Column: Waarom chauvinisme eigenlijk een Nederlands woord zou moeten zijn

Nederland is slecht. Nederland is goed; zie hier een samenvatting van de eerste olympische dagen van de vaderlandse equipe. Net zoals het ging op het EK of andere recente kampioenschappen. Nederland is echter vooral nationalistisch als het gaat om de prestaties van onze sporters.

De wielrenners en wielrensters hebben tot dusver namelijk bovenmatig gepresteerd. Je zou het bijna vergeten, maar Bauke Mollema reed in de olympische wegrit gewoon naar plek vier, plek vier! Dat is de beste prestatie in een olympische wegrit sinds 1992, toen deze nog door beloften werd verreden. De Groninger deed dit door achter de nummer drie van de Tour, klasbak Wout van Aert en Tourwinnaar Tadej Pogacar te eindigen. Wat dat betreft een koers die totaal niet loog, wat in de meest recente olympische races nog wel eens anders was door het tactische verloop van die koersen.

Over tactische keuzes gesproken: het hele land viel over de olympische vrouwenploeg en bondscoach Loes Gunnewijk heen na de wegrit. Volgens de pers was het de belichaming van de mislukking die deze Spelen zouden worden, een gouden medaille zou worden weggegooid. Tuurlijk werden er discutabele keuzes gemaakt, maar organisatorisch is deze Spelen ook totaal niet te vergelijken met de koersen die de dames normaal rijden. Het is al vaker gebleken, de Japanners blijken niet in staat om wielerkoersen op een fatsoenlijk niveau te organiseren.

Mathieu van der Poel kan verliezen, wow 

Daags na het debacle van de vrouwen mocht Mathieu van der Poel dan eindelijk zijn gouden olympische medaille ophalen, was de consensus. Mathias Flückiger? Nog nooit van gehoord joh, in Nederland. Tom Pidcock? Ach, die kon in de Ronde ook niet met Poeleke mee. Nino Schurter? Te oud, joh. Maar daar ging de Nederlandse hoop, na amper vijf minuten op zijn mountainbike. De belichaming van de Spelen der Pech, de wet van Murphy, allemaal deed het de ronde. 's Avonds liet Johan Derksen, van VI, ontvallen dat Van der Poel zich niet zo op die onzinsport mountainbiken moest focussen en maar eens aan het echte werk, zoals de Tour, moest denken.

Ook Pidcock werd besproken door De Snor. Die fietste volgens Derksen al jarenlang alle prijzen bij elkaar in het mountainbiken, wat in feite niet waar is. Eenieder die überhaupt ooit op een mountainbike heeft gezeten, laat staan op bergachtige en technische stroken, weet hoe verdomd lastig dat is. De woorden van Derksen zijn dan ook de belichaming van het Nederlandse chauvinisme: wint VDP, dan is hij de held en kan hij niets verkeerd doen. Valt hij al dan niet door eigen toedoen in ronde één, stelt zelfs Nederlands grootste sportman niets voor.

Dumoulin en Van Vleuten bewijzen ongelijk

Voor de galspuwende 'fans' was het woensdag plots anders. Acht medailles op één dag, een record! Plots was TeamNL weer TeamNoLosers, konden de oranje-vlaggen weer buiten en werd er genoten van sport. In een Spelen waarin de mentale gesteldheid van eenieder op de proef wordt gesteld, steken Van Vleuten en Tom Dumoulin er wat mij betreft bovenuit.

Van Vleuten die na alles wat zij sinds 2016 en in het speciaal zondag over zich heen heeft gekregen. Zondag zou haar kans zijn op revanche na Rio, die verspeeld zou zijn door een waardeloze tactiek. 'Niets van dat', moet ze gedacht hebben. Het goud op de tijdrit was voor haar op imponerende wijze, na afloop liet ze nog net niet weten dat ze schijt aan iedereen had.

Dat moet Dumoulin afgelopen januari ook gedacht hebben, toen hij besloot afscheid te nemen van de sport die hem zoveel heeft gebracht. Dat hij hier in juli alweer met een zilveren plak om zijn nek staat, tekent de veerkracht van hem, maar ook van TeamNL en de Nederlandse wielerselectie in het algemeen. Want losers of de Wet van Murphy, dat zijn jullie allesbehalve.

Door: Tom van der Salm - t.vandersalm@indeleiderstrui.nl