Van Vleuten klaar met vragen over communicatie (en leeftijd): 'Heb fucking goede race gereden'

Annemiek van Vleuten kon de wegwedstrijd bij de vrouwen meteen na de finish redelijk analyseren. Ze pakte zilver, mede omdat het goud door communicatieproblemen niet meer in beeld was. Bij het Algemeen Dagblad gaat ze dieper op de zaak in, met tevens iets meer emotie. 'Ik heb wél een fucking goede race gereden', zo klinkt het.

Want Van Vleuten zei het na de meet al: ik ben trots op deze plak en de manier waarop ik gereden heb. Dat het na afloop vooral ging over het missen van goud, kan ze dan ook niet helemaal van zich af zetten. 'We staan hier heel lang te praten over miscommunicaties... Maar mijn doel was vandaag om mijn beste zelf ooit te zijn en dat is gelukt. Sorry, ik ben er klaar mee. Ik bedoel: we kunnen heel lang zeuren over de miscommunicatie, maar ik had hier goud kunnen winnen in deze vorm. Ik was heel goed in orde.'

'Ik ben er toch echt wel heel trots op. Omdat ik vandaag heb laten zien dat ik gewoon zó goed was. Ik bedoel: het is een zilveren medaille, maar het heeft wel een beetje een glans. En het is ook mijn eerste medaille, hè. Ik heb wél een olympische medaille. Daar zouden heel veel mensen een moord voor doen', zo vervolgt ze. Dat ze nu een plak heeft op haar 38e doet haar goed, ook omdat ze die gesprekken over haar leeftijd wel zat is. 'Ik vind het altijd heel irritant dat mensen altijd over leeftijd beginnen. Door journalisten wordt heel vaak gedaan dat je wel moet gaan aftakelen. Dan vragen ze: waarom rijd je nog? Vandaag heb ik een beetje het antwoord gegeven.'

Van Vleuten hekelt vragen over leeftijd van haar en Valverde

En misschien zit er nog wel meer in het vat. Van Vleuten stelt dat ze met de benen die ze zondag had veel vertrouwen heeft in de toekomst. 'Altijd maar zeuren, ook over de leeftijd van Alejandro Valverde. Als je kansloos in het peloton rond gaat rijden, dán mag je dat zeggen. Maar als je het nog leuk vindt én ik vind het supermooi én ik heb vandaag mijn beste zelf laten zien. (...) Dat ik dit vandaag kan, maakt me ook weer hongerig. Zo van: oh, fuck! We hebben toch dat plateau misschien nog niet bereikt.'