Zonneveld haalt anekdote Ricco op: 'Hij keek me aan en fletst klodder geelgroen slijm op mijn schoen'

Als we het over de meest krankzinnige wielrenners van deze eeuw hebben, komen we al gauw bij Riccardo Ricco uit. De Italiaan was rond 2010 een van de beste coureurs ter wereld, maar combineerde dat met enkele opvallende karaktertrekjes. Dat merkte ook AD-journalist Thijs Zonneveld, die in zijn podcast In het Wiel een ontmoeting met Ricco ophaalde.

Ricco maakte in 2007 en vooral 2008 snel naam met zijn snedige demarrages en ontvlambare karakter, maar liep in de Tour van 2008 tegen de CERA-lamp. In 2010 kreeg hij een tweede kans bij de ambitieuze Nederlandse Vacansoleil-ploeg, maar de match tussen de gepassioneerde Italiaan en de nuchtere Nederlandse formatie was er nu niet bepaald.

Zonneveld mocht begin 2011 meefietsen op het trainingskamp van Vacansoleil in Spanje, waar ook Ricco bij was als kopman. 'Dat was ook het jaar dat hij een interview met Wilfried de Jong van Holland Sport had, waar hij tegen zei: donder op.'

Lees verder onder de video.

'Ricco was in 2011 net aangetrokken door de ploeg. Ik was één jaar eerder ook op het trainingskamp en toen was het een hechte ploeg', duidt Zonneveld. 'Die sfeer was een jaar later totaal anders. Ik stond mijzelf in te checken bij de balie en Ricco zat in zijn eentje in de lobby van het hotel op zijn iPad filmpjes van zichzelf terug te kijken... ook 's avonds was er een groepje rondom Ricco en met de rest van de groep wilde hij eigenlijk weinig te maken hebben.'

Ricco had weinig trek in vragen van Zonneveld

'Ook tijdens trainen merkte je dat. Ricco wilde niet naast iedereen fietsen, alleen wat Italianen mochten naast hem fietsen', aldus Zonneveld. 'Er was geen sprake van dat ik als journalist naast hem mocht fietsen. Op een gegeven moment reden we een berg op en daar ontstond een soort koers, met Johnny Hoogerland en Wout Poels. Ricco kon hen niet bijhouden en daar werd ie goed chagrijnig van.'

'We maakten die hele training af en bij het hotel zei Ricco dat hij nog een rondje zou doen, dus ik dacht: dit is mijn kans, want we waren nog maar met Ricco en twee Nederlanders. Dus ik reed naast hem en vroeg: is de Cobra dood of niet? Hij kijkt me aan en fletst een klodder geelgroen slijm op mijn rechterschoen. En dat was het, einde interview. Hij wilde niets zeggen en zo hebben we zwijgend het laatste halfuurtje volgemaakt.'