Column: Neem Bauke Mollema ook in tijden van Van der Poel en Van Aert niet voor lief

De kruitdampen hangen nog steeds boven de Mont Ventoux. Hoewel er geen klimrecords werden gebroken, was de prestatie van Wout van Aert ongeëvenaard. Echte klimgeiten vochten de afgelopen eeuw mooie gevechten uit in het maanlandschap; renners waar je doorheen kijkt, allen niet meer dan 60 á 65 kilo. Het bovenlichaam van de Froome uit 2013 was net zo breed als de bovenbenen waaruit Van Aert woensdag een solo wapperde, waar we het nog jaren over zullen hebben.

Wat Van Aert op de Ventoux deed, kan helemaal niet. Al blijken er anno 2021 meer dingen te kunnen waarvan we ze vooraf onmogelijk hadden gehouden. Twee keer aanvallen op de Mûr-de-Bretagne en alsnog winnen, drie cols solo over scheuren zonder in te storten en nu dus met 78 kilo alle medevluchters achterlaten alsof ze per stuk twintig kilo meer wogen. Elissonde past twee keer in Wout, maar cijfers doen er niet toe. De al zoveel geroemde "nieuwe" generatie spot met alle wetten. Serieus: geniet ervan zo lang het kan en neem het niet voor lief. Zeik niet over mogelijk valsspelen, over of iets wel of niet kan. Verpest het genot niet met ongegrond pessimisme. Het gebeurt, dus het kan, laten we dat aannemen.

Wielrennen is vergankelijk, vraag maar aan Tom Dumoulin

Want in de wielersport kan het zomaar voorbij zijn. Van Aert scheerde in 2019 al langs de afgrond met een gruwelijke bovenbeenblessure en Roglic bewijst dat je nog zo goed kan zijn; leveren op het allerhoogste podium is een tweede. Wielrennen is vergankelijk. Vraag maar aan Tom Dumoulin, die sowieso de Tour zou winnen. Of aan Fabio Aru en Sam Oomen, die tot hun beknelde liesslagaders de sterren van morgen leken. Of aan Egan Bernal met ongelijke knieën, Chris Froome na een frontale impact met een muur of Fernando Gaviria, die tot aan twee coronabesmettingen bij de beste sprinters ter wereld hoorde.

Er zijn in de wielerwereld amper constante factoren, behalve dat Valverde er ieder jaar een jaartje aan vastplakt, Movistar ergens in de Tour een zinloze achtervolging op touw zet en dan de belangrijkste: de constante prestaties van Bauke Mollema. Eigenlijk wist in de Ventoux-rit alleen enthousiaste NOS-commentator Joris van den Berg de dag van de Nederlander van Trek op waarde te schatten. Mollema leek drie keer te breken, maar kwam vier keer terug. Hij werd gelost en deed lossen, om vervolgens als derde aan de finish te komen in een etappe met twee keer de Mont Ventoux.

Ik heb er amper iemand over gehoord, maar derde worden in zo'n rit is bijzonder, na een eerste Tourhelft waar je al scheel van wordt als je naar de cijfers kijkt. Een Tour waarin gewezen superster en wereldkampioen Alaphilippe geparkeerd staat op plekken waar hij anders anderen pijnigt. Na de bizarre prestatie van Van Aert stond Mollema er gewoon weer tussen, ploegmaat Elissonde mocht aan de meet plek twee voor zich opeisen. Het werd ontvangen als de normaalste zaak van de wereld. Omdat we nu al een decennium lang naar de stoempende, lijdende, hijgende, maar tegelijk o zo hard fietsende Bauke zitten te kijken op tv. Dat we dat voor lief nemen, is echter niet terecht. Want in een tijdperk van nieuwe generaties, KOM's en jonge broekies is Mollema nog steeds het gezicht van de tijd waarin het allemaal echt begon.

Mollema liet ons weer hopen en doet nog steeds renners pijn

De Tour van Bau en Lau kent iedereen nog wel. In 2013 werd Mollema zesde in de Tour, Ten Dam werd dertiende. Het was het eerste jaar waarin het voormalige Rabobank weer een sponsor had in de vorm van Belkin, het jaar waarin doping de boventoon voerde en waarin niemand de wielersport nog serieus leek te nemen. En toen was daar de toen al stoempende Mollema in de Tour. De man die toen al 46 romans uit las in een grote ronde, de man die je nooit opschreef als favoriet, maar die er altijd nog aanhing als het om de knikkers ging. De man die ons in 2013 hoop gaf dat het weer kon. Toen was een zesde plek in de Tour gigantisch, twee jaar geleden namen we zijn vijfde plaats van Mollema in de Giro voor lief. Het kan verkeren.

Want nu, acht jaar na die Tour van Bau en Lau, stoempt Mollema nog steeds de Mont Ventoux op. En nog steeds hoort hij bij de besten als de benen goed zijn. De focus is meer verlegd van het klassement naar ritzeges, maar waar 99 andere renners daar ook graag mee pronken, doet Mollema wat hij aankondigt. Als Bauke zegt dat hij gaat aanvallen, valt hij aan. Soms is hij dan 150 kilometer kansloos aan het beuken zonder resultaat. Maar ook zo vaak is het bingo en doet hij mee. Dan wint hij Lombardije, sprint hij mee op de Muur van Hoei of klimt hij achter een ongekende raket genaamd Van Aert naar plek drie in een loeizware Touretappe. Net zo lang tot hij wint, zoals hij in de veertiende etappe weer flikte na een solo van veertig kilometer Mollemalen.

Zoals we Van der Poel, Van Aert en Pogacar niet voor lief moeten nemen, moeten we dat vooral en bovenal niet doen bij iconen zoals Mollema. Besef bij ieder nuchter gesprekje vooraf dat hij degene was die Nederland weer wielerhoop gaf. Dat hij degene is om wie we ook anno 2021 nog zo vaak kunnen juichen, waar vele andere dertigers gruwelijk door het ijs zakken in een nieuwe, verschroeiende wielersport. Weet dat het niet normaal is dat je iedere keer weer op niveau bent als het moet, omdat de wielersport zo vergankelijk is als zojuist geschetst. Weet dat al dat Mollemalen nog steeds zoveel renners pijn doet, ook als ze een regenboogtrui dragen. De Tour is in 2021 nog steeds van Bau, en dat is een heel, heel diepe buiging waard.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)