Vollering door een achtbaan van emoties: Van 'Kutwijf' tot lachen om losgeslagen paard in amper een uur

Demi Vollering is winnares van Strade Bianche 2023, maar in het hoofd schoot de Nederlandse zaterdagmiddag van hot naar her. Een paard, contact met de hekken, een aanval van ploeggenote Lotte Kopecky en uiteindelijk een nipte sprint op de Piazza del Campo in Siena. In de Leiderstrui was er na de finish bij en beschrijft het eerste uur van minuut tot minuut.

13.21 uur
Vollering en Kopecky sturen samen de laatste bocht door. De Belgische heeft een voorgift en dan geldt vaak: wie voor ligt bij het opdraaien van Piazza del Campo, wint. Vollering komt buitenom, verbijt zich en de twee van SD Worx komen met vrijwel gelijke wielen over de streep. Wie heeft gewonnen?

13.22 uur
Na de streep worden Vollering en Kopecky opgevangen door een meute media. Kopecky hijgt uit, Vollering staat twee meter naast haar en kijkt fel uit haar ogen. Ze gunt Kopecky nog geen blik, daarna is er toch een korte knuffel. Als er vanuit de organisatie doorkomt dat Kopecky gewonnen lijkt te hebben, schieten de emoties weer door elkaar. 'Gefeliciteerd', zegt een man. 'Ik heb nog geen officiële uitslag gezien', reageert de winnares van vorig jaar.

13.23 uur
Twee meter naar rechts komt het stoom nog steeds uit de oren van Vollering. 'De finish ligt waar de finish ligt', wordt haar voor de voeten geworpen. 'Ja, ik denk dat zij er zo over denkt en de ploeg ook', bijt Vollering van zich af. Er volgen tranen, van ongeloof, boosheid, verdriet en vertwijfeling.

De aandacht wordt afgeleid als Vollering de scène met een losgeslagen paard op een gravelstrook herbeleeft. 'Het was echt chaos, ik schrok me rot van dat paard. Je beseft ineens hoe groot zo'n beest is en hij gaf nog een trap naar achteren. Ik verloor daar heel veel tijd, want ik kon gewoon niet doorrijden in die afdaling. Ik was alleen maar aan het remmen. Ik dacht erover om erlangs te gaan, maar misschien was dat wel heel slecht afgelopen. In de koers doe je gekke dingen omdat je niet te veel nadenkt, maar nu was ik me er wel heel erg bewust van dat ik dit echt niet ging doen.'

Tekst gaat verder onder de foto.

13.27 uur
Er wordt ingebroken door Sander Kleikers van Eurosport. 'Breaking news', roept hij: Vollering is tóch winnares van Strade Bianche. Ze stamelt: 'Ohhh, oké. Dat is mooi en dan ben ik heel erg blij.'

Ingegeven door het nieuws is er nu wel tijd voor een korte analyse van de finale. 'Het was een bizarre finale, waarin we het heel goed deden als team. De anderen reden ook supersterk vandaag en dat ik samen de finale rijd met Lotte, is heel erg cool. Toen ik aanviel, was dat volgens plan, dat was het moment. Toen Lotte erbij kwam, konden we samen diepgaan.'

13.30 uur
Het besef lijkt te zijn ingedaald: Vollering heeft gewonnen. We zien de hartslag bijna letterlijk dalen, een traan in haar ooghoek is het enige restje van de emoties kort ervoor. 'Nee, ik heb niets gehoord vanuit de auto. Ik weet het niet, ik ben nog nooit in zo'n situatie geweest', zegt ze. 'Er gebeurde zoveel vandaag, ik moet even op adem komen en realiseren wat er allemaal is gebeurd. Ik ben verbaasd, superblij en besef het nog niet echt. Ik denk wel dat dit mijn grootste zege is, ja.'

13.32 uur
Terug naar het paard, nu voor het eerst met de voor Vollering zo kenmerkende glimlach. 'Ik zag het paard al langer aan de zijkant van de weg rennen en dacht al: volgens mij is er geen hek. Ineens sprong 'ie de weg op. Ik heb geen ervaring met paardrijden, haha. Ik hou van dieren, maar nee.'

13.33 uur
Nog eens analyseren, want wat dacht Vollering eigenlijk zelf toen ze samen met Kopecky begon aan het laatste klimmetje in Siena? 'Ik dacht op de klim: wie daar als eerste bovenkomt, heeft 'm. In de bespreking hadden we afgesproken dat ik in de ontsnapping zou gaan en Lotte mocht, als ze zich goed voelde, oversteken. Dat deed ze supersterk.'

13.34 uur
Het stoom uit de oren heeft definitief plaatsgemaakt voor de lach. Ze wordt aan de jas getrokken door de organisatie, want Vollering moet naar het podium. Nog heel even over die slotklim dan? Want Vollering leek de sterkste, maar werd door vroege vluchtster Kirsten Faulkner in de hekken gereden. 'Ik werd heel vaak gehinderd vandaag, het was gekheid', lacht ze er om, alvorens ze naar de arm grijpt. 'Ik ging op die klim nog met mijn arm door de tralies, dat deed best wel pijn.'

Tekst gaat verder onder de foto.

13.35 uur
Vollering wordt begeleid naar het podium, waar ze op het hoogste schavotje wordt gehezen. Een klein kwartiertje nadat ze dacht te hebben verloren, krijgt ze bloemen in de handen gedrukt. Haar ploeggenotes zien het vanaf Piazza del Campo aan onder het podium, met luid gejuich en gelach. Alsof er niets gebeurd is!'

13.44 uur
Na het podium volgen de plichtplegingen voor Vollering, die in een tent even kan opfrissen. Het is die plek dat er door Vollering en Kopecky voor het eerst echt wordt gesproken. 'Ze was heel blij toen ik de tent in kwam. "Jij won", riep ze. We zijn goede ploeggenoten en ik zag dat ze oprecht was', zo zou ze later zeggen op de persconferentie. Waarom het zo moest? 'Omdat we allebei killers zijn. Lotte gaat er altijd vol voor, ze gaat altijd op of zelfs over de limiet. Daar hou ik van, ze is een geweldig persoon. Uiteindelijk, als je er nu op terugkijkt, is het gaaf dat we zo samen finishen.'

14.04 uur
Na een korte debriefing met de ploeg, wordt Vollering meegenomen naar Pallazo Sansedoni, waar de pers nog eens klaarzit voor een persconferentie. 'Alles is uitgesproken, no hard feelings', zegt ze. Geconfronteerd met haar emoties kort na de finish, zegt ze dat ze vooral 'verward' was. 'Ik wilde het vieren met Lotte, toen ze opeens aanviel. Ik dacht: Oké, gaan we nu ineens tegen elkaar koersen? Dan doe ik dat ook! Na de finish vroeg ik me vooral af wat we in vredesnaam hadden gedaan. We wisten niet of we het nu moesten vieren.' Dan gooit ze er nog een klassieker uit: 'Het belangrijkste is dat de ploeg gewonnen heeft.'

14.07 uur
Emoties klaar? Nee hoor! De Belgische media komen met kritische vragen. 'Heb je kutwijf gezegd tegen Lotte?' is één van de vragen. 'Als dat zo is, dan was dat als grapje bedoeld. Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets gezegd zou hebben, maar de emoties liepen hoog op.'

14.12 uur
En dan breekt Vollering plots, op een vraag of ze Strade Bianche nog had voorbereid met oud-winnares en ploeggenote Chantal van den Broek-Blaak. 'Zij was eigenlijk heel belangrijk voor mij', zegt Vollering, alvorens ze begint te snikken. 'Ze geloofde echt in mij en ze overtuigde mij ervan dat ik ook moest beginnen te geloven in deze race. Dat was cool.'

14.13 uur
De emoties gieren door de perszaal, totdat een Duitse journalist daar eigenhandig een einde aan maakt. 'Is het misschien een mogelijkheid om deze wedstrijden te paard te gaan rijden?' De zaal lacht, de laatste emoties vloeien uit de ruimte. 'Fietsen is gevaarlijk genoeg', lacht Vollering. Met dezelfde glimlach bedankt ze tot slot haar coach en ploegleider Anna van der Breggen. 'Ze heeft me heel erg geholpen, bedankt Anna!'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)