Er zijn best veel goede Duitsers. Dat besefte ik weer eens toen ik door het Zeeuwse landschap richting boekhandel fietste om daar het nieuwe boek van Wilfried de Jong te reserveren. Het is niet zo gek dat een redacteur van deze site houdt van wielerboeken. Toevalligerwijs heeft schrijver dezes ook een link met Duitsland. Er zelfs een kleine maand gewoond, bij een vriendin in Saarbrücken. Overgehouden aan een vakantieliefde vol Sekt, strand en spass.
Enfin. Terug naar het wielrennen en Wilfried de Jong. In zijn eerdere boek Kop in de wind schrijft de kale Rotterdammert over een wielerwedstrijdje in de duinen tegen een jonge knaap. Over dat leeftijd niets uitmaakt. De Jong haalt Jens Voigt aan. Die was veertig toen hij nog vrolijk voorop in kopgroepen reed. Zonder sleet op zijn lijf. Zes kinderen had ie toen al. ‘Waarmee het gerucht dat je door te veel fietsen onvruchtbaar zou worden meteen was ontzenuwd.’
Over Voigt (48) geen geruchten. Maar juist rake anekdotes. Want aan die oud-renner is niets zo saai als zijn naam en voorkomen misschien doen vermoeden. We starten lekker onlogisch bij het einde van zijn carrière. Een maand nadat hij was gestopt verbeterde hij – toen 43-jaar– het negen jaar oude werelduurrecord van Ond?ej Sosenka. Hij zette het record met Duitse pünktlichkeit op 51,15 kilometer. Mooi om ook aan te halen naar welke muziek hij in die geslaagde poging luisterde.
Opwarmen deed hij op de tonen van Reo Speedwagen en Bryan Adams. De muziek schakelde net als onze Jens zelf tijdens de poging steeds weer een tandje bij. Een onvolledige greep van de muziek waarmee hij rondpeesde: Metallica (One), Farmerboys (Here comes the Pain) en AC/DC (Thunderstruck). Naar het slot reed hij onder de klanken van Europe (Final Countdown).
Voigt was mateloos populair in wielerwereld
Voigt, bijnaam ‘Der Jens’, werd geboren in Grevesmühlen en was prof bij ZVVZ – Giant – AIS (Australië), Crédit Agricole (Frankrijk) CSC en Saxo Bank (Denemarken), Leopard – Trek en Radioshack – Nissan – Trek, later Trek Factory Racing (Luxemburg). Opvallend in die bijna achttien jaar lange loopbaan is dat hij mateloos populair was bij zowat iedereen in en rondom de wielerwereld. Normaliter zijn Duitse sporters niet echt knuffeldiertjes qua uitstraling. Oliver Kahn was bijvoorbeeld zo’n keeper waarvan je geen posters boven je bed hing. Jan Ullrich, mwah. En in deze tijd droeg Kittel nog een luier.
Lees verder onder de foto!
Trouwens, Voigt reed bij de amateurs samen met onder andere Ullrich. Voigt had ook iets met de Ronde van Frankrijk. Iets? Beter geschreven alles. Sinds 1998 heeft The Jensie tot het einde van zijn carrière in 2014 elk jaar de Tour de France meegedaan. In totaal 17 keer, waarvan hij er 14 helemaal uitreed. In 2001 pakte hij een gele trui en in 2005 droeg Voigt opnieuw de gele trui. Ander moment in de Tour dat altijd terugkomt in combinatie met Voigt is de 16e etappe in 2009. Met hoge snelheid ging hij hard onderuit in de afdaling van de Col du Petit-Saint-Bernard. Op zo’n 30 km voor de finish. Stuiterend over een hobbel. Voigt raakte de macht over zijn stuur kwijt en kwam akelig terecht. Een moment was hij buiten bewustzijn, een helikopter voerde hem af naar een ziekenhuis. Daar bleek dat hij een hersenschudding en jukbeenbreuk had opgelopen.
Voigt de tempobeul kreeg geld om anderen pijn te doen
In 2013 was Voigt in de Ronde van Frankrijk 41 jaar en 286 dagen oud. Dat leverde hem de titel ‘oudste deelnemer ooit aan de Tour’ op. Joaquim Agostinho (41 jaar en 58 dagen in 1983) kon als voormalig stamoudste inpakken. Voigt haalde veel overwinningen, die gaan we hier niet opsommen, maar de kenmerken hoe hij dat deed, vermelden we wel even. Hij was een tempobeul.
De Duitse wereldburger die huwde met een Française en vader is van zes kinderen sleurde als hij niet in een kopgroep zat, vaak voor zijn kopmannen voor in het peloton. Hij brak botten, liep 115 hechtingen op en telde 25 schroeven en nagels in zijn lijf om alles bij elkaar te houden. Een gigantische knobbel op de knokkel van zijn wijsvinger aan zijn rechterhand is een herinnering aan een gereden Ronde van Groot-Brittannië, hij viel er. Rijden voor het geld alleen deed Voigt het niet. Het had met passie en avontuur te maken. Hij besefte tijdens zijn loopbaan goed dat een topsporter in een beschermende bubbel leeft.
Lees verder onder de foto!
Toen hij werd gevraagd naar zijn toekomst na het rennen, romantiseerde hij: ‘Ergens een boekenwinkeltje openen en een hele dag lezen en cappuccino slurpen. Dat kan uiteraard niet, want ik heb zes kinderen boven water te houden. Heb ik nu geen droomjob? Ik krijg geld om een ander pijn te doen. Hoe meer ik de concurrentie laat afzien door op kop te sleuren, hoe beter. Ik heb bovendien mijn Franse vrouw ontmoet dankzij de koers en ik hou er een klad goeie vrienden aan over. Thor Hushovd was getuige op mijn huwelijk. En dan zijn er de Schlecks, Moncassin, Boardman. Hoeveel Duitsers kunnen bovendien zeggen dat ze in Colombia zijn geweest?’
Op gele kinderfiets een Tour-etappe rijden
In de wolken was Voigt met zijn werk en loopbaan. Soms letterlijk. En ook dat bracht weer verhalen mee. Bij de beklimming van Alpe d’Huez in 2013 keerde hij plots. In zijn ooghoeken zag hij dat een bidon, bewust door hem gegeven aan een jongetje, gekaapt werd door een volwassen man. Het onrecht werd persoonlijk rechtgezet. En dan moet het mooiste (en bekendste) verhaal van Voigt in de Tour nog komen. Dat dateert uit 2010. Hij reed toen voor Saxo Bank.
Lees verder onder de foto!
Liefst 20 kilometer lang rijdt de profrenner een etappe uit op een kinderfiets, een gele. In de afdaling van de Peyresourde was hij gevallen. Alle teamwagens waren al gepasseerd. De bezemwagen wilde hem oppikken, maar de taaie Duitse wilde van geen opgeven weten. Er kwam uiteindelijk een auto voorbij van een programma dat kinderen op het parcours van de Tour laat rijden. Van hen leende hij een fiets. Veel te klein en zijn schoenen pasten niet, want geen klikpedalen. Maar hij bewoog zich met zijn 1,89 meter lange lijf op een kinderracefiets voorwaarts. Totdat hij een agent tegenkwam met een fiets aan de hand. Zijn reservefiets. Ploegleider Bjarne Riis was daarvoor gestopt en had aan die flik langs de weg zijn reservefiets gegeven en gevraagd die te overhandigen.
De nieuwe Voigt is inmiddels gevonden
En nu? Wat doet ie nu? Iets met promo’s en (elektrische) fietsen testen voor Trek. Twitteren ook. Over zijn dochter Kim die 15 jaar is geworden. ‘Time flies’, twittert de Duitser dan. En mooie uitspraken noteren. Er bestaat zelfs een website voor: jensvoigtfacts.com. Ik zou zeggen elke dag eentje, en u krijgt weer zin in het leven.
Zoals dat hoort bij markante wielrenners is een opvolger snel gevonden. Op 29 februari dit jaar werd naast de Omloop ook nog de Franse koers De Faun-Ardèche Classic gereden. De Franse hardrijder Rémi Cavagna rondde een lange solo af met een voorsprong van 3 (!) minuten. Het peloton met Nibali, Barguil en Kangert maakte volop jacht. Tevergeefs. Uiteindelijk reden slechts 43 renners de koers uit. Velen op grote achterstand, allemaal door toedoen van één man: Cavagna. Na afloop werd de Fransman omgedoopt tot de ‘nieuwe Jens Voigt’. Omdat hij zo hard reed en niemand dichterbij kwam. En omdat je op deze wijze de beste wielerverhalen maakt. Zelfs al ben je een Duitser.
Door: Gerrit van Loon
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties