlijk op Tadej Pogacar, die vorig jaar de koers op 80 kilometer al in de fik zette op Monte Sante Marie. Hij werd niet meer teruggezien. 'Hopelijk opent de wedstrijd voor de Monte Sante Marie voor mij en hoef ik daar niet te proberen om te volgen, haha. Als ik dat wel moet doen, weet ik niet of dat goed afloopt', klinkt het lachend. Maar daarna op serieuze toon: 'Natuurlijk start ik om te winnen. Ik heb al vaker gezegd dat als je begint met de ambitie om tweede te worden, dan is er geen kans voor je om te winnen.'

'Misschien heb ik maar één procent kans om te winnen, maar dan ga ik vol voor die ene procent, nadat ik de bus verlaat', aldus een gemotiveerde Simmons. 'Als ik naar mijn powermeter kijk, dan ben ik persoonlijk beter dan ooit. Dat is misschien alsnog niet genoeg om te volgen, maar ik ga hier niet zeggen dat het onmogelijk is. Waarom zou ik anders iedere ochtend opstaan en trainen in de kou en op al die hoogtestages gaan? Dan is het koersen en al die shit niks aan.'

Zo horen we het graag, al hebben we al meerdere renners gezien die geprobeerd hebben om Pogacar partij te bieden. Vrijwel allemaal moesten ze het bekopen met de man met de hamer. 'Ik heb op het WK geprobeerd om Pogacar te volgen en het leverde me bijna een retourtje naar de bus op. Uiteindelijk herstelde ik van de inspanning en eindigde ik nog op een vrij aardige plek. Pogacar proberen te volgen, heeft me waarschijnlijk een medaille gekost, zonder die actie strijd ik voor zilver en brons. Maar dit is een sport, waarin alleen de eerste plaatsen worden herinnerd.'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)