Merlier komt veel te vroeg op kop en ziet Philipsen naar zege sprinten in Tirreno-Adriatico: Girmay derde

Jasper Philipsen heeft de tweede etappe (de eerste rit in lijn) in de Tirreno-Adriatico gewonnen. De Vlaming van Alpecin-Deceuninck was in de massasprint de allersterkste. Tim Merlier (Soudal Quick-Step) kwam veel te vroeg op kop en moest op ruime achterstand genoegen nemen met stek twee. Biniam Girmay (Intermarché-Wanty) vervolledigde het podium. Juan Ayuso behoudt de leiderstrui.

Daags na de spectaculaire proloogzege van Ayuso, die daarmee direct een voorsprong van circa twintig seconden op eindstrijd-concurrent Jonas Vingegaard wist te vergaren, stond er een zo goed als biljartvlakke etappe op het Italiaanse wielermenu. Gestart werd er in Camaiore, 198 kilometer verder zou er gefinisht worden in Follonica (een kopie van de tweede etappe van vorig jaar, toen Fabio Jakobsen zegevierde). Onderweg waren er geen noemenswaardige obstakels - de Castellina Marittima-klim (11,7 kilometer aan gemiddeld 3,0 procent) halfweg koers daargelaten - te vinden en dus was het uitkijken naar de heren uit het sprintersgilde.

Bais pakt de volle buit aan bergpunten in verder weinig verheffende etappe

Maar eerst was er uiteraard een kopgroep die (waarschijnlijk tegen beter weten in) al vrij snel in de wedstrijd het hazenpad koos. In die groep spotten we drie thuisrijders en één Zwitser. De namen? Filippo Magli (Bardiani), Davide Bais (Polti-Kometa), Jan Stöckli en Lorenzo Quartucci (beiden Corratec - Vini Fantini). In een mum van tijd had dat kwartet een handvol minuten voorsprong te pakken. Door het controleren van de sprintersploegen werd eigenlijk al snel duidelijk dat de dappere vluchters aan een gevecht tegen de bierkaai waren begonnen.

In een verder gezapige eerste helft van de wedstrijd was het enige spektakel in de kopgroep waarneembaar. En dan specifiek op de flanken van de Castellina Marittima, waar Bais zich wist te ontdoen van zijn medevluchters en de volle buit meesnoepte. Dat betekende dat hij in Follonica sowieso het podium op mocht als zijnde de bergkoning van het moment.

Lees verder onder de tweet!

Merlier komt veel te vroeg, Philipsen rondt kunstje vakkundig af

Zoals wel vaker (en bijvoorbeeld ook vorig jaar) het geval is, ontvouwde zich het 'peloton achtervolgt sprinters'-scenario, waarbij Soudal Quick-Step ten dienste van Merlier het merendeel van het achtervolgingswerk verrichtte. In de kopgroep kregen we nog een interessante strijd om de tussensprint-punten voorgeschoteld, al mondde dat niet uit in een spurt. Stöckli ging er in zijn eentje vandoor en wist binnen no-time een voorsprong van één minuut bijeen te fietsen (en derhalve de punten mee te nemen).

Op ongeveer 45 kilometer van de aankomst werden de drie Italianen bij de lurven gevat, terwijl de Zwitser nog altijd anderhalve minuut voorsprong had. Hoe sterk is de eenzame fietser? was dus de vervolgvraag. Sterk, maar bij lange na niet sterk genoeg was het antwoord. Op 35 kilometer van de meet was ook Stöckli als een vogel voor de kat, waarna alle ogen gericht werden op een massasprint in de straten van Follonica.

Mark Cavendish ging zich niet met een volle energietank mengen in de sprintdebatten: The Manx Missile reed op een vrij cruciaal moment (op zeventien kilometer) lek en moest de aansluiting en zijn weg naar voren weer zien te vinden. De overige topfavorieten bleven gevrijwaard van pech en dus was alle hoop gericht op een koninklijke, spannende sprint in Toscane. Maar die spannende sprint, die kwam er (na uiteraard een hectische slotfase) niet. Na knap voorwerk was het Philipsen die over de beste sprint beschikte, temeer als gevolg van het veel te vroeg op kop komen van Merlier, die wel tweede werd. Girmay moest genoegen nemen met stek drie. Ayuso behield de leiding in het algemeen klassement.