Hoe Dumoulin zichzelf kwijtraakte in het profpeloton: 'Ik was een stukje in de puzzel van een ander'

De Amstel Gold Race staat voor de deur: Nederlands grootste klassieker! In aanloop naar deze iconische heuvelklassieker blikt Tom Dumoulin, samen met wielercommentator José De Cauwer, terug op zijn indrukwekkende carrière. De Limburgse wegen hebben altijd een speciale plek voor hem, en de Amstel noemt hij dan ook zijn ‘thuiskoers’. Een gesprek over zijn liefde voor de koers en zijn band met deze bijzondere race, dat werd gevoerd bij Het Nieuwsblad.

Voor de Giro d'Italia-winnaar is de Amstel Gold Race een wedstrijd waar hij altijd naar uitkijkt. 'Ik ben opgegroeid in Maastricht, in een normale familie die helemaal niks met wielrennen had. Maar één keer per jaar gingen we toch naar de Amstel kijken, die toen nog op de Maasboulevard finishte. Wij woonden echt vlakbij. Ik herinner het me als de dag van gisteren: Michael Boogerd en Lance Armstrong op de Kennedybrug, met daarboven de helikopter. Dat kwam heel erg binnen.'

Voor de Limburger was dat ook dé reden om later wielrenner te worden. 'Misschien is het zaadje daar wel geplant, ja. In de eerste profjaren heb ik het ook wel als een droom beleefd. Ik herinner me de eerste keer Tour met Argos-Shimano, toen we vier ritten wonnen met Marcel Kittel. Ik had een fijne rol in de sprinttrein en in alle andere etappes mocht ik mijn zin doen en ontdekken. Ik kan nu zeggen: dat was de leukste en de mooiste tijd in mijn carrière.'

Lees hieronder verder!

Dumoulin openhartig over zware jaren

Maar toch waren de jaren als prof niet altijd de leukste, geeft Dumoulin openhartig aan. 'Ik kon het gewoon niet meer. Ik haalde er voor mezelf niks meer uit. Ik was alleen nog maar de uitvoerende partij. De diëtist zei me: zo en zo ga je eten. De trainer zei: zo en zo ga je trainen en daar en daar ga je koersen. Zonder echt te vragen: hoe sta jij daarin of hoe voel jij je daarbij? Daar ben ik op vastgelopen.'

'In de beginjaren kreeg ik van iedereen puzzelstukjes aangereikt, van mijn trainer en van de diëtist', gaat de Nederlander verder. 'Ik ging daar dan zelf vol drive mee aan de slag: oké, de coach zegt intervaltraining, hoe ga ik dat in mijn schema inpassen? Op dat moment had ik het gevoel: ik leg zelf de puzzel van mijn carrière. Terwijl ik op het einde zelf een stukje was geworden in de puzzel van een ander.'

Lees hieronder verder!

Balans is de sleutel tot succes

En de sleutel tot succes, dat is volgens de oud-prof de balans die je moet vinden als beroepsrenner. 'De beste renners van dit moment zijn inderdaad degenen die het best die balans vinden. Pogacar en Van der Poel zijn allebei op jonge leeftijd in een ploeg terechtgekomen waar ze gestimuleerd zijn om naar hun eigen gevoel te luisteren. Mathieu heeft bij uitstek nog een enorme ‘autonomie’. Die eet gezond, die gebruikt alle wetenschap, maar hij bepaalt zelf welke koersen hij wel en niet rijdt.'

En die balans ontbreekt volgens Dumoulin een beetje bij zijn oude ploeg Visma | Lease a Bike. 'Met hun datagestuurde manier van werken hebben ze een aantal jaar megasucces gehaald. Die aanpak werkt zeker ook voor een aantal renners. Maar zoals je zegt: Fem van Empel, Cian Uijtdebroeks, Christophe Laporte – die ze nu toch al een tijd kwijt zijn. Voor Visma wordt het een uitdaging om de balans te vinden tussen data, wetenschap, maar ook menselijke coaching.'

Lees hieronder verder!

Keert Dumoulin terug in het wielrennen?

Momenteel is Dumoulin analist bij de NOS, maar een volledige terugkeer in de wielersport sluit hij ook zeker niet uit. 'Een paar jaar geleden zou ik neen hebben gezegd. Dan was het idee nog om opnieuw te gaan studeren. Maar ondertussen zou ik het jammer vinden om mijn ervaring níét door te geven. Ik ga niet onmiddellijk ploegleider worden, dat is mijn plaats niet, maar misschien kan ik iets betekenen in de mentale begeleiding van renners.'

'Ik had op de dag van de Ronde van Vlaanderen geen enkele reden om ter plaatse te zijn, maar samen met mijn vriendin en vroegere perschef Bennie Ceulen ben ik toch gaan kijken. De hele dag afsteken om de renners zoveel mogelijk te zien. Dan ben ik opnieuw de kleine jongen die hier vroeger op de Maasboulevard naar de Amstel stond te kijken', besluit Dumoulin zijn verhaal, die nog altijd geniet van de prachtige sport.